Popłynę Szeptem | Autor: Monika Banaś

Wydawnictwo Miniatura przyzwyczaiło mnie do tego, że poeci, których promuje tworzą utwory proste, ale godne zapamiętania. Z zapałem sięgnęłam po tomik wierszy Moniki Banaś, spodziewając się nowoczesnej poezji napisanej dosadnym językiem. Spotkała mnie ogromna niespodzianka, ponieważ liryka pani Banaś jest delikatna i zmysłowa, wprost idealnie pasuje do niej określenie - kobieca. Wydawało mi się, że dziś nikt już w ten sposób nie pisze. Wysublimowane epitety i kwieciste metafory traktowałam jako echo przeszłości, przyzwyczajając się do myśli, że dzisiejsza poezja jest gwałtowniejsza i znacznie bardziej bezpośrednia. Cieszę się, że jednak nie wszyscy podążają za współczesnym trendem. Czytając wiersze Moniki Banaś czułam się jakbym nagle znalazła furtkę do innego świata, w którym dominuje piękny język, pełen ukrytych znaczeń i sensów.

Większość utworów poświęconych została jednemu z najsilniejszych uczuć – miłości. Nie dziwi mnie to, ponieważ miłość to niezwykle często wykorzystywany motyw we wszelkich tekstach kultury. W wierszach Moniki Banaś spotkałam się zarówno z odwzajemnionym, spełnionym uczuciem, jak i okrutnym odrzuceniem, wywołującym ból i rozpacz. Poszczególne wersy przepełnione są silnymi, często skrajnymi emocjami. Ciekawie odbiera się poezje, w której na przemian dominują euforia i namiętność oraz gorycz i gniew. W trakcie lektury miałam wrażenie, że jestem na emocjonalnej karuzeli, ale nie uważam, żeby w tym przypadku było to minusem.

W zbiorze Popłynę szeptem znalazło się też kilka nieco bardziej intymnych utworów, które odebrałam jako zapis doświadczeń poetki. Wiersze te skupiają się wokół narodzin dzieci i tego, jak niezwykłym odczuciem jest obcowanie z taką maleńką istotą. Monika Banaś w swojej poezji niczego nie udaje, nie sili się na oryginalne tematy czy też kontrowersyjne zestawienia słów. Jej wiersze są naturalne i niewymuszone, choć napisane pięknym stylem. Uważam, że zasługują na dłuższą chwilę uwagi, mimo że oprócz języka niewiele je wyróżnia. Monika Banaś pisze prosto z serca i to jest kolejna zaleta jej poezji. Długo zastanawiałam się jak ocenić ten tomik właśnie ze względu na prawdziwość emocji w nim zawartych. Z jednej strony spodobał mi się dopracowany styl oraz wrażenie, że poetka dzieli z odbiorcami swoje odczucia, ale z drugiej wydawało mi się, że czegoś w jej utworach brakuje. Trudno określić z czego ten mój niedosyt wynikał, ale niestety poezja pani Banaś nie poruszyła mnie aż tak mocno. Lektura tego zbioru dostarczyła mi przyjemności i chwili oderwania od codziennego życia, ale to ciągle zbyt mało by mogła ocenić go wyżej.

Za zupełnie zbędne uważam ilustracje, mająca zapewne przybliżać tematykę wierszy Moniki Banaś. Proste szkice, przedstawiające abstrakcyjne kształty, linie bądź twarz kobiety nie przypadły mi do gustu. Poezja potrafi samym słowem oddziaływać na odbiorcę, rysunki nie są konieczne. Nie zamierzam odradzać zapoznania się z wierszami z recenzowanego zbioru, ponieważ ktoś może odebrać je zupełnie inaczej niż ja i dostrzec kolejne zalety. Zachęcam wszystkich spragnionych pięknych słów i wieloznacznych metafor do sięgnięcia po tomik Popłynę szeptem, ponieważ pod tym względem niczego tej poezji zarzucić nie mogę.

Egzemplarz recenzencki otrzymałam dzięki uprzejmości portalu Sztukater oraz wydawnictwa Miniatura.