Henrik Petterson Tom 1 Gra | Autor: Anders De La Motte

Henrik HP Petterson to znany ze swojego próżniactwa, egoistyczny typek. W dniu, kiedy znaleziona przez niego komórka zaprasza go do wzięcia udziału w interaktywnej grze, nie przypuszcza, że wpląta się w coś więcej niż dobrze płatną rozgrywkę.

Wkraczając w alternatywną rzeczywistość, HP otrzymuje za pomocą telefonu misje do wykonania. Każda z nich jest oceniana, a ilość punktów przeliczana na pieniądze. Wraz z ich trudnością, rośnie też popularność gracza, którego akcje są filmowane i zamieszczane w internetowym rankingu. Dla Henrika nagła sława i uwielbienie ze strony fanów, stają się jak narkotyk. Z dnia na dzień pragnie ich coraz więcej, nie zastanawiając się, jaką cenę przyjdzie mu za to zapłacić.

Motyw technologii, za pomocą której wywołuje się nastrój grozy i chaosu, towarzyszy literaturze od dobrych kilkunastu lