Rój | Autor: Michael Crichton

Żona Jacka Formana, Julia, pracuje w Xymos Technology, firmie, która stoi na granicy wielkiego odkrycia nanotechnologicznego. Podczas ciągłych nieobecności żony, Jack przejmuje wszystkie obowiązki domowe, łącznie z opieką nad trójką ich dzieci. Jednak z czasem zauważa, że Julia nie tylko zachowuje się inaczej niż kiedyś, ale również zdaje się coś przed nim ukrywać. Z początku podejrzewa romans, ale splot dziwnych wydarzeń każe mu wysnuć podejrzenie, że z firmą, w której pracuje jego żona jest coś nie tak. Forman przyjmuje ofertę pracy od Xymosu i udaje się do ich placówki w Nevadzie. Jeszcze nie wie, że będzie musiał zmierzyć się z najnowocześniejszym osiągnięciem naukowym, które wymknęło się spod kontroli.

Michael Crichton, pomysłodawca kultowego „Parku Jurajskiego", po raz kolejny prezentuje swoim czytelnikom zagrożenia współczesnej technologii, tym razem biorąc pod lupę nanotechnologię. W swoim „Roju" autor zręcznie łączy osiągnięcia współczesnej nauki z prawdopodobnym scenariuszem, który może zaistnieć w przyszłości, jeśli praca naukowców wymknie się spod kontroli. Crichton już nie raz ostrzegał w swoich książkach przed takimi ewentualnościami, ale przerażające wydarzenia, które przedstawił w „Roju" przeszły moje najśmielsze oczekiwania.

„Stracili wszystko – firmę, życie, dosłownie wszystko. Jak na ironię, ich pomysł się sprawdził. Rój rozwiązał zadanie, które przed nim stało. Ale nie poprzestał na tym, tylko nadal ewoluował.
Oni na to pozwolili.
'Nie wiedzieli, co czynią.'
Jestem pełen lęku, że taki napis znajdzie się kiedyś na nagrobku ludzkości."

Największym plusem prozy Crichtona jest stosunkowo szybkie rozwinięcie akcji, które niestety miejscami jest mocno przewidywalne (czytelnicy zawsze będą krok przed Jackiem, który miejscami wydaje się, aż nazbyt naiwny). Początkowo autor skupia się przede wszystkim na potęgowaniu klimatu wielkiej tajemnicy. Wiemy, że coś złego dzieje się z Julią i jesteśmy przekonani, że ma to związek z firmą, dla której pracuje – w przeciwieństwie do jej męża, który uparcie podejrzewa ją o romans. Po kilku pobocznych, aczkolwiek jakże klimatycznych wydarzeniach następuje moment, który chyba najmocniej wbił mi się w pamięć (gdyby powstała ekranizacja tej powieści twórcy mieliby wielką okazję pokazać widzom iście mrożącą krew w żyłach scenę). Kiedy Jack budzi się w nocy widzi Julię okrytą czymś na kształt czarnej peleryny, która powoli spływa ku podłodze, aby po chwili całkowicie zniknąć. I podobnie, jak poprzednio mężczyzna postanawia ignorować owe wydarzenie, wmawiając sobie, że wszystko to mu się przyśniło. W końcu po przeżyciu coraz to dziwniejszych wydarzeń, nasz mało domyślny bohater postanawia zająć się inwigilacją Xymosu. Dociera na pustynię, gdzie ku swojemu przerażeniu odkrywa, że zaślepieni pracownicy firmy doprowadzili do całkowitego przejęcia nad nimi kontroli przez rój nanocząstek stworzonych przez nich. Jack, z uwagi na fakt, że rój nie tylko rozmnaża się w zastraszającym tempie, ale również nieustannie ewoluuje, stając się coraz bardziej inteligentny, ma niewiele czasu na zniszczenie go, zanim stanie się większym zagrożeniem dla świata. Sytuacja tym bardziej się komplikuje, kiedy Forman odkrywa, że niektórzy pracownicy Xymosu zdają się robić wszystko, aby jego misja się nie powiodła.

Michaela Crichtona cenię sobie przede wszystkim za jego uparcie głoszone teorie o zagrożeniu, jakie stwarza ludzkości nowoczesna technologia. W jego powieściach takie przesłanie pojawia się niezwykle często, a że całkowicie zgadzam się z tymi teoriami, tym bardziej jestem w stanie całkowicie zatopić się w jego prozie. „Rój" to jedna z najbardziej oryginalnych książek, jakie czytałam. Motyw zagrożenia świata przez osiągnięcia bezdusznych naukowców, oczywiście, nie jest niczym nowym w literaturze światowej, ale sposób, w jaki mogłaby przejąć nad nami kontrolę nanotechnologia, wymyślony przez Crichtona i tak wspaniale opisany w „Roju" jest już czymś wielce oryginalnym. Lektura tej powieści zwyczajnie mrozi krew w żyłach, gdyż nawet przeciętny czytelnik szybko zda sobie sprawę, że wydarzenia, które nakreślił w niej autor mogą zdarzyć się naprawdę, a sądząc po tym, co już osiągnęliśmy w tej dziedzinie naukowej, podobnie jak wybuch bomby atomowej, jest to tylko kwestią czasu.