Wykreślone Imię | Autor: Rhiannon Lassiter

Z pewnością niejeden z Was, drodzy czytelnicy, spędzał w dzieciństwie czas w wyimaginowanym świecie. Postaci z wyobraźni były najlepszymi przyjaciółmi, z którymi można było przeżywać najbardziej niesamowite przygody.

Jednak co powiedzielibyście, gdyby te postaci zaczęły żyć własnym życiem poza Waszą kontrolą, a granice między fantazją a rzeczywistością zaczęły się zamazywać?

Peter jest wdowcem samotnie wychowującym syna Johna i córkę Katherine. Razem z Harriet, rozwódką obarczoną dwójką dzieci - Roleyem oraz Catrioną, pragną stworzyć zgodną i szczęśliwą rodzinę. Jednak nie jest to takie proste - czwórka nastolatków - indywidualistów pod jednym dachem to gotowy przepis na katastrofę. Każda sytuacja z ich udziałem, a zwłaszcza z dziewczętami noszącymi to samo imię gwarantuje eskalację konfliktu i kończy się rodzinną awanturą. Zdesperowani rodzice decydują się na wspólny wakacyjny wyjazd, który ma pomóc w zacieśnianiu więzi rodzinnych. Korzystając z nieoczekiwanego zaproszenia wyjeżdżają do posiadłości położonej w malowniczym zakątku Krainy Jezior, gdzie spędziła dzieciństwo matka Katherine i Johna, Anne.

Na miejscu okazuje się, że ogromny i stary dom o sugestywnej nazwie Szrama na Wzgórzu pełen jest tajemniczych zakamarków i mrocznych sekretów, zaś okalający go ponury las skrywa liczne niebezpieczeństwa. Atmosfery wcale nie poprawiają napięte stosunki rodzinne, które w tym miejscu dodatkowo ulegają pogorszeniu.

Wrażliwy John jako pierwszy dostrzega naturę grożącego im niebezpieczeństwa. Roleya prześladują dziwne twarze ukazujące się w gładkich, lustrzanych powierzchniach, zaś Catrionę - upiorna lalka o imieniu Dalila. Katherine w tym czasie odkrywa sekrety swojej matki chronione latami przez karty starego notatnika.

Wkrótce zaczynają dziać się dziwne i przerażające rzeczy będące skutkiem koszmarnej "gry wyobraźni" opisanej przed laty przez Anne, która zaciera granice między iluzją a rzeczywistością; aby przerwać ten obłęd rodzeństwo musi podjąć grę i poznać jej reguły. Czy w ogóle można ją zakończyć?

"Wykreślone imię" nie okazało się lekturą, która spełniła moje oczekiwania. Owszem, fabuła zapowiadała się interesująco - szczególnie obiecujący wydał mi się pomysł związany z magią imienia - zaś pierwiastek niesamowitości intrygował, dopóki czaił się w cieniu jako zapowiedź przyszłych wydarzeń. Niestety, wraz z rozwojem akcji odniosłam wrażenie, że pomysł przerósł autorkę. Fabuła wydaje się nie do końca przemyślana i niedopracowana. Inspiracje znanymi i nieco już wyświechtanymi motywami nie przerodziły się w coś oryginalnego, własnego. To wszystko już było: stary dom skrywający rodzinne sekrety, nawiedzony las, upiorna laleczka (Chucky!), istoty po drugiej stronie lustra, gra zmieniająca rzeczywistość (Jumanji!). Zbyt oczywiste i jednoznaczne nawiązania pozbawione jakiegokolwiek osobistego piętna pozostają bladymi cieniami pierwowzorów chaotycznie i przypadkowo wymieszanymi w fabule. Jedyny oryginalny wątek związany z wykreślaniem imion jest słabo dopracowany, a przez to mało wiarygodny.

Jednak jeśli chodzi o wątek obyczajowy, autorka w tym przypadku stanęła na wysokości zadania. Z dużą dozą prawdopodobieństwa opisała stosunki panujące w nowo stworzonej rodzinie pomiędzy poszczególnymi jej członkami, a zwłaszcza między przybranym rodzeństwem. Obraz docierającej się, wciąż szukającej płaszczyzny porozumienia rodziny borykającej się z typowymi problemami nastolatków, jak poczucie zagubienia, potrzeba akceptacji, ochrona prywatności, próby wzajemnego dopasowania, jest wyjątkowo udany i autentyczny. Jednak już realizowany przez autorkę pomysł na nagłą poprawę wzajemnych relacji jest szyty zbyt grubymi nićmi, a jego prawdopodobieństwo pozostawia wiele do życzenia. Szkoda, że w fabule jest tyle niedociągnięć, uproszczeń, fałszywych zgrzytów i niekonsekwencji. Niektóre zachowania bohaterów zostały niedostatecznie umotywowane; kilka wątków wydaje się na siłę udramatyzowanych, inne zaś - o sporym potencjale fabularnym - zostały albo pominięte, albo potraktowane po macoszemu. Mam tu na myśli choćby kwestię dziwnego i nieszczęśliwego dzieciństwa Anne czy też historię Dalili i jej trutniów.

Reasumując: "Wykreślone imię" nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Było przewidywalnie, dziwnie przypadkowo, nie do końca przemyślanie. Styl autorki jest nierówny, raz egzaltowany i naiwny, innym razem zaskakuje głębią, przenikliwością i dojrzałością. Choć fabule często brakuje wiarygodności i staranności wykończenia, z pewnością przyciąga uwagę i jest w stanie zainteresować czytelnika. Obiecywanego powiewu grozy jednak nie doświadczyłam, co muszę z żalem stwierdzić, choć doceniam starania autorki w tym kierunku.

Trudno jest mi jednoznacznie ocenić tę powieść. Czuję się zawiedziona, bo mam wrażenie, że drzemiący w niej potencjał nie został do końca wykorzystany. Z drugiej strony chwile spędzone z tą lekturą zapewniły mi jednak rozrywkę i pozwoliły oderwać się od rzeczywistości, więc książka spełniła swoje zadanie.

Polecam czytelnikom, którym niestraszne są rodzinne zagadki i tajemnice oraz tym, których nie przeraża mroczna strona wyobraźni.

Zapraszam do lektury!