Przygody Leśnych Skrzatów | Autor: Aleksandra Skrzypczak

Moja dzisiejsza propozycja dla najmłodszych to książeczka autorstwa Aleksandry Skrzypczak zatytułowana "Przygody leśnych skrzatów". Choć składa się nań zaledwie kilka historyjek, ich sympatyczni bohaterowie z pewnością utorują sobie drogę do dziecięcych serduszek i na długo zagoszczą w wyobraźni maluchów. Moko, Apsik, Brzusio, Mizio, Błękitek, a także Czarodziej i Wielki Bibliotekarz przeżywają niezwykłe przygody i nigdy się nie nudzą - w ich lesie zawsze dzieje się coś interesującego, a ich wrodzona ciekawość nie pozwala im przejść wokół tych wydarzeń obojętnie.

Główną atrakcją opowiastek, a zarazem osią fabuły są właśnie przygody bohaterów oparte na znanych i lubianych przez dzieci motywach. Mamy tu zatem smoka, który wykluwa się pewnego dnia z jaja i bardzo mu zależy, by stać się pełnoprawnym mieszkańcem lasu; mamy skrzaty - wikingów z dalekiej Północy, które przypłynęły zaklętym statkiem; jest i Święty Mikołaj, któremu trzeba pomóc rozwieźć prezenty oraz Pani Wiosna, którą trzeba przekonać do wypełnienia jej zadania.

Bohaterowie, a wraz z nimi dzieci poznają wartość prawdziwej przyjaźni oraz znaczenie innych uniwersalnych wartości, takich jak odwaga, poświęcenie, tolerancja, odpowiedzialność za siebie, innych, za otaczający ich świat. Książeczka ma wymowę ekologiczną - kształtuje prawidłowe postawy i ekoświadomość, uczy troski o naturę i propaguje ochronę przyrody, ale - co ważne - nienachalnie, lecz jakby mimochodem; dzięki temu dzieci nie poczują się przytłoczone kolejnymi nakazami i zakazami, ale potraktują nowo zdobytą wiedzę jako coś, co wypływa z nich samych.

Sympatyczne, pogodne i mądre opowiastki zachowują idealne proporcje pomiędzy dynamicznymi, nie przegadanymi dialogami, plastycznymi, krótkimi i konkretnymi opisami i wartką akcją - dziecko na pewno się nie znudzi i z łatwością nadąży za tokiem fabuły. Historyjki nie są zbyt długie, nadają się w sam raz na czytanie przed snem. I choć wydają się niezbyt oryginalne, a już z całą pewnością brakuje mi w nich ilustracji, które znacząco ubarwiłyby treść, jestem przekonana, że spodobają się tym maluchom, które wierzą w potęgę wyobraźni.

Książka Aleksandry Skrzypczak, to adresowana do dzieci i młodzieży historia tytułowych Leśnych Skrzatów, ze szczególnym wskazaniem na kilku z nich: Moka, Brzusia, Błękitka, Mizia i Apsika. Tym rezolutnym postaciom w wielu kłopotach pomagają Wielki Bibliotekarz oraz Czarodziej. I trzeba przyznać – pracy mają co niemiara, bowiem młodzi bohaterowie z wielką skrupulatnością i systematycznością stają się uczestnikami kolejnych niezwykłych przygód.

W swoim życiu udało im się znaleźć, doprowadzić do wyklucia, a następnie wychować smoka Zielonookiego, nie zapominając przy tym, by na przekór jego naturze uczynić go roślinożernym, łagodnym i pomocnym; sprawić, by cała skrzacia rodzina uznała w nim przyjaciela; ugasić wielki pożar trawiący las; ocalić załogę zaczarowanego statku, która od prawie tysiąca lat błąka się skamieniała po świecie na skutek czarów syren, których urokowi się poddali; ocalić święta dzięki pomocy jakiej udzielili rozłożonemu przez grypę świętemu Mikołajowi i jego świcie; a także przywołać Wiosnę, która pewnego roku z uporem nie chciała odwiedzić krainy Leśnych Skrzatów, powodując tym samym kurczenie się zimowych zapasów i widmo głodu.

Wszystkie przygody z życia tych skrzatów łączy jedno – swoją bohaterską i odpowiedzialną postawą dawali oni przykład nie tylko równym sobie, lecz przede wszystkim dorosłym, którzy nie byli w takiej gotowości do pomocy jak oni. Z skrzaciego mikroświata wypływa zatem nauka ogólniejsza – ta książeczka to lekcja dobrych wartości, porządkująca świat zasad jakimi kierujemy się w życiu, ustalająca priorytety i oddziałująca etycznie na każdego odbiorcę. Ma moc nie tylko dydaktyczną, ale również delikatne zabarwienie umoralniające. Lektura Przygód Leśnych Skrzatów stanowi nie tylko rozrywkę dostarczaną poprzez wkroczenie w świat magii, lecz przede wszystkim uczy tego jak odnaleźć się we współczesnym świecie, gdzie podstawowe wartości zostają zaciemniane i zatracane, a granica między dobrem a złem coraz bardziej się zaciera.