Wojny Wikingów Tom 1 Ostatnie Królestwo | Autor: Bernard Cornwell

W wielu dziewięciu lat Osbert podczas najazdu Duńczyków na ziemie Northumbrii traci brata. Od tego czasu przyjmuję po nim imię i staje się Uhtredem – jedynym potomkiem męskim w rodzinie i tym samym dziedzicem tytuł eldormana Bebbanburga. Okoliczności losu sprawiają, że tytuł ten przechodzi na młodego Uhtreda niedługo potem. Podczas próby odbicia jednego z okupowanych miasta traci on ojca a sam zostaje wzięty w niewolę przez Duńczyków. Opiekę nad nim przejmuje Ragnar – jeden z przywódców Wikingów, który pragnie objąć w posiadanie wszystkie ziemie wysp brytyjskich. Od tego czasu życie Uhtreda staje się pasmem ciągłych wyborów pomiędzy poczuciem wewnętrznej wspólnoty z pogańskimi, okrutnymi Duńczykami, a swoim prawdziwym, angielskim pochodzeniem i dziedzictwem.

W książce przeważają informacje historyczne, połączone z wieloma opisani starć i bitew. Dużo miejsca poświęcono zwłaszcza formacji stosowanej głównie przez Duńskich najeźdźców, noszącej nazwę „mur tarcz". Za prawdziwego wojownika uważano mężczyznę, któremu udało się przeżyć w pierwszym szeregu podczas starcia ze sobą tych formacji. Jest to również marzenie Uhtreda, który powoli zyskuje uznanie w oczach Duńczyków, a zwłaszcza Ragnara dla którego staje się niczym syn i który naucza go taktyk wojennych, naprawy łodzi, oraz wyrabiania tarcz. Tym samym warto wspomnieć, iż w powieści poświęcono dużo miejsca opisom poszczególnych prac, oraz kulturze Duńczyków, jak i ich pogańskim praktykom. Miedzy innymi czytelnik otrzymuje informacje, jak wyglądało składanie ofiar poszczególnym bogom, kiedy wojownik po śmierci udawał się do pałacu umarłych – Walhalli, oraz jak wyglądał odnośnik chrześcijańskiego piekła u wyznawców Thora. Jeśli chodzi o bohaterów powieści, to oprócz postaci stworzonych na potrzeby fabuły, pojawiają się również osoby o znaczeniu historycznym, jak chociażby król Alfred, król Wschodniej Anglii – Edmund, oraz niektórzy z przywódców Duńskich, w tym Ivar bez kości, Ubba i inni.

Dużym plusem jest sposób w jaki autor przekazuje nam kolejne fakty na temat Wikingów, oraz zwyczajów panujących w dziewiątym wieku. Informacje są odkrywane w taki sposób, by osoba kompletnie nieobeznana w temacie mogła spokojnie, bez konieczności sięgania do źródeł historycznych przebrnąć przez odmienność tamtego okresu, jednocześnie nie gubiąc się przy tym.

„Ostatnie królestwo" to pozycja obowiązkowa dla fanów powieści historycznych, a zwłaszcza dla osób zainteresowanych tematem Wikingów oraz kulturą pogańską, jak i obserwowaniem rozwoju chrześcijaństwa stającemu na przeciw wyznawcom Thora. Polecam.

„Ostatnie Królestwo" to pierwsza część wielotomowej sagi „Wojny Wikingów" autorstwa brytyjskiego pisarza, Bernarda Cornwella. Opowiada ona o wydarzenia mających miejsce w drugiej połowie IX wieku na terenach Wysp Brytyjskich. Akcja powieści rozgrywa się głównie wokół Uthreda, dziesięcioletniego syna jednego z angielskich panów, który zostaje porwany przez Wikingów. Dorastając wśród duńskich najeźdźców Uthred, szybko przystosowuje się do ich stylu życia, dzięki czemu zyskuje szacunek i przyjaciół. W głębi duszy wie jednak skąd pochodzi i kim jest. Pewnego dnia będzie musiał jednak zdecydować, po której stronie ma stanąć w tym konflikcie.

