Sezonowa Miłość | Autor: Gabriela Zapolska

Tuśka Żebrowska wraz z córką, Pitą wyjeżdżają do Zakopanego w celu podreperowania zdrowia. Pobyt wśród gór upływa kobiecie bardzo monotonnie, znudzona chce wracać do Warszawy. Swoją decyzję zmienia kiedy poznaje tamtejszego aktora, Porzyckiego. Tuśka od razu zwraca uwagę mężczyzny, który usilnie będzie starał się do niej zbliżyć. Kobieta początkowo bardzo sceptycznie nastawiona do aktora ulega jego urokowi. Bohaterka jest pod wrażeniem osobowości przystojnego aktora oraz jego sposobu bycia tak bardzo różniącego się od jej codzienności. Porzycki urzeka ją swoją szczerością, radością oraz tym, że żyje tak, jak ma ochotę nie oglądając się na innych. Wkrótce jej fascynacja przeradza się w głębsze uczucie. Bohaterka dla nowej miłości będzie gotowa poświęcić swoje małżeństwo.

Tuśka Żebrowska to kobieta z miasta, która wyszła za skromnego urzędnika z rozsądku. Trwoni pieniądze nie zwracając uwagi na to, jak ciężko jej mąż musi na nie pracować. Jej największym zmartwieniem jest to, jak wywrzeć wrażenie na sąsiadach. Będąc w Zakopanym także stara się skupiać na sobie i swojej córce uwagę otoczenia. Kobieta nie potrafi odnaleźć szczęścia ani w małżeństwie, ani w macierzyństwie, bo „nigdy nie badała się czy kocha swoje dzieci, a zwłaszcza, jak je kocha".* Wzajemnie relacje rodzinne są bardzo formalne, pozbawione emocji oraz spontaniczności. A wykreowany przez bohaterkę obraz szczęśliwej rodziny ma służyć tylko i wyłącznie dobrym kontaktom towarzyskim. Tuśka, mimo to nie miała sobie nic do zarzucenia, uważała, że dobrze wypełnia swoje obowiązki, jest uprzejma dla męża oraz dzieci i to wystarczy. Pewne refleksje snuje dopiero w Zakopanym, kiedy spotyka Porzyckiego.

Gabriela Zapolska w swojej powieści „Sezonowa miłość" demaskuje zakłamanie mieszczaństwa, a także porusza temat moralności i uczciwości. Czytelnik ma możliwość dokładnego przyjrzenia się bohaterom poprzez ich liczne monologi wewnętrzne oraz dobrze skonstruowane portrety psychologiczne. Autorka bardzo dobrze oddała klimat Zakopanego poprzez wplecenie w język staropolski gwary. Czytelnik ma także okazję podejrzeć ówczesne środowisko aktorskie, które autorka znała z autopsji.