Miłość, Bóg I Kuchnia Francuska | Autor: James F. Twyman

Recepta na szczęście. Przepis na życie. Plus odrobina miłosnych zawirowań, religijnych rozterek i smakowite opisy wspaniałych posiłków. To wszystko zawiera książka Jamesa F. Twymana: Miłość, Bóg i kuchnia francuska.

Autor owej powieści to fascynujący człowiek – nie zajmuje się tylko pisarstwem (choć na swym koncie ma kilka bestsellerów), jest także producentem filmowym, co więcej, może pochwalić się także wyreżyserowaniem filmu pt. IndigoEvolution. Jednak to nadal nie wszystko: James F. Twyman jest tzw. trubadurem pokoju, który organizuje (nawet kilkumilionowe!) spotkania, podczas których przekonuje, że nie ma takiego konfliktu, którego nie można rozwiązać, a do każdego wyzwania potrzeba odrobiny wiary.

Przed lekturą wyżej wymienionej książki, długo przyglądałam się okładce. Na niebieskim tle stoi mężczyzna w ubraniu kucharza, a za jego plecami widać domalowaną Wieżę Eiffla. Moja pierwsza myśl krążyła wokół romansu pary, spędzającej wakacje w przepięknym, idealnym dla zakochanych Paryżu. Pomyślałam, że mężczyzna z okładki okaże się wyśmienitym kucharzem, który otworzy swoją restaurację. No cóż, dostałam za swoje. Po raz kolejny treść udowodniła mi, że nie należy osądzać po okładce.

James, główny bohater opowieści, jest zagubiony. Poznajemy go w chwili, w którym zostaje porzucony przez swoją partnerkę. Aż żal ściska serce, ponieważ to nie pierwszy raz. Sam jak palec, w nieznanym mieście (nie, nie w Paryżu), z biletem na samolot, odlatującym dopiero za trzy dni. Zraniony, smutny, poszukujący sensu, spotyka Rogera. Wesołego szefa kuchni, posiadającego restauracje w różnych krajach. Roger potrafi ugotować chyba wszystko i robi to z takim smakiem, że aż ślinka cieknie. Jednak posiada on jeszcze inny talent, jakim jest pomaganie innym. Nie w sensie psychologicznym, jest po prostu dobrym słuchaczem, a jego rady są tak proste, a jednocześnie bogate, że nie trudno odzyskać spokój ducha. Do tego właśnie dąży James – chciałby w końcu przestać się zadręczać i zacząć żyć pełnią życia. Roger, przygotowując najlepsze na świecie posiłki i porównując jedzenie ich do przeżywania życia, pomaga Jamesowi otworzyć serce na radość z każdego dnia.

Nie jestem miłośniczką książek, zawierających w sobie rady, w jaki sposób żyć szczęśliwie. Jednak filozofia Rogera, choć bardzo przyziemna, zaintrygowała mnie metaforycznymi odniesieniami do jedzenia. W końcu odczuwanie głodu łączy wszystkich. Tak samo jak przyrządzenie posiłku, by głód pokonać. Łączy nas też chęć przeżycia życia w taki sposób, byśmy z satysfakcją mogli stwierdzić, że przeżyliśmy je właśnie tak, jak planowaliśmy. Żeby tego dokonać, należy systematycznie usuwać wszelkie przeszkody, które rzuca nam pod nogi szara rzeczywistość, monotonia dnia codziennego, kolejny nieudany związek, jeszcze jedno niespełnione marzenie i niezrealizowany cel. Autor, moim zdaniem, uniknął pisania poradnika, lecz stworzył powieść filozoficzną, która przekonuje, że nie istnieją przypadki – wszystko, co dzieje się w naszym życiu oraz wszyscy, których spotykamy, nie zdarza się bez powodu.

Nie doszukałam się w książce momentów, które sprawiły, że moje serce zabiło mocniej (było za to mnóstwo chwil, podczas których mój żołądek skręcał się z głodu). Pojawiające się złote myśli i sentencje są mądre i niosą przesłania, lecz ciężko się zastosować do nich wszystkich. Jednak książki nie skreślam. Z pewnością znajdą się osoby, dla których historie Jamesa i Rogera okażą się ogromną inspiracją, a może nawet i zachętą do zmiany.