Nie jestem wielbicielką powieści historycznej. Moje uprzedzenie wynika chyba z tego faktu, że powieść historyczna kojarzy mi się z nudnymi, monotonnymi i źle opracowanymi podręcznikami do nauki tego przedmiotu (przynajmniej ja takie miałam). Dlatego też obawiałam się, że autor zanudzi mnie suchymi historycznymi faktami czy niewyraźnym głównym bohaterem . Postanowiłam jednak zmierzyć się z tą lekturą.

Pierwsza rzecz (poza bardzo ładną okładką) jaka rzuciła mi się w oczy, to ilość miejsc w jakich rozgrywana jest akcja. Wypisane alfabetycznie zajęły cztery strony, co wywołało we mnie mieszane uczucia. Zaczęłam się martwić, że czytając będę się czuła, jakbym przygotowywała się do sprawdzianu z historii. Na szczęście, myliłam się...

Już od pierwszych stron powieści czytelnik zostaje wchłonięty w wir dramatycznych wydarzeń, rozgrywających się w IX wieku. Autor funduje nam niesamowitą podróż w mroczne czasy walki o władzę nad średniowiecznymi Wyspami Brytyjskimi. Historii jest tutaj sporo, jednak zostaje ona nam podana w niezwykle prosty i przejrzysty sposób. Cornwell, z niezwykłą dbałością, opisuje toczące się bitwy, co tworzy wrażenie, jakbyśmy sami w nich uczestniczyli. Na uwagę zasługuje również główny bohater, Uthred, będący narratorem powieści, z którym od początku sympatyzujemy.

Nastrój, średniowieczny klimat, wspaniała narracja i wartka akcja sprawiają, że „Ostatnie Królestwo" czyta się niezwykle przyjemnie i szybko. Czytelnicy, którzy mieli już kontakt z tym autorem, czytając chociażby bardzo dobrze przyjętą Trylogię Arturiańską, na pewno się nie zawiodą. Polecam „Ostatnie królestwo" również czytelnikom takim jak ja, którzy do tej pory byli na bakier z powieścią historyczną. To niesamowita szansa, aby zmienić swoje czytelnicze upodobania. Czekam z niecierpliwością na „Zwiastun Burzy" i kolejne tomy.

Losu nie można powstrzymać

Czy wierzysz w przeznaczenie? W z góry zapisany los w gwiazdach, fatum, siły nadprzyrodzone determinujące nasze działania i naszą przyszłość? Niezależnie od tego jak brzmi Twoja odpowiedź, trudno walczyć z własnym losem.

W przeznaczenie wierzył bohater książki „Ostatnie Królestwo" Bernarda Cornwella, Uther. Głównego bohatera cyklu „Wojny Wikingów", w którego skład wchodzi „Ostatnie Królestwo" czytelnik poznaje jako 9-cio letniego chłopca, który w wyniku najazdu Wikingów (Duńczyków) na Wyspy Brytyjskie, zostaje pojmany do niewoli. W wojnie pomiędzy Duńczykami, a broniącymi swych domów mieszkańcami ziem Northumbrii, giną ojciec młodego Uthera oraz brat. On sam zaś zostaje przygarnięty przez Ragnara Nieustraszonego, z którego ręki zginął jego starszy brat. Ambitny i krnąbrny chłopiec staje się członkiem rodziny Ragnara i traktowany jest na równi z jego dziećmi. Dziwny, a zarazem straszny splot okoliczności sprawia, że Ragnar i jego rodzina stają się mu bliżsi niż jego rodzina biologiczna. Zgodnie z wierzeniami Wikingów, których wyznawcą się staje, wierzy że owo zrządzenie związek ma z bóstwami rzucającymi kośćmi losu i przędącymi nić przeznaczenia.

