Wersja dla osób niedowidzących
Rona
-
W gronie najpoczytniejszych pisarzy powojennej literatury polskiej prym wiedzie między innymi Marian Brandys. Jego książki cieszyły się i nadal cieszą się ogromną popularnością, o czym świadczą wielotysięczne nakłady, a przykładem tego jest wznowienie tytułu "Kozietulski i inni", który debiut miał w 1967 roku.
W kręgu jego zainteresowań znalazły się głównie czasy napoleońskie, którym poświęcił większość swojej twórczości, jak na przykład esej historyczny o Sułkowskim "Oficer największych nadziei" (1964), "Koniec świata szwoleżerów" (1972-1979).
Twórczość Brandysa oparta jest w dużej mierze na źródłach historycznych z epoki, dokumentach, korespondencji, dziennikach, a uzupełniane są przez osobiste, bardzo wnikliwe badania prowadzone przez autora. Autor we wstępie swojej książki pisze, że informacje na temat Kozietulskiego konfrontował "(...) z relacjami współczesnych mu pamiętnikarzy, wiadomościami ze starych gazet, z sądami historycznymi". Dlatego ta książka, posiada duży walor historyczny, jak i pasjonujący tekst literacki, który napisany został wspaniałą polszczyzną.
"Kozietulski i inni" to szeroka panorama polskich dziejów w epoce wojen napoleońskich, a zarazem wnikliwa analiza działań postaci historycznych, takich jak płk. Kozietulski, gen. Dąbrowski czy gen. Zajączek. Czytelnik już od pierwszych stron zaangażowany jest w historie polskiej dyplomacji, spiski, strategie sojuszników i przeciwników. Jest to "opowieść o epoce napoleońskiej, oglądanej oczami ówczesnych Polaków". Autor bardzo starał się aby głównym bohaterem i narratorem powieści był Kozietulski. Niestety duże luki w materiale historycznym spowodowały to, że nie do końca się to udało. Pustkę wypełnił pułk szwoleżerów i inne postacie historyczne, a biorąc pod uwagę całość, to książka tylko na tym zyskała.
Ten doskonały reportaż o Kozietulskim i jego szwoleżerach, podany został czytelnikowi, z dużą dozą humoru i anegdot. Pisarstwo Mariana Brandysa, to prawdziwy creme de la creme, wśród powieści historycznych.
