Artemis Fowl Tom 7 Kompleks Atlantydy | Autor: Eoin Colfer

„Kompleks Atlantydy: psychoza częsta u przestępców nękanych wyrzutami sumienia, po raz pierwszy zdiagnozowana przez z dr E. Dyppa z Atlantyckiej Kliniki Mózgologii. Symptomy to obsesyjne zachowanie, paranoja, złudzenia, a w skrajnych przypadkach rozszczepienie jaźni." s. 37-38

Szczerze przyznam, że nie czytałam wcześniej książek o przygodach Artemisa Fowla. Do moich rąk trafiła już siódma część serii napisanej przez Eoina Colfera pod tytułem „Artemis Fowl. Kompleks Atlantydy". Jednak o książkach tego autora słyszałam wiele. Bohater – młody geniusz- bardzo mi się spodobał zwłaszcza, że w tej części za zadanie przyjmuje sobie uratowanie świata przed efektem cieplarnianym. W tym celu spotyka się ze swoimi przyjaciółmi – wróżkami i centaurem Ogierkiem, by przedstawić im swój nowy projekt i urządzenie wytwarzające kostki lodu, mające za zadanie ochłodzić klimat na Ziemi. Podczas wystąpienia Artemisa, jego przyjaciółka Holly zauważa dziwne zachowanie bohatera. Chłopak skrupulatnie dobiera słowa tworząc zdania tak, by w każdym z nich było 5 (lub wielokrotność pięciu) wyrazów. Wszyscy zastanawiają się również, dlaczego z chłopcem nie przyleciał jego ochroniarz Butler. Bardzo szybko wróżki i centaur orientują się, że Artemis zapadł na dziwną chorobę Kompleks Atlantydy, a jego ochroniarz został zwabiony podstępnie na wyspę by uratować swoją siostrę. Kto stoi za dziwną przemianą Artemisa i jaki ma w tym cel?

Mimo, iż nie znałam poprzednich części serii, nie przeszkadzało mi to w czytaniu. Kim jest bohater dowiedziałam się ze wstępu na początku książki. Autor bardzo fajnie pomieszał ze sobą świat bajkowych wróżek z nowinkami technologicznymi i do tego wątkiem ekologicznym. Zabawne dialogi, zwłaszcza między Holly a Artemisem często wywoływały uśmiech na moje twarzy, a trzymająca w napięciu akcja sprzyjała szybkiemu czytaniu. Trochę przeszkadzały mi dziwne terminy nowoczesnych urządzeń, ale można się do tego przyzwyczaić.

Długo zastanawiałam się jak ocenić tę powieść. Pomógł mi w tym mój 10-letni syn. Sięgnął po książkę i stwierdził, że z czysty sumieniem można ją polecić chłopakom w jego wieku i starszym. Wprawdzie w książce jest opisanych kilka bitew i pojawiają się potwory, lecz w oglądanych współczesnych bajkach jest to na porządku dziennym. Lektura z pewnością nie wywołała u niego złych snów.

Czy sięgnę po pozostałe części, nie wiem. To stanowczo nie moje klimaty. Ale młodzieży polecam !!!

Szczerze powiedziawszy, dawno nie czytałam o przygodach Artemisa Fowla i bardzo się ucieszyłam, kiedy ta oto książka wpadła mi w ręce. Pamiętam dobrze dobry humor powieści i niepowtarzalnego bohatera. Tak więc bez chwili zwłoki zabrałam się za czytanie i się nie zawiodła, powiedziałabym raczej- zaskoczyłam.

Kolejna, siódma już część przygód młodocianego przestępcy!

Tym razem Artemis wezwał grupę elfów na islandzki lodowiec. Chce uratować świat przed globalnym ociepleniem, ale to z nim zaczyna się dziać coś niepokojącego. Wbrew sobie staje się... miły. Okazuje się, że dopadł go tak zwany kompleks Atlantydy. Jego obsesją stają się dwie cyfry. Piątkę uważa za szczęśliwą, natomiast panicznie boi się czwórki, która w chińskich legendach oznacza śmierć. Ale to dopiero początek. Kompleks Atlantydy wywołuje paranoję, zaburzenia osobowości, a nawet niezdrowe zainteresowanie skrzatem LEProconem. Czy choroba przeszkodzi Artemisowi w uratowaniu świata?

Kompleks Atlantydy. Czy rzeczywiście choroba może tak odmienić człowieka? Nasz bohater był nie do poznania, a jak doszło do rozdwojenia jaźni, często śmiałam się widząc kompletnie nieznajomą mi osobę. Zupełnie nie do poznania. Nie jestem w stanie stwierdzić, jak spodoba to się wielkim miłośnikom Artemisa, jednak jak dla mnie był to kolejny element zaskoczenia, z którym spotkałam się przy czytaniu tej serii.

Język autora również przypadł mi do gustu. Z początku zwróciłam uwagę na to, że autor trochę zmienił swój styl, przynajmniej tak mi się wydawało. Czytając jednak dalej, znowu zauważyłam wspaniałą przygodę i humor, który nadal dopisuje panu Colferowi, a z wiekiem staje się dla mnie jeszcze ciekawszy. Na pewno autor w dalszym ciągu trzyma się swoich niewypisanych zasad i bardzo mnie to cieszy.

Pomimo, że znajdę trochę minusów i niestety przewidziałam część zdarzeń, muszę przyznać, że bohaterowie mi wszystko zrekompensowali i naprawdę wspaniale bawiłam się czytając tę książkę. Natknęłam się również z opinią, że jest ona jedną z lepszych części serii, ale ze smutkiem muszę powiedzieć, że sama nie czytałam wszystkich wcześniejszych, by to stwierdzić. Teraz mam jednak nadzieję, ba, wiem, że zaznajomię się z wszystkimi książkami przygód Artemisa Fowla, bo wydają mi się naprawdę bardzo ciekawą i inteligentną lekturą. Sama się dziwię, że jak byłam młodsza, nie umiałam przebrnąć przez pierwszą część. Może to właśnie dlatego, że byłam młodsza.

Podsumowując więc, książka naprawdę bardzo mi się spodobała. Nie wiem jak czytelnikom spodoba się nagła zmiana starego Artemisa w kompletnie inną osobę, ale nie chcę tutaj zdradzać wielu szczegółów, bo dawno nie miałam tak dobrego humoru jak przy czytaniu „Kompleksu Atlantydy". Myślę, że jest to książka nawet dla tych, którzy nie znali wcześniej serii. Myślę, że przypadnie ona do gustu prawie każdemu. Naprawdę serdecznie polecam :)