Dzieci Potopu | Autor: Emily Diamand

Londyn zatopiony, Wielka Brytania jako państwo nie istnieje, tereny, które uniknęły zalania skupione są w dziesięć hrabstw. Świat jaki jest nam znany zniknął z map i rzeczywistości, cywilizacja cofnęła się i to o wiele wieków. Jednak pewne rzeczy nie zmieniły się, chciwość i pragnienie władzy oraz egoizm nadal pozostały. Walka o każdy dzień jest codziennością, wręcz koniecznością, przeżywają tylko najsilniejsi i najbardziej zdeterminowani, nietolerancja wobec obcych powoduje, że o pomoc ze strony innych trudno. Wsparcie dla kogoś spoza rodziny, klanu, uważane jest za zdradę, normalny odruch a budzi agresję. Panuje również technofobia, to co kiedyś było znane i w powszechnym użytku teraz budzi lęk oraz posądzane jest o źródło wszelkiego zła. Jednak nie wszystko utracono, na resztkach tego co ocalało istnieją enklawy, gdzie życie przypomina dawne czasy. Dzieciństwo i dorastanie w takich warunkach nie jest proste, a gdy nie należy się do żadnej wspólnoty każdy dzień to kolejna bitwa, mogąca zakończyć się dramatycznie.

Władza, to dla niej wielu zrobi wszystko, nie liczą się wtedy więzy rodzinne czy też dobro ogółu, najważniejsze jest by nie stracić jej bądź w końcu dostać ją w ręce. Bezwzględność i wykorzystanie każdego możliwego sposobu wydaje się jedyną gwarancją sukcesu, ale pośród zła są ludzie, którzy ryzykują własne życie by ocalić przyjaciół, w takim właśnie świecie żyje Lilly. Dziewczyna może liczyć tylko na siebie i ... komputer oraz niewiele od siebie młodszą uciekinierkę Lexi, pośród nieustannych potyczek ta trójka podróżuje łódką po wodach wokół dawnej Wielkiej Brytanii. Nie są jednymi z wielu podróżników, wyróżniają się nie ze względu na swój wiek - w końcu w postapokaliptycznym otoczeniu nikogo on nie dziwi, lecz tym kim jest jedna z nich i posiadaniem sprzętu komputerowego. Szczególnie ten ostatni przysparza wielu problemów, nie jest to przedmiot podobny do tych jakie znamy, ma własne zdanie i często ogłasza je w najmniej odpowiednim momencie. Trójka ta jest celem dla pewnych osób, które dzięki nim mogą zdobyć wiele korzyści dla siebie, w takiej sytuacji trudno odróżnić przyjaciół od wrogów i odwrotnie.

Dwudziesty trzeci wiek nie jest przyjaznym stuleciem, ludzkość straciła większość zdobyczy uważanych kiedyś za oczywistość, ale ważniejszym jest rozpad społeczeństwa. W jego miejsce powstały małe skupiska ludzi, pod płaszczem wzajemnych interesów kryją się intrygi, a żadna sposobność do wzmocnienia własnych wpływów kosztem innych nie zostanie pominięta. Takich historii wiele opisano w książkach, jednak przedstawienie jej z perspektywy nastolatków daje odmienny obraz. Również narracja w pierwszej osobie, i to prowadzona przez dwóch bohaterów, pozwala spojrzeć na to czego są uczestnikami z innego punktu widzenia niż gdyby było to przedstawione przez kogoś z zewnątrz. Wizja przyszłości wykreowana jest bardzo plastycznie, opisy pozwalają ujrzeć to co mam miejsce i jakie emocje są odczuwane przez postacie. Lektura wbrew pozorom nie ma posępnej atmosfery, zawiera za to perypetie i wiele zaskakujących zwrotów akcji. Fabuła opiera się na motywie przyjaźni przedstawionej w poindustrialnym środowisku, gdzie zniszczenie jest na porządku dziennym, normalność jest rarytasem dla nielicznych, a przeszłość jest znienawidzona i jednocześnie wzór d naśladowania.

Książka "Dzieci Potopu", jest drugą i zarazem ostatnią częścią serii o Lilly Melkun. Tym razem to nie PSAI będzie musiał ją uratować, tylko ona jego. Komputer zaczyna się psuć, a jego bateria jest coraz słabsza. Dziewczynki są tak przywiązane do urządzenia z przez Upadku, że uważają go za człowieka, który jest ich przyjacielem. Postanawiają go ochronić. Najpierw razem z profesorką z Wielkiej Szkocji wyruszają do Cambridge. W tym samym czasie Zeph stara się uratować swoją rodzinę przed Radą. W tym celu wyrusza za Lilly, by odebrać jej komputer. Jednak przyjaźń jaka ich łączy przezwycięża i razem z Lexy ruszają do Londynu. Pierwsza część, czyli "Okup Drapieżców" skupiała się bardziej na Lilly, tym razem to PSAI jest najważniejszy. Wszyscy chcą go zdobyć i mieć tylko dla siebie, a dziewczyna musi go stale chronić.

