Pierwszy Dzień Po Śmierci | Autor: João César Das Neves

Pierwszy rozdział zaczyna się od stwierdzenia:

"Umarłem dziś rano. Zaraz po śmierci zobaczyłem siebie, w płaszczu i z teczką, w czymś w rodzaju windy (...)" - str.7

Bohater - narrator nawet nie podał swojego imienia, chyba, że nie zarejestrowałam tej informacji. Opowiada o swoim pierwszym dniu po śmierci, kiedy znajduje się w windzie wiozącej go na Stację Śmierci, z której odjedzie do Nieba pociągiem wybranym przez siebie. Konieczność podjęcia decyzji jest dla niego powodem ogromnego napięcia, gdyż zły wybór spowoduje dotarcie do piekła zamiast do krainy wiecznej szczęśliwości.

Oślepiające Światło ukazuje w sposób bezwiedny narratorowi historie życia współtowarzyszy w śmierci. Jakby dla każdego prawda o drugim zmarłym człowieku - duchu, była normalną rzeczą. W ten sposób poznałam starą Chinkę Wai, która miała bardzo trudne życie, od najmłodszych lat los sprzeniewierzał się przeciwko niej, ale nadal jest zapatrzona w Boga i poświęca wszystkie swoje zmartwienia opiece i miłosierdziu Bożemu. Skrajnie odmiennym przypadkiem jest Butch, korzystający z uciech życia bez umiaru i pełen pychy nawet po śmierci, gdyż nie prosi o przebaczenie. Albo przykład Olgi - młodej matki, która ginie pod kołami samochodu i opłakuje dwoje małych dzieci, które zostawiła na ziemi. Martwi się o ich przyszłość, ale jej osobisty Anioł Stróż przypomina, że znajdują się teraz pod opieką Matki Niebieskiej i powinna Jej zaufać.

Każda z dusz jest prowadzona przez swojego Anioła Stróża, a nasz bohater wcale nie odbiega od normy. Wszyscy są narażeni na natrętne towarzystwo potworów, będących odzwierciedleniem demonów pragnących ich zguby, które walczą w tym celu do upadłego. Która z poznanych dusz wybierze odpowiedni pociąg? Czas jest tu pojęciem względnym, ale jak długo to będzie trwało w przypadku głównego bohatera?

W momencie śmierci - przejścia na drugi lepszy świat przestają mieć znaczenie wszystkie ziemskie sprawy. Nawet małżonek czy dzieci stają się tylko wspomnieniem. Według słów narratora nie ma możliwości kontaktu z najbliższymi, którzy pozostali na ziemi. Trochę to stwierdzenie koliduje z innymi publikacjami na podobne tematy, które udowadniają jego istnienie.

Dusza skupia się głównie na miłości Boga, przebaczeniu grzechów oraz poddaje się Jego miłosierdziu. Ważne jest, aby bagaż, który zabieramy ze sobą w ostatnią podróż nie był zbyt duży. Bohater miał jedynie teczkę z ulubionymi książkami, z którymi nie mógł się rozstać, a obserwując innych był zaskoczony, że zgromadzili jeszcze więcej. Modlitwa w intencji dusz czyśćcowych ma niebagatelne znaczenie dla ich zbawienia, tak samo jak eucharystia i komunia święta oraz uzyskanie odpustów.
Ludzie z całego świata trafiają po śmierci właśnie na Stację Śmierci, która okazała się być Ogrodem Eden z drzewem Poznania Dobrego i Złego pośrodku. Ogród Rajski zaś znajdował się pod Jerozolimą. Piekło jest przedstawione jako realizacja pragnień grzeszników.

Pierwszy dzień po śmierci wskazuje drogę do wieczności. Ile w tym prawdy, a ile podjęcia próby odpowiedzi na najważniejsze pytania dotyczące życia po śmierci? Autor podkreśla, że istnieją cztery główne elementy do odzyskania wolności, a są nimi: Przebaczenie, Dar, Prawo i Czystość. Każda teza została poparta cytatami Pisma Świętego, istnieje więc szansa na rzetelność w tym zakresie. Wigilia Paschalna to najlepszy sposób wyrażenia radości, a jednocześnie wigilia śmierci bohatera.Joao Cesar dasNeves stworzył powieść będącą swoistym studium ludzkiej duszy, którą odebrałam jako ciekawą i inspirującą. Poruszona tematyka jest uniwersalna, dlatego polecam wszystkim wierzącym, szukającym oraz wątpiącym.