Oficerowie I Konie. Przyjaźń Na Śmierć I Życie. Kawalerzyści Drugiej Rzeczpospolitej O Koniach | Autor: Piotr Jaźwiński

Wielu mamy wspaniałych bohaterów narodowych, którym stawiano pomniki i śpiewano pieśni na ich cześć. Ale czym byłby dzielny ułan bez swojego wiernego rumaka? Publikacja Piotra Jaźwińskiego pt. „Oficerowie i konie. Przyjaźń na śmierć i życie" rzuca więcej światła na te niedoceniane zwierzęta i opowiada o niezwykłej więzi jaka łączyła dzielnego kawalerzystę Drugiej Rzeczpospolitej ze swoim koniem.

Idąc za generałem Stefanem Dembińskim, „bez konia bowiem trudno żyć, a nawet umierać". Oto, o czym jest ta książka. „Oficerowie i konie." to swoiste kompendium wiedzy na temat najsłynniejszych koni Drugiej Rzeczpospolitej w pierwszej kolejności, a zaraz potem na temat równie słynnych kawalerzystów, którzy mieli zaszczyt tych koni dosiadać. Autor odkrywa przed czytelnikami sekrety hodowli wojskowych wierzchowców, począwszy od miejsca urodzenia, poprzez odpowiednie przeszkolenie, aż do bitew, w których konie wiernie służyły swoim kawalerzystom. Ze skrzętnie zgromadzonych informacji autor odsłania przed czytelnikiem obraz kultu konia, który w dwudziestoleciu międzywojennym miał swoje miejsce. Z przytoczonych wspomnień jasno wynika, że koń potrafił miewać swoje humory, być dumny i uparty, ale poza tym był także wiernym towarzyszem broni i wiele był w stanie znieść. Piotr Jaźwiński zaskakuje szczegółowością w opisywaniu kolejnych zagadnień oraz nieukrywanym podziwem dla tych zwierząt, choć – jak sam przyznaje – jest jedynie biernym obserwatorem, a i do kawalerzysty mu daleko. Jedno jest pewne - w omawianych czasach koń był nie tylko środkiem transportu, zwierzęciem, na które nikt nie zwracał większej uwagi. Dumnie stał na równi z kawalerzystą, prowadził go do boju, a niekiedy nawet wybawiał z poważnych opresji. I tę niezwykłą więź między człowiekiem a koniem, Piotr Jaźwiński stara się przekazać na stronach swojej publikacji. Udaje mu się to z różnym skutkiem. Znajdziemy tu zarówno zabawne momenty, jak i takie, które z powodzeniem mogłyby zostać pominięte. Oficerowie są tu ledwie tłem, prym bez wątpienia wiodą konie, choć i pasjonaci tych pierwszych znajdą wiele interesujących ciekawostek historycznych.

Ta niewielkiej objętości publikacja jest pewnego rodzaju peanem na cześć towarzyszy broni dzielnych wojaków, bo o tych zwierzętach często zapominamy, a przecież odegrały one ogromną rolę. Bo kim byłby Józef Piłsudski bez swojej Kasztanki, najsłynniejszej polskiej klaczy? Piotr Jaźwiński posiłkuje się obszerną bibliografią, a wypowiedzi znawców w danej dziedzinie co rusz uświetniają jego książkę. Na pierwszy rzut oka widać ogrom pracy, jaki autor musiał włożyć w wyszukiwanie konkretnych informacji i dokładną selekcję materiału. Problem tylko w tym, że „Oficerowie i konie" to nie jest książka dla mas. Właściwie problem to nieodpowiednie słowo, bo to dobrze, że autor nie potraktował tematu po macoszemu, jednak nawał informacji i patetyczny styl przytłaczają, a z czasem i nudzą. „Oficerowie i konie. Przyjaźń na śmierć i życie" to zdecydowanie pozycja dla pasjonatów historii, militarii i miłośników koni. Albo przynajmniej jednego z wymienionych. Nie jest łatwa w odbiorze, a dla laika będzie również nużącym wywodem historycznym, naszpikowanym pojęciami oraz nazwiskami wywodzącymi się prosto z okresu II RP.

Książka Piotra Jaźwińskiego to bez wątpienia doskonałe i rzetelne źródło wiedzy na temat oficerskich koni, ich rodowodów, szkolenia, a także osiągnięć sportowych. Radzę się jednak dobrze zastanowić przed zajrzeniem do tej publikacji, bo książka „Oficerowie i ich konie" to przykład literatury wyłącznie dla zainteresowanych omawianym tematem.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi Sztukater.pl