Mroczny Łowca Tom 3 Taniec Z Diabłem | Autor: Sherrilyn Kenyon

Taniec z diabłem stanowi kolejną, czwartą już, jeśli liczyć Niewolnika miłości, część serii Mroczny Łowca. Do tej pory udało mi się zapoznać jedynie z tomem 2. Moja nieznajomość początków jednak w niczym nie przeszkadzała, bo choć każdy kolejny tom łączy się z poprzednim, to tak naprawdę każda część cyklu jest opowieścią o życiu innego z bohaterów. Pozwala to zarówno na czytanie serii po kolei, jak i dowolne przebieranie w następujących po sobie tomach – najważniejsze fakty z części poprzednich są subtelnie wspomniane, tak by czytelnik nie czuł się zdezorientowany, ale przypomnienia te nie stanowią znacznych fragmentów tekstu.

Głównym bohaterem Tańca z diabłem, na którego życiu oparta została akcja jest Zarek – jeden z najniebezpieczniejszych Mrocznych Łowców. Niestety po wydarzeniach w jakich brał udział został karnie wysłany na Alaskę. Miejsce to, jak i przeszłość bohatera, uniemożliwiają mu na nawiązywanie znajomości. Zarek jest osamotniony, zraniony, nie potrafi rozmawiać z ludźmi ani traktować ich z czułością, której sam nigdy nie doświadczył. Wszystko zmienia się gdy na Alaskę przybywa tajemnicza niewidoma Astrid...

Zarek nie wie, że jest ona boginią sprawiedliwości zesłaną by go osądzić i że to od niej zależy jego dalsze życie lub śmierć. Zachodzą w nim zmiany, które bardzo go niepokoją, poznaje uczucia, których nigdy wcześniej nie doświadczył, a twarda skorupa jaką się otoczył zaczyna pękać. Nie jest jednak świadom tego, że wbrew obietnicom na Alaskę wyruszył już egzekutor mający zabić Zareka nie czekając na decyzję Astrid.

Sherillyn Kenyon to autorka trzymająca stały, doskonały poziom swoich powieści. Choć nie brakuje w nich scen erotycznych, wszystko zostaje czytelnikowi sprzedane w sposób strawny, mimo iż nie zawsze delikatny. Bardzo podkreślane i rozbudowane wątki seksualne są cechą charakterystyczną tej serii. Nieziemsko piękni mężczyźni, o idealnych ciałach pobudzających kobiece wyobraźnie i zmysły to znak rozpoznawczy cyklu Mroczny Łowca. Choć scen tego typu jest w tej części zdecydowanie mniej niż w Objęciach nocy, to także ich nie brakuje. Większość jednak odbywa się w wyobraźni bohaterów wywodzących się z dwóch różnych światów, na pozór nie mogących się połączyć. Konwenanse w świecie potworów i bogów? To chyba niemożliwe? A jednak! Mezalians można popełnić zawsze, co próbuje nam uzmysłowić autorka.

W tej historii najważniejszy jest morał: każdego „potwora", pozbawionego uczuć i dehumanizowanego można obłaskawić i nauczyć miłości. Wystarczą ciepłe gesty, spora doza cierpliwości i wyrozumiałości, a także odporność na uszczypliwości.

Cieszę się, że cykl posiada tak dużo części i tak dużo uzupełnień. Jeszcze tyle rzeczy może się wydarzyć, tak wielu bohaterów nie opowiedziało jeszcze swojej historii. Boję się jednak, że w pewnym momencie zacznie dawać o sobie znać pewna powtarzalność i schematyczność. Trzymam jednak za autorkę kciuki i mam nadzieję, że wbrew moim obawom do tego nie dopuści, a ostatni dwudziesty tom będzie tak samo dobry, a może nawet lepszy niż dotychczasowe.

Polecam.