Pochwała Niepokory | Autor:

Pokorne cielę dwie matki ssie. To stare przysłowie, które zgodnie z tradycją i doświadczeniem naszych przodków, chwali posłuszeństwo i pokorę, za które spotkać ma człowieka nagroda. Bohaterowie książki „Pochwała niepokory" wydanej przez Wydawnictwo Demart, to jedenaście postaci, które są potwierdzeniem tej tezy. W jaki sposób? Swoim życiem udowadniają oni, że pokora to cecha im nieznana i że o wyznawane wartości warto walczyć. Nawet za cenę własnego dobra, własnych wygód i świętego spokoju. Bo bohaterowie tej książki udowadniają swoją postawą i swoim życiem, że konformiści choć zapewniają sobie nagrody w życiu, nie zapewniają sobie czystego sumienia i przekonania, że to co robią jest ważne i wartościowe. A tę pewność mają niepokorni.

Zaznaczyć muszę jednak na samym początku, że bohaterowie „Pochwały niepokory", to nie buntujący się dla samej idei buntu ludzie. To kontestatorzy – ideowcy, którzy nie godząc się z zastaną rzeczywistością nie tylko ją negują, ale starają się zmieniać świat. To społecznicy szanujący drugiego człowieka, gotowi dla niego do poświęceń.

„Pochwała niepokory" jest książką tchnącą olbrzymim optymizmem. Pomimo, że opisuje ludzi, którzy z powodu swojej niespokojnej i niepokornej natury musieli wiele wycierpieć. Jest również dowodem na to, że marzenia się spełniają dzięki uporowi, determinacji i pasji. Nawet te marzenia, które wydają się nierealne.

Czytelnik znajdzie tu jedenaście historii, które różnią się od siebie diametralnie. Jedenaście ludzkich losów, osobowości godnych podziwu i szacunku za swoje dokonania. Często są to osoby zapomniane przez współczesnych, o których słyszało lub pamięta niewielu. Dzięki autorom książki mamy możliwość przypomnienia sobie wielkich nazwisk, choć w niektórych przypadkach, być może będzie to nie przypomnienie, a poznanie. Obok postaci bardzo znanych, jak Jacek Kuroń, Marek Kotański, Stefan Kisielewski, czy Janusz Szpotański, poznać możemy niesamowite losy postaci mniej znanych: Andrzeja Małkowskiego, Czesława Tańskiego, czy Wacława Sieroszewskiego. To, co łączy ich wszystkich, to pasja i waleczne serce.

Z uwagi na różne autorstwo biogramów, język w książce jest zróżnicowany. Miejscami niezwykle lekki i przystępny, momentami trudny, przesycony naukowym nazewnictwem.

By opisać działalność bohaterów „Pochwały...", konieczne było wprowadzenie do biogramów kontekstu historycznego. Przebrną go nawet osoby nieszczególnie zainteresowane historią, bo jest to jedynie historia w pigułce.

Dociekliwy czytelnik z lektury dowie się, który z niezwykłych bohaterów stracił nogę i w jakich okolicznościach połknął cygaro. Także tu dowie się nieco o początkach skautingu w Polsce, pasji latania, miłości do natury i drugiego człowieka. Także ta książka przyniesie wiedzę, że święty nie jest synonimem słowa nudny i że może mieć też sporo za uszami (biogram brata Alberta). Przy tej książce na pewno nie da się nudzić. Kilka razy na pewno zagwiżdżecie z wrażenia, kilka razy będziecie szczypać się w rękę, by upewnić się, że nie śnicie... A jeśli okaże się, że po lekturze któregoś z biogramów jest wam mało i chcielibyście wiedzieć jeszcze więcej na temat jego bohatera (lub bohaterki), dzięki zamieszczonej na końcu bibliografii, będziecie mieć ułatwione zadanie.

Autorzy biogramów nie zapomnieli o jednej, podstawowej sprawie. Że piszą biogram, nie hagiografię. Dlatego znaleźć w książce możemy wiadomości o różnych grzeszkach bohaterów książki. Nie zatajają ich wad, które śmiało omawiają, obok niewątpliwych zalet. To czyni postaci te bardziej ludzkimi, podobnymi do każdego z nas. W tym tkwi urok i siła „Pochwały niepokory". To książka o ludziach i dla ludzi.