James F.Twyman jest autorem bestsellerów - „Między niebem a ziemią" i „Sekret kodu Mojżesza". Jest światowej sławy „Trubadurem Pokoju". Zyskał ogromna sławę dzięki organizowaniu spotkań dla wielomilionowej publiczności, w czasie których wspólna modlitwa ma pozytywnie wpłynąć na problemy i kryzysy we współczesnym świecie. Jest również założycielem Seminary of Spiritual Peacemaking, które wyświęciło ponad 500 duchownych na całym świecie.

„Miłość, Bóg i kuchnia francuska" to książka ogromnie nietypowa. Wszystkie przytoczone w niej wydarzenia odbyły się naprawdę. Nie jest ona jednak formą autobiografii lecz dosłownym poradnikiem pomagającym zrozumieć siebie samego, jak i mającym na celu pomoc w kształtowaniu swojej drogi życiowej. James znajduje się w trudnym momencie życia. Mając 48 lat ma za sobą małżeństwo, które nie przetrwało próby czasu ( za co zdecydowanie obwinia siebie samego)i kilka kompletnie nieudanych związków. Nie umie nawiązywać bliskości, nie umie się przy kimś otworzyć. Co prawda ma powód do takiego zachowania, jednak stara się go nie ujawniać, ponieważ spowodowało by to rozdrapywanie starych ran. Po raz pierwszy spotykamy go kiedy rzuca go kolejna partnerka. Zostaje sam w pięknym zajeździe Drew House w Elorze. Prowadzi go wraz z żoną Robert Dufau – światowej sławy francuski kucharz. Przez zupełny przypadek staje się on mistrzem dla Jamesa. Mało, ze wprowadza go w tajniki idealnego gotowania, skomponowanego z samych naturalnych składników, jak również staje się jego duchowym przewodnikiem. Duafau potrafi w znakomity sposób wszystkie nasze problemy powiązać zarówno z Bogiem jak i jedzeniem.. Stanowi to mieszankę mistycyzmu z najlepszych kucharstwem. Coś co czytelnikowi właściwie wydaje się całkowicie nie do pogodzenia Dufau łączy w cudowny akt smakowania w ciszy potraw ( można porównać taką chwilę do medytacji ), co daje nam możliwość w najszybszy i najłatwiejszy sposób wniknąć we własne Ja. Potrawy przez niego przyrządzane są z reguły bardzo proste, jednak robione z najznakomitszych składników ( za takie uważa tylko te z przydomowych ogródków i te z małych gospodarstw) są rewelacyjne w smaku. Będąc uprzednio właścicielem kilku restauracji, miewał nawet z tego powodu zatargi z księgowym, który uważał, że koszt składników jest zdecydowanie za duży. Uważa on, że „jedzenie to jedna z takich rzeczy, które najbardziej zbliżają nas do duchowości". Poprzez różnorakie przepisy prowadzi i kieruje on Jamesa na drogę, z której nie ma ucieczki. Drogę, w czasie której musi on jakby przeżyć swoje życie na nowo. Ma mu to pomóc w osłabieniu wielu lęków, jak również zaakceptowaniu poczucia winy. James musi patrzeć wstecz aby dobrze czuć się tu, w tej chwili. Musi zobaczyć jeszcze raz swoje błędy aby na nowo wyciągnąć z nich wnioski. Zostać szefem w kuchni, to tak samo jak zostać nim w swoim życiu twierdzi Robert Dufau. Uważa, że jeśli pokocha się jedzenie, pokocha się również życie.

Książka ta jest niebywale dla mnie interesująca. Może być swoistą terapią dla indywidualnego czytelnika. Choć niektóre „sesje" mogą być dla nas bolesne, pozwalają na głębsze poznanie naszego ja i zaakceptowania go. A jeśli przy tym możemy się posilić pysznymi ziemniaczanymi plackami według przepisu Roberta Dufau, to wynik końcowy na pewno wyjdzie nam na plus.