Czarna Książka Kolorów | Autor: Menena Cottin

Wielu z nas nie zdaje sobie sprawy jak wielkim darem jesteśmy obdarzeni.

To, że możecie teraz przeczytać każde kolejne słowo na tej stronie, to, że budzicie się rano i ledwo otworzycie oczy, a już wiecie jaka jest pogoda, to, że możecie cieszyć się tysiącem barw jesieni, to, że widzicie osoby, które kochacie, potraficie odczytywać z ich twarzy uczucia, to, że możecie zachwycać się pięknem przyrody, interpretować obrazy, oglądać filmy, to nic innego jak efekt tego, że macie oczy i – możecie widzieć.

Wielu ludzi zostało pozbawionych tych możliwości. I dopiero wtedy uświadamiają sobie piękno świata. To, że nie widzą barw wcale nie oznacza jednak, że nie potrafię zwizualizować ich sobie inaczej niż za pomocą wzroku. Nie jest tak, że otacza ich jedynie przejmująca czerń.

Tome nie widzi kolorów, on je czuje. Zieleń, pomarańcz, żółć, czerwień, błękit – to nie tylko widzialna barwa, lecz przede wszystkim setki smaków, zapachów, dźwięków, emocji. Jako osoba niewidząca, odczytuje barwy wszystkimi innym zmysłami, przez co prawdopodobnie są one dla niego doznaniem o wiele intensywniejszym niż dla nas – ludzi, którzy przyzwyczaili się, że widzą i nie potrafią już tego docenić.

Czarna książka kolorów, to prawdziwe mistrzostwo.

Album jest oszczędny i minimalistyczny, zarówno w warstwie plastycznej jak i literackiej. Pozostawia on nieograniczoną przestrzeń dla wyobraźni, rezygnując z tego co oczekiwane i wychodząc poza klasyczne ramy publikacji dla dzieci. Możemy smakować, czuć, dotykać. Choć książka jest utrzymana w czarnej kolorystyce, a jedynie napisy są białe (srebrne?) – to głównym środkiem jakim operuje, co wydaje się dość nieprawdopodobne, jest synestezja.

Na każdej stronie znajduje się tekst zapisany w alfabecie Braille'a, pod nim tradycyjny zapis. Na kolejnej wytłoczony został obraz tego, co wcześniej zostało opisane. Wytłoczony na czarno, tak, że nie do końca go widzimy, ale za to czujemy. Możemy już na tym etapie zamknąć oczy i całkowicie oddać się nowemu sposobowi lektury. Opuszkami palców sunąc po kolejnych elementach ilustracji, doświadczymy głębokiej wdzięczności za to, że mamy dobry wzrok i szacunku do tych, którzy zostali go pozbawieni.

Na końcu książeczki zapisany został cały alfabet Braille'a, co zachęca do nauki i poznawania tego wyjątkowego języka. Dziecko może spróbować odczytać zapisany w książce tekst bez koniczności posiłkowania się tym, co znane.

Rewelacyjna książka do wykorzystania zarówno przez rodziców, jak i przez nauczycieli, na lekcjach poświęconych owej tematyce. Zmusza do wysiłku i refleksji nad własnym położeniem.

Dawno nie spotkałam się z tak dobrą propozycją dla najmłodszych, z taką dosadnością i intuicją pokazującą to, co nie zawsze sobie uświadamiamy. To książka, którą należy się dzielić, album, mogący zainicjować poważne rozmowy o ludziach niewidzących i ich sposobach badania i doświadczania świata.

Polecam ogromnie.

A po lekturze zachęcam do wybrania się na jesienny spacer: zamknijcie oczy, usiądźcie na ziemi, „poczujcie" otaczające Was barwy. Gwarantuję intensywność doznań, których długo nie zapomnicie, a które pozwolą Wam także na docenienie swojego zdrowia.