Córki Księżyca Tom 3 Ofiara, Zagubiona | Autor: Lynne Ewing

"Każda kobieta jest stworzeniem nocy"

Trzecia część Córek Księżyca, tak jak poprzednio, składa się z dwóch historii. Ofiara opowiadana jest z perspektywy Stantona, Wyznawcy Atroxa. Nieśmiertelny chłopak jest zakochany z wzajemnością w Serenie. Niestety ich miłość jest niedopuszczalna, gdyż dziewczyna, jako Córka Księżyca działa w imię dobra, a nie zła. Przez wzgląd na grożące im obojgu niebezpieczeństwo chłopak zerwał z boginią, jednak w dalszym ciągu czuwa nad jej bezpieczeństwem. Szybko okazuje się, że faktycznie dziewczynie coś zagraża, a Stanton ze wszystkich sił stara się to powstrzymać.

Zagubiona swoją fabułą odbiega nieco, od tego, co do tej pory serwowała nam Lynne Ewing. Główną bohaterką historii jest nastoletnia Tianna. Wyróżnia się przede wszystkim tym, że nie ma żadnych wspomnień. Nie pamięta kim jest, gdzie mieszka, kim są jej rodzice, ani nawet jaki mamy rok. Wie jedynie, że znajduje się w niebezpieczeństwie i musi uciekać.

Pierwsza część cyklu mnie nie porwała, dlatego byłam nastawiona dość sceptycznie. Przebieg wydarzeń prezentowany z męskiej i teoretycznie mrocznej perspektywy stopniowo zmienił moje nastawienie. Wszystko to jednak poszło na marne, gdy wkroczyły na scenę wszystkie Córki Księżyca. Autorka gdzieś po drodze zapomniała, że największą zaletą jej głównych bohaterek była ich odmienność. Tutaj niemal zlewały się ze sobą. Co to za przyjemność czytania książki, gdy jej tytułowe bohaterki można rozróżnić jedynie za pomocą posiadanych mocy oraz imion? Niestety nawet w tym temacie książka zawodzi, ponieważ korekta nie wyłapała poplątanych imion i liczonych błędów - ponownie.

Gdybym miała podsumować książkę jednym słowem, było by nim: infantylna. Dlaczego? Już tłumaczę. Niedorzeczne zachowania głównych bohaterek są tak absurdalne, że aż ciężko się o nich czyta. A może naprawdę istnieją ludzie, którzy idą potańczyć na dyskotece zaledwie 5 - 10 min po tym, gdy niemal uśmiercili ukochaną osobę, a później w ogóle nie zaprzątają sobie głowy tym aby się o niego/ nią martwic? Nie zaprząta im też głowy fakt, że praktycznie wydali na swoją wielką miłość wyrok śmierci, bo przecież "wicie się w tańcu" jest o wiele ważniejsze? Ja się pytam, gdzie tutaj logika? Jeśli mam być szczera cały cykl Córek Księżyca hołduje postawie: impreza przede wszystkim! Postacie stworzone przez panią Ewing są boleśnie dziecinne i nierozgarnięte, a ich system wartości wyraźnie szwankuje. Innymi słowy bohaterki są infantylne do granic możliwości. Lepiej spisały się postacie poboczne, choć tutaj można traktować je jako główne, jednak mogłoby być lepiej. Naiwność niektórych scen jest równie przytłaczająca i dołująca. Przez większość książki starałam się wyłapać sens, jeśli takowy istnieje, ale wyraźnie mi umknął.

Styl autorki nie powala na kolana, słownictwo jest ubogie, a rozwój wątków zazwyczaj niedorzeczny. Niezaprzeczalną zaletą książki, jest fakt iż czyta się ją bardzo szybko, a nawet momentami wciąga. Więcej plusów nie zauważyłam.

Waszym osobistym gustom literackim zostawiam decyzję o przeczytaniu, czy też nie przeczytaniu cyklu Córek Księżyca. Sama nie znam takiej siły, która potrafiłaby mnie zmusić do powrotu do tej lektury, czy też jej kontynuacji.