Co jest lepsze w tej części niż w poprzedniej? Na pewno to, że Zeph uświadamia sobie, co jest dla niego naprawdę ważne. Nie jest już tak nierozgarnięty, jak w pierwszej części. Uzmysławia sobie jaka ciąży na nim odpowiedzialność i po raz kolejny musi wybierać pomiędzy Lilly i Lexy, a Angel Isling.

Miałam nadzieje, że w tym tomie, rozwinie się coś pomiędzy Lilly, a Zephem, który wyraźnie coś do niej czuje. Potrafi oddać się w ręce wrogów, aby ją ochronić. Niestety autorka postanowiła zostawić ich sprawy w spokoju. A szkoda, ponieważ książka na pewno nie straciłaby na tym, jeśli pojawiłby się w niej wątek miłosny. Jednak zamierzenie pisarki było inne i mimo wszystko szanuje ją.

Pani Diamand zmusza nas do tego, abyśmy zastanowili się nad tym do czego prowadzimy. Kto wie może rzeczywiście za jakieś 200 lat połowa świata zatonie? Moim zdaniem książka "Dzieci Potopu" jest naprawdę warta przeczytania. I pomimo kilku niedociągnięć polecam ją wszystkim.

W "Okupie drapieżców" Emily Diamand roztoczyła przed nami swoją wizję świata na rok 2216, w której większość lądu znalazła się pod wodą, a nad powierzchnią znajdowały się Ostatnie Dziesięć Hrabstw pod panowaniem anglików, Większa Szkocja i Rodziny Drapieżców. Ludzie wierzyli, że do Upadku doprowadziła technologia, więc żyją w strachu przed nią. Jednak nie wszyscy. Niektórzy za wszelką cenę pragną zdobyć ostatni działający plutter, który należy do młodej angielskiej rybaczki Lilly. Efektem walk o komputer była przyjaźń, która narodziła się między Lilly i Zephem, a także głową i Lexy, którą Lilly uratowała z rąk drapieżców.

"Dzieci potopu" rozpoczynają się w momencie prób ucieczki Lilly i Lexy z czarnych wód należących do Rodzin. Nie wychodzi im to za dobrze, jednak z pomocą przychodzi szkocka badaczka, która całe życie poświęciła nauce technologii. Zabiera dziewczynki, kota i głowę do Cambridge, gdzie powinny w końcu być bezpieczne, a plutter otrzymałby w końcu należytą opiekę techniczną. Niestety i tu czekają ich niespodzianki, gdyż zjawia się ich stara znajoma, a przy okazji przypadkowo zostaje uruchomiony SBN - System Bezpieczeństwa Narodowego. W między czasie w Angel Isling nie dzieje się najlepiej, gdyż pozostałe rodziny próbują podzielić ją między siebie. Dodatkowo pozycja Zepha, jako szefa rodziny jest podważana przez Robę. Na plan wysuwa się rada rodzin, która ostatecznie stawia im ultimatum: albo doprowadzą ich do pluttera albo cała ich Rodzina zostanie wymordowana lub zmieniona w niewolników. Suma sumarum Zeph znalazł się w ciężkiej sytuacji, w której albo zdradzi rodzinę albo przyjaciół.

Akcja cyklu ani na chwilę nie zwolniła, a nawet odrobinę przyśpieszyła. Emily Diamand nie pozwala nam się nudzić nawet przez chwilę przez nieustanne zwroty akcji i zaskakujące rozwiązania. Mimo natłoku przygód, fabuła jest klarowna i nie sposób się w niej pogubić. W dalszym ciągu wydarzenia są przedstawione z dwóch perspektyw: Lilly i Zepha. Relacja tej dwójki bohaterów jest pogmatwana i przyznam, że liczyłam na jej rozwinięcie. Co do samej konstrukcji bohaterów nie mogę narzekać. Właściwie nie wiele się zmienili od czasów pierwszej części, jedynie trochę dojrzeli, a Lilly odrobinę zmądrzała, co wyszło jej na zdrowie. Ogólnie rzecz ujmując bohaterowie są sprytni, zaradni i dobrze wykreowani. Najbardziej urzekający jest kot morski, który swoją intuicją, inteligencją i odwagą przebija pozostałe postacie razem wzięte.

„Dzieci potopu" z pewnością zasługują na naszą uwagę i czas, bo są kawałem porządnej literatury przygodowej, która umili czas nie tylko młodzieży, ale także dorosłym czytelnikom, którzy dadzą się wciągnąć w ten niesamowicie zaskakujący świat.