Pomimo iż Uther wychowywany jest jak Wiking i przez Wikingów akceptowany, głęboko w jego sercu tkwi przeświadczenie, że jego przeznaczeniem jest odzyskanie utraconego dziedzictwa, ukochanego Bebbanburga i ziem Northumbrii (po napaści Wikingów znalazły się one we władaniu wuja chłopaka, który wszelkimi możliwymi podstępami próbował będzie pozbawić go życia).

Wraz z upływem czasu losy dorastającego chłopaka komplikują się, bo odzywa się w nim anglosaska krew. Z jednej strony wie, jak wiele zawdzięcza Wikingom, z drugiej wie, jak wiele stracił z ich przyczyny. Wszystkie przyszłe działania, które w swoim młodym życiu podejmował będzie Uther, będą więc miały na celu odzyskanie swych ziem rodowych. Stanąć będzie musiał przed trudnymi wyborami, m.in. po czyjej stronie opowiedzieć się w wojnie pomiędzy ostatnim wolnym Królestwem Anglii (Wessex) a Wikingami. Z czasem Uther nabiera pewności, że jego los nie zależy od niego samego, a od przeznaczenia, które determinuje jego poczynania. Los wielokrotnie okrutnie zadrwi z młodego wojownika, upokarzając go i skazując na cierpienie. Lecz on powtarzał będzie stale: „Przeznaczenie jest wszystkim". Stwierdzenie to stanie się jego życiowym mottem.

Co konkretnie przydarzy się Utherowi? Zapraszam do lektury. A dziać się będzie wiele. Gwałty, grabieże, krwawe bitwy, podstępne morderstwa i pojedynki przynoszące chwałę. To tylko namiastka tego, czym czytelnik zachwyci się w tej świetnej powieści historycznej.

Dużo miejsca Cornwell na kartach powieści poświęcił Wikingom. Ich życiu, religii, postawom. Gros opisów dotyczy krwawych rytuałów, które w oczach współczesnego czytelnika napawać mogą zgrozą. Lecz główny wątek powieści skupia się jednak na rywalizacji pomiędzy dwiema potęgami, w imię obrony religii. Religia z resztą, to tylko pretekst dla obu stron dla zdobywania ziem i złota. Bo w walce o ziemie i bogactwa każda ze stron skłonna jest do popełnienia najgorszego plugastwa. Walki bratobójcze są na porządku dziennym. Tu każdy może stać się sojusznikiem, by za chwilę przemienić się we wroga. Powieść w bardzo drobiazgowy sposób przedstawia mechanizmy, jakim poddaje się człowiek w imię swoich ideałów, lub w imię swoich żądz. A granica między jednym a drugim często jest niezwykle płynna, co udowadnia Cornwell w „Ostatnim Królestwie".

Książka zawiera mnóstwo opisów. Są opisy wojen, bitew, kultu, życia codziennego, opisy ludzi, przyrody, miast (w tym Londynu). Są one niezwykle obrazowe i unaoczniające wiele detali, które bez szczegółowych opisów trudno byłoby sobie wyobrazić. A trzeba przyznać, że okres w jakim toczą się wydarzenia powieści, jest jednym z ciekawszych w dziejach Europy, sama zaś inwazja Wikingów na Anglię do dziś wzbudza emocje.

Nie bez powodu powieści Cornwella sprzedają się jak ciepłe bułeczki. Bo jest to pisarz tego rodzaju literatury, która przyciąga jak magnes, fascynuje i zniewala. Bo kto nie zachwyci się powieścią, która ma nie tylko wartką akcję i ciekawą fabułę, ale która przy okazji opowiada o istotnych dla ludzi uczuciach: dumie, honorze, przyjaźni? Podejrzewam, że niewielu. Dlatego książkę polecam każdemu, bez względu na preferencje czytelnicze.