Przypływ Zachwytu | Autor: Arthur Gordon

By opowiadać krótkie historie, które nie liczą więcej niż kilka stron należy mieć dar. Dar opowiadania, dzięki któremu na przestrzeni kilkuset słów nie dość, że da się zawrzeć niezwykłą historię, to jeszcze wyciągnąć z niej zaskakujące wnioski. „Przypływ zachwytu" Arthura Gordona to książka, która puchnie od ilości świetnych anegdot i opowiastek. Strony mijają, a Ty zaczynasz zdawać sobie sprawę, że i twoje życie zbyt szybko przemija i coś należy z nim zrobić.

„Przypływ zachwytu" to zbiór. Nie ma tu jednej fabuły, zapadających w pamięć bohaterów, do których zdążymy się przyzwyczaić i z którymi będzie trudno się rozstać po zamknięciu książki. „Przypływ zachwytu" to zbiór historii zręcznie opowiedzianych. Gdy zastanawiam się nad ich sensem, na myśl przychodzą mi bajki Krasickiego, które w poetycki sposób świetnie oddają ludzką naturę i rzeczywistość. Arthur Gordon, choć w formie dłuższej przedstawił otaczający go świat na podstawie własnych doświadczeń i przemyśleń. A im dłużej zaczęłam się zastanawiać, przyszedł mi na myśl jeszcze jeden wniosek: książka to niemal szkolenie coachingowe tyle że w dużo lepszym wydaniu, które ma nam uzmysłowić ważne wartości w życiu.

„Przypływ zachwytu" to zbiór podzielony na logiczne części. Jest ich osiem i każda z nich skupia się na innym elemencie życia. Na innych emocjach. Na innych wartościach. Autor nazywa je darami. Części nie są powiązane, nie obowiązuje żadna chronologia. Każda historia stanowi odrębną całość, którą można przeczytać w dowolnym momencie, bez znajomości poprzednich. W ten sposób Gordon prowadzi nas przez świat, pokazując rzeczy, na które wcześniej nie zwracaliśmy uwagi. Przykuwa, uwodzi nas ciekawymi spostrzeżeniami i spotkaniami z interesującymi ludźmi. Choćby spotkanie z autorem „Księgi Dżungli" Rudyardem Kiplingiem – spotkanie niezwykłe, dające do myślenia, zarówno nam jak i samemu Gordonowi. Anegdoty mnożą się – poznajmy nie tylko samego pisarza-dziennikarza, ale także jego rodzinę, przyjaciół, znajomych, ludzi, z którymi spotkał się przez przypadek.

Poszczególne rozdziały warto czytać wtedy, kiedy są one rzeczywiście potrzebne. Nie na siłę. Wtedy, kiedy jest nam źle lub dręczy nas problem. Wtedy każda z tych króciutkich historyjek okaże się lekiem na zranioną duszę, balsamem na „poranione ciało".

„Przypływ zachwytu" jest zbiorem wartościowym, który powinien stanąć na półce każdego. I choć sam Gordon jest człowiekiem wierzącym, nie narzuca czytelnikowi swoich poglądów. Wskazuje jedynie jedną z dróg, którą można podążyć. Czasem pokazuje sprawdzone sposoby, jak odbić się od dna, innym razem opowiada anegdotę, która radosnym wydźwiękiem poprawia nastrój. Poczułam smutek, gdy zamknęłam książkę, bo przez kilka godzin znalazłam się w świecie, gdzie problemy nie przysłaniają świata i zawsze znajdzie się sposób na ich rozwiązanie. Gordon otworzył szerzej drzwi od domu, wpuścił obcych, by pokazać im, jak można żyć i przede wszystkim jak cieszyć się nawet z drobnych rzeczy, które mogą spotkać nas na drodze. Być może muszla, którą zobaczysz na plaży stanie się Twoim amuletem, zmieni Twój pogląd na świat? A może dostrzeżesz potrzeby innych, a jednocześnie sam staniesz się szczęśliwy?

Gdy znajdujesz się gdzieś na rozstaju dróg, warto otworzyć książkę, przeczytać optymistyczne słowa Gordona i na chwilę zapomnieć o przeszkodach, które nie pozwalają Ci ruszyć do przodu.

I choć sam pisarz wymienia wiele darów, on z pewnością posiada jeden: dar obserwacji i słuchania innych.

Jak określić tego typu książkę (doprawdy nie wiem), nazwać ją powieścio-poradnikiem, zbiorem historii, poradami praktycznymi itd, itp... ? W końcu stwierdziłam, że użyję własnego określenia „poradnik obyczajowo-biograficzny" (i tego się trzymam). Mam na myśli akurat tytuł Przypływ zachwytu autorstwa Arthura Gordona.
Ten amerykański pisarz, dziennikarz i redaktor żył w latach 1912-2002. Walczył w II wojnie światowej. Z jego czternastu książek, największą popularność zdobył Przypływ zachwytu – a innych książek po polsku nie znalazłam.

Z notki wydawcy:
Książka, która pokaże ci, jak naprawdę kochać życie! Przysięga małżeńska wypowiedziana pośród wiatru i fal... Mały chłopiec, który po raz pierwszy widzi spadającą gwiazdę... Delikatna muszla wyrzucona na brzeg przez wzburzone morze... Cudowna legenda o krętych schodach w maleńkiej kaplicy... Zapadająca w pamięć inskrypcja na starym nagrobku... Dziedzictwo miłości odnalezione w zakurzonych, blaknących listach pozostawionych przez przodka... Tym na pozór mało ważnym i często niepamiętanym drobiazgom z życia Arthur Gordon nadaje zupełnie nowe znaczenie. Porywający świat jego opowieści wzrusza i chwyta za serce, przynosi radość i dodaje nadziei. Niezwykle trafne spostrzeżenia pozwalają czytelnikowi ujrzeć te same sprawy w zupełnie nowym świetle. Nauczcie się zakochać w życiu, a poczujecie, że ono zwraca wam ofiarowaną wcześniej miłość.

Na lekturę trafiłam przypadkiem, szukałam innej jakiejś książki tłumaczki – Marii Zawadzkiej (która mnie zachwyciła swoim warsztatem tłumacza) i tak trafiłam na Przypływ... Przyciąga i zachwyca już sama okładka – na niej grafika magiczna i intrygująca, która doskonale współgra z treścią książki. Książkę podzielono na osiem rozdziałów (w każdym od 2 do 6 opowiadań), w których znajdujemy opowiastki, anegdotki i wspomnienia z życia autora. Pisarz wspomina wiele prywatnych wydarzań tj: ślub córki, epizody z dzieciństwa, czy ludzi, których spotykał w życiu, także znanych pisarzy (Kipling i Mitchell).

Niby nic nadzwyczajnego, nic szczególnego? Każdy ma takie wspomnienia i historie w pamięci. Tylko, czy każdy potrafi wyciągnąć z nich naukę – esencję zachować to co najważniejsze, by potem przekazać to innym... na pewno nie każdy. Gordonowi się to doskonale udało w sposób mądry, jasny i bardzo ciepły bez zbędnego moralizatorstwa czy zadęcia. Ze wszystkiego czerpie naukę i pociechę po równo. Żyje „prawdziwie" świadomie – rozsądnie ale i z zachwytem, nad każdym najdrobniejszym tego życia szczegółem. Gordon w tym wszystkim jest bardzo autentyczny – wzrusza i skłania do refleksji. Wręcz zaraża optymizmem i afirmacją życia na każdej zapisanej przez siebie stronie. Jest CUDOWNY.

Modlitwa Pisarza
Panie wszechrzeczy, którego cudowne dary
To także lśniące symbole znane nam jako słowa,
Spraw bym zdołała posiąść ich potężna siłę
Jedynie w imię dobra. Pomóż mi uchwycić
Fragment Twej niezmierzonej mądrości, prawdy i miłości.
Naucz mnie dotykać niewidzialnego, samotnego serca
Z radością albo przez oczyszczające doświadczenie łez.
Pozwól mi pokazać dzielność utrzymującą się
na niepokornej twarzy bólu czy śmierci;
Dobroć i słodycz tych,
Którzy występują przeciwko gniewowi tego świata;
Piękno ukryte w rzeczach tych najmniejszych;
Tajemnicę, cudowność tego wszystkiego...
Otwórz me uszy, me oczy; zrzuć łańcuchy z mojego serca.
Mów przeze mnie, Panie, jeśli tylko taka będzie Twoja wola.