Pragnienie | Autor: Carrie Jones

Nietypowo zaczęłam historię Zary, ponieważ pierwszą książkę, którą przeczytałam to było ,,Zniewolenie". Obiecałam, że kiedyś przeczytam pierwszą część opowieści o tej nastolatce i wreszcie to się stało.

,,Pragnienie" pokazało mi początek tej wielkiej historii i ukazało wiele innych rzeczy, o których nie miałam pojęcia. Ta książka bardzo mnie wciągnęła a jej czytanie było dla mnie przyjemnością. Bardzo polubiłam główną bohaterkę i jej przyjaciół.

"Jeśli możesz czemuś nadać nazwę, przestaje być takie straszne. Ludzie boją się tego, czego nie znają."

Wiele osób często traci kogoś bliskiego i wtedy życie nabiera szarych barw. Matka Zary nie mogła patrzeć jak cierpi jej córka po stracie ojczyma, więc wysyła ją do babci. Wydawało by się, że Maine jest cichym małym miasteczkiem, ale to nie prawda. W tym właśnie miejscu ukryta jest cała magia.

W nowej szkole Zara zaprzyjaźnia się z Isi i Devym, oraz ma wroga Megan. Razem z przyjaciółmi poznaje całą prawdę o niebezpiecznych stworzeniach, które porywają chłopców. Te potwory również ją wołają, gdy jest tylko w lesie. Króla łatwo jest rozpoznać po pyle, ale inni śladu nie zostawiają a wyrządzają szkody.

Nasza bohaterka poznaje również smak miłości. Nick jest niesamowitym chłopakiem, który pomimo swej urody nigdy nie miał dziewczyny. Okazuje się, że nie do końca jest człowiekiem tak jak babcia Bella czy Devyn. Oni potrafią zmieniać się zmieniać i mówią na nich zmiennokształtni.

Niestety Nickowi nie udaje się powstrzymać Iana i Megan, którzy porywają Zarę. Ian za wszelką cenę chce pocałować dziewczynę by się stała królową a on królem piksów. Czy ktoś uratuje nastolatkę przed piksami?

Po śmierci ojca dziewczyna jest śledzona przez nieznajomego mężczyznę, który okazuj się piksem. Straszny pan w płaszczu porywa naszą bohaterkę i więzi w swoim królestwie, gdzie ma przybyć po córkę mama. Gdy dociera wreszcie jej dziecko zostaje wypuszczone z rannym przyjacielem a ona sama zostaje. Czy Zara uratuje matkę przed ojcem?

W książce ,,Pragnienie" najbardziej podobają mi się nazwy fobi, które niekiedy stają się tytułami. Autorka wyjaśnia ich tytuły a niektóre nawet są bardzo śmieszne. Bo czy można się bać masła orzechowego? Pokazuje jak w łatwy sposób przestać się bać a metoda polega na nazywaniu lęków.

Książkę polecam wszystkim, którzy lubią magiczny świat i chcą poznać nazwy lęków. Poza tym jak już się zacznie książkę to nie ma odwrotu od niej, bo ciekawość zwycięża.

Carrie Jones to amerykańska autorka powieści dla młodzieży. Swoją bestsellerową książką Pragnienie rozpoczyna serię opowiadającą o Zarze White - dziewczynie, która musi przeprowadzić się z upalnego Charlestonu do zimnego i ponurego Maine, by zamieszkać ze swoją dawno nie widzianą babcią. Dzieje się tak po nagłej śmierci ojczyma Zary, którego nastolatka kochała jak ojca. Dziewczynie jest naprawdę ciężko zadomowić się w nowym miejscu. Bynajmniej nie pomaga jej w tym fakt, iż jest śledzona przez tajemniczego mężczyznę, który pozostawia po sobie tylko złoty pył. By uporać się z rosnącym strachem, bohaterka powtarza nazwy przeróżnych fobii - zaczynając od didaskaleinofobii (lęku przed pójściem do szkoły), a kończąc na fobiofobii (lęku przed fobiami). W mroźnym miasteczku zdarza jej się to coraz częściej. Jednak najgorsze wciąż przed nią...

"Jeśli możesz czemuś nadać nazwę, przestaje być takie straszne. Ludzie boją się tego, czego nie znają."*

Zara to naprawdę sympatyczna postać. Od razu ją polubiłam. Próbowała być raczej niezależna i samodzielna, ale gdy coś przerastało jej siły, nie obnosiła się dumą i potrafiła skorzystać z pomocy bliskich.

Pragnienie to powieść lekka, łatwa i przyjemna, raczej nieskomplikowana i często przewidywalna. Nie są to jednak jej minusy. Przy tej książce można się odprężyć i z kubkiem gorącej czekolady śledzić losy bohaterów, którzy mieszkają w okrutnie zimnym miejscu. Nie można narzekać na brak akcji, która jest bardzo płynna. Carrie Jones stworzyła realnych bohaterów, a także wykazała się pomysłowością, umieszczając w utworze stworzenia zwane piksami, o których osobiście nigdy wcześniej nie słyszałam. Jeśli ktoś chce się zrelaksować, a potrzebuje do tego jakiejś lektury z niezbyt zawiłą fabułą, z czystym sumieniem mogę polecić mu właśnie Pragnienie.

Dodatkowym atutem powieści jest przepiękna okładka, która bardzo przypadła mi do gustu. Jest ściśle powiązana z treścią książki; ma w sobie coś przyciągającego. No i bardzo ładnie prezentuje się na półce:)

Nie mogę powiedzieć, że dzieło pani Jones przekazuje jakieś większe wartości. Pokazuje ono jednak, że rodzina i przyjaciele są najważniejsi, dają nam oparcie, gdy go potrzebujemy, a kochający bliscy często są gotowi wiele dla nas poświęcić i zawsze służą pomocą.

Podsumowując, zachęcam wszystkich do przeczytania historii Zary i jej przyjaciół. Tę powieść czyta się w bardzo szybkim tempie; jest niesamowicie wciągająca, a fabuła trzyma w napięciu aż do ostatniej strony. Dodajmy do tego jeszcze inteligentną główną bohaterkę, a powstanie warta przeczytania książka. Szczerze polecam, a ja sama z niecierpliwością czekam na drugą część Pragnienia, która będzie nosiła tytuł Zniewolenie.
"Moje życie nareszcie się zaczęło. Na dobre."**

*Carrie Jones, Pragnienie, wydawnictwo Bukowy Las, Wrocław 2010, str. 118.
**Tamże, str. 192.