Wszystko I Nico | Autor: Hala Woźniewicz

„Nico to więcej niż nic. Mniej niż nicość"

Tomik poezji Hali Woźniewicz „Wszystko i nico" jest zatem o wszystkim i o czymś „więcej niż nic". A więc o czym? Przede wszystkim o przemijaniu, o upływie czasu, przed którym nikt nie ucieknie. Wyczuwalny staje się lęk autorki przed tym, co nieuchronne; przed kruchością chwil i ulotnością życia. Jednak, mimo żalu czy też, jak sama twierdzi fobii usiłuje pogodzić się z takim stanem rzeczy i przekonuje, że powinniśmy się cieszyć się każdą minutą życia i czerpać z niego, jak najwięcej.

„To – co niesie dzień. Każdy.
Wciskać, w każdy – Sto pociech.
Ściągać – na ziemię gwiazdy."

W utworach odnajdziemy również refleksje poetki dotyczące dorastania oraz zdobywania doświadczenia życiowego. Wraz z upływem czasu większość z nas przekona się, że „łatwiej (być) dzieckiem niż mamą". A tak nam się spieszy do dorosłości...

W twórczości pani Woźniewicz swój ślad zostawiają doświadczenia II wojny światowej, które, jak twierdzi „przyspieszały dorastanie" oraz zmuszały do „prostowania krzywizn dróg życia". Autorka odwołując się do dzieła Adama Mickiewicza „Pan Tadeusz" dzieli się z czytelnikami swoim spojrzeniem nie tylko na wartości patriotyczne czy nasze narodowe słabości, ale również na wewnętrzny rozwój każdego człowieka i walkę o to „by sobą się ostać", mimo wszelkich trudności.

Zbiór wierszy pani Hali Woźniewicz to nostalgiczna podróż po wszelkich lękach, fobiach autorki, z którymi nieustannie stara się oswoić, to delikatne słowa kierowane do odbiorcy, by zatrzymać jego spojrzenie na tym, co najważniejsze i zarazem najbardziej nietrwałe- na życie. Autorka zaprasza nas do swojego świata, nakreśla rzeczywistość taką, jaką widzi, jaką odczuwa. Mimo, iż czerpie ona ze swoich osobistych doświadczeń, wiersze są bardzo uniwersalne. Nikomu nie będą obce jej obawy, lęki, dylematy. Prędzej czy później każdy z nas będzie musiał odpowiedzieć sobie na pytanie, jaką wybrać drogę w życiu i co będzie dla nas priorytetem. I w końcu każdy z nas dostrzeże kruchość wszystkiego, czym się otacza.

Utwory zawarte w tomiku „Wszystko i nico" są rozbudowane, dopracowane w każdym szczególe; autorka starannie dobiera słowa i rymy. Ma świadomość, że „posługiwanie się słowem" jest niełatwą sztuką; „pozostawienie słowu pozorów lekkości i niedomówień stanowi o urodzie, o wdzięku, o istocie poezji. O jej takiej mocy. O wymowie. Nieosiągalnej". Poetka odsłania przed czytelnikiem tyle, by dać mu miejsce na swobodną interpretację, niczego nie narzuca, choć wiersze stanowią dla odbiorcy pewną naukę; nie jest nachalna; subtelnie kładzie rękę na ramieniu czytelnika z prośbą, by choć na chwilę zatrzymał się nad czasem, który upływa.