Jędrne Kaktusy | Autor: Wawrzyniec Prusky

Za sposobem pisania Wawrzyńca przepadam od kilku lat. Dowcipne komentarze, dystans do rzeczywistości i wyjątkowo lekkie pióro oczarowały mnie zupełnie i sprawiły, że zostałam wierną fanką i pierwszego onetowskiego bloga, którzy zresztą otrzymał tytuł Bloga Roku 2005, jak też i nowego, na bloxie.

Tego wszystkiego nie zabrakło i w Jędrnych kaktusach, czyli książkowej wersji bloga. Wawrzyniec pisze o rzeczach małych – jak remont mieszkania czy wizyta w sklepie – i wielkich – jak narodziny dziecka. Czyli o życiu. Po prostu. Ale niekoniecznie w prosty sposób. Cały urok tkwi w nieustającej zabawie językowej, którą ktoś ceniący gry słowne i literackie – choć nie tylko – aluzje natychmiast podchwytuje i która sprawia niekłamaną przyjemność. Wawrzyniec nieustannie zaskakuje, nie pozwala czytelnikowi na nudę.

Często bywa tak, że styl autora, choćby i szczególnie dowcipnego, po kilkunastu notkach zaczyna nużyć, po kilkudziesięciu zaś – usypia. Tutaj Prusky bezustannie bawiąc się konwencją, wprowadzając coraz to inne elementy – jak chociażby ranking posiadanych garniturów czy protokół z domniemanej rozprawy sądowej – przełamuje zwykły schemat pamiętnikarstwa. W bardzo zgrabny sposób łączy rzeczywistość internetową i realną. Może nawet i zbyt zgrabny, skoro czytelniczka bloga, która zaczepia go na gadu-gadu nie chce uwierzyć, że ma do czynienia z dorosłym mężczyzną, posiadającym dwójkę uroczych szkrabów...

Nie zawsze jest tak radośnie i nie zawsze chce się śmiać. Bywa więc również i poważnie. Choć zdecydowanie rzadziej. Rzecz we wspomnianym już dystansie. Zamiast cierpiętniczych narzekań nad nieszczęsnym losem niewyspanego rodzica otrzymujemy autoironiczne dykteryjki. Na ich tle wyróżnia się ostatnia zamieszczona w książce notka, celowo przesunięta na sam koniec (reszta jest uporządkowana według porządku chronologicznego). To wyznanie kochającego ojca, napisane w dniu urodzin syna. Szczere, płynące prosto z serca. I prawdziwie wzruszające.

„Po cóż mi opowieść o szarej rzeczywistości?" – zapyta ktoś. Cóż. Od jakiegoś czasu zauważyłam u siebie mocny przesyt historiami zawartymi w polskich komediach romantycznych i niektórych polskich serialach obyczajowych, w których to wszystko jest tak doskonale wykreowane, że brakuje chyba miejsca na autentyczność. Normalność. Jędrne kaktusy to po prostu taka właśnie normalna rzeczywistość, w której dzieci czasem płaczą, samochód czasem się psuje a sąsiad irytuje nas, urządzając głośną imprezę. Nie zawsze ma się na sobie ubrania od projektanta. Częściej pewnie koszulkę z logo firmy Bella, których pokaźny zapas Wawrzyniec dostał od dziadka Oktawiana. Konia z rzędem temu, kto w opisywanych przez Prusky'ego sytuacjach nie odnajdzie trochę z siebie...