Potem | Autor: Rosamund Lupton

Błękitne niebo przecinają kłęby gryzącego dymu. Szkoła płonie. Wszczęty alarm sprawia, że rodzice pędzą chodnikami, aby upewnić się, że ich dzieciom nie grozi żadne niebezpieczeństwo. Z duszą na ramieniu biegnie też Grace. Wbiega do budynku pełnego ognia, żeby uratować swoją ukochaną Jenny. Ostatkiem sił udaje się jej ocalić córkę, jednak na skutek doznanych obrażeń, obie znajdują się na granicy życia i śmierci.

Błądząc w zawieszeniu po szpitalnych korytarzach, bohaterki stają się niemymi świadkami rozpaczy, jaką przeżywają ich bliscy. Dodatkowo poznają też szczegóły rozpoczętego właśnie śledztwa, a prawda jaka się przed nimi ukazuje, staje się wyzwaniem dla całej rodziny.

Powieść Rosamund Lupton ma w sobie dwie rzeczy, które w pełni uzasadniają sukces, jaki odniosła. Genialną treść oraz masę nieoczekiwanych zwrotów akcji. Książka zgrabnie łączy ze sobą fabułę pełną dramatu z magicznym realizmem, sprawiając, że wplątany w wir wydarzeń czytelnik, nie ma najmniejszych szans się z niego uwolnić. Jest tu wszystko co potrzeba, by literatura zaczęła żyć własnym życiem. Emocje, napięcie, empatia.

Od pierwszych stron czułam się oczarowana tą historią. Potem to przejmujący obraz matki, która dla swoja dziecka zdolna jest do każdego poświęcenia. Obraz, w który w dobie ostatnich doniesień można łatwo zwątpić, a jednak chwytamy się go i wierzymy,
że mimo bólu jaki z sobą niesie, jest prawdziwy.

Świetnie napisana książka. Niebanalna i wyjątkowa.

Warsztat pani Lupton poznałam już czytając jej debiutancką powieść pt. „Siostra". Zaskarbiła sobie moje uznanie bardzo szybko. Dlatego też postanowiłam od razu po skończeniu poprzedniej jej powieści, zabrać się za „Potem" – kolejny thriller psychologiczny. Zanim jeszcze zaczęłam czytać, miałam wielką nadzieję, że będzie tak samo wyrafinowany oraz wspaniały, jak poprzedni.

Tym razem przenosimy się w świat Grace, która trafia na oddział intensywnej terapii. Wszystko zaczęło się od pożaru jednej ze szkół, w której odbywały się zawody sportowe. Poza nią o życie walczy również jej córka, która akurat tam przebywała. Grace przebywając w śpiączce „wydostaje" się ze swojego ciała pod postacią ducha. W tym samym momencie spotyka swoją Jennę, która również w niewyjaśnionych okolicznościach opuściła swoje ciało. Obie zagubione. Obie nie mają pojęcia, czym w danym momencie naprawdę są. Przechodząc razem przez wszystkie te straszne wydarzenia, postanawiają poprowadzić śledztwo i dowiedzieć się, kto tak naprawdę stoi za podpaleniem szkoły. Dyrektorka? Prześladowca? A może zupełnie ktoś do tej pory będący poza kręgiem podejrzanych?

Sama fabuła powieści jest bardzo dobrze nakreślona, a przede wszystkim pełno zwrotów akcji. Martwi mnie jednak to, że co chwila pojawiają się jakieś nowe watki oraz poszlaki, w których momentami można się całkowicie pogubić. Jeśli jednak miałabym patrzeć na wszystko pod katem tematycznym, to jak na thriller, wciąż plasuje się w czołówce moich ulubionych. Niesamowicie trzyma w napięciu, a w dodatku ma w sobie to coś, przez co nie można się oderwać. Niestety nie jest to książka, dla osób, które nie lubią główkować. Tutaj nie ma nic wyłożone, jak na talerzu. Trzeba niemałego sprytu, by samemu dojść do tego, jak to się wszystko skończy. Jeśli jest, więc ktoś, kto woli, by wszystko przychodziło samemu, to nie radzę się za nią zabierać.

Bardzo podoba mi się główna bohaterka. Grece pokazuje, że matczyna miłość nie zna granic i zrobi wszystko, by uratować swoje dziecko. Pełne oddanie córce i niepojęta wielkość uczucia, jakim ją darzy chwyta za serce. Naprawdę. Pani Lupton należy się za to wielki plus. Zwłaszcza, że w tak tajemniczej i mrocznej powieści, potrafiła w tak zgrabny i piękny sposób ukazać coś tak wartego uwagi. Dzięki takiemu zabiegowi książka nie tylko trzyma w napięciu, ale i porusza do głębi czytelnika, dając tym samym sporo do myślenia zarówno nad samą powieścią, jak i życiem codziennym.

„Miłość nie może opuścić ciała, bo nie ono jest jej domem."

Widać, że autorka „Potem" tak samo, jak zresztą w przypadku „Siostry" naprawdę się napracowała nad swoim dziełem. Wszystko jest dopracowane z ogromną dokładnością. Styl nie różni się zbytnio od tego, który pokazała w swojej poprzedniej powieści. Nie spodobał mi się jednak fakt, że całą sytuację przedstawiła z pespektywy „ducha", przez co miałam wrażenie, że nie wiem już czy to, aby na pewno czysty thriller psychologiczny, czy może coś z nutą science fiction.

Gdybym miała to wszystko podsumować, to jedynym stwierdzeniem, które by oddawało moje wrażenie na temat tej powieści to:, „Dlaczego jeszcze nie ma ekranizacji?!" Naprawdę. Z wielką szczerością i niezmierną przyjemnością polecam wszystkim fanom tegoż gatunku. Nie czekajcie, więc zbyt długo, tylko jak najszybciej zabierajcie się za powieści pani Rosamund Lupton, bo to naprawdę daje niemałe wrażenia i przeżycia – zarówno w trakcie, jak i po przeczytaniu jej książek. Poza tym mogę być pewna, że gdy tylko ktoś, chociaż raz je przeczyta, to na pewno będzie wspominał je jeszcze długi, długi czas.