Planeta Kaukaz | Autor: Wojciech Górecki

Jestem zachwycona i nic na to nie poradzę. Kolejna książka, którą urzekł mnie Wojtek Górecki. Zastanawiałam się jaka będzie „Planeta Kaukaz". I wiecie jaka jest?
Jest uniwersum. Kaukaz Północny (o którym opowiada ta książka) jest stosunkowo małym regionem. Ale jest to region pełen grup narodowościowych, religijnych, mieszanek etnicznych, kultur, języków. W tym małym regionie prawie każdy mógłby wskazać skrawek ziemi i powiedzieć, że jego przodkowie tutaj żyli, więc to jego. I między innymi przez to ciągle jest to region pełen konfliktów i napięć. Można tam znaleźć właściwie wszystko i wszystkich, bogactwo i przekleństwo różnorodności.

Jest soczysta i barwna. Autor jest w widoczny sposób zafascynowany Kaukazem i jego ciągłe poznawanie to jego wielka pasja. I to widać w książce – te wszystkie barwne historie usłyszane w nieraz wręcz nieprawdopodobnych okolicznościach, te informacje spisywane na karteluszkach, byle nie zapomnieć. Autor opisuje wszystkie miejsca i osoby w sposób interesujący, wciąga nas w ich historie. I tak nagle wsiadamy do auta pełnego „dresiarzy", by z duszą na ramieniu wyjechać z miasta w niewiadomą właściwie i aby nagle – zamiast noża w sercu – znaleźć się z nimi w kaplicy starodawnego boga. Bo nikt nie odważy wyruszyć się w tą drogę bez złożenia mu ofiary... Zabiera nas również na obserwację szkolenia Kozaków czy tanecznego transu. Razem poznajemy wierzenia, wartości, sposób funkcjonowania grup społecznych.

Jest magiczna. W trakcie jej poznawania ma się wrażenie, że to jakaś magia. Bo jak mogą w XXI wieku istnieć takie osady jak Hinalug? Gdzie ciągle magia jest związana z ludźmi. I jak to możliwe, że ludzie ciągle oddają cześć starożytnym bogom, a wręcz „wpletli" ich sobie w religie takie, jak np. islam. Że ciągle rzuca się na siebie klątwy, a spory rozsądza święty człowiek...

Jest zaskakująca. Właściwie prawie wszystkie informacje zawarte w „Planecie Kaukaz" to jedno wielkie zaskoczenie. Bo ile tak naprawdę przeciętny człowiek w Polsce wie o Dagestanie, Inguszetii, Karaczajo-Czerkiesji i wszystkich miejscach, które dzięki niej możemy poznać? Co wiemy o Czeczenii poza tym, że ciągle walczą z Rosją, a jej mieszkańcy nazywani są terrorystami podkładającymi bomby i zabijającymi niewinnych?

Jest urzekająca. Mimo wszystkich konfliktów i napięć wydaje się ona urzekać ciepłem, ciągle mocnymi (w porównaniu z na ten przykład Europą Zachodnią) więziami międzyludzkimi i rolą rodziny, siłą wiary w bogów, niesamowitą kulturą i relacjami społecznymi, wierzeniami i tradycjami.

Jak mówi adygejskie przysłowie, Gdzie nie ma dobrych starców, nie ma też dobrej młodzieży.

Jest interesująca. Tu już chyba nie muszę chyba niczego uzasadniać, wystarczyło dotrzeć do tego momentu, by wiedzieć już dlaczego uważam ją za interesującą planetę!

Jednak wielokrotnie w ciągu czytania miałam wrażenie, że jest też planetą ginącą i należy ją objąć ochroną. Ginącą ze względu na zmiany polityczno-ekonomiczne, na nieubłagane zmiany cywilizacyjne, na zagrożenie zaniknięcia języków, obyczajów, ze względu na porzucanie miejsc zamieszkania i kultu. Żal, ale z drugiej strony, to pewnie normalna kolej rzeczy – od zawsze coś ginie, by narodzić mogło się coś innego.

A na dodatek całość opisana jest przecudnej urody językiem polskim, dodatkowo pełnym pasji i zainteresowania tematem! Uczta dla ducha! Zdecydowanie polecam wszystkim ciekawym świata dookoła! Ja już się nie mogę doczekać ostatniej książki z tzw. „trylogii kaukaskiej", która ma się ukazać w przyszłym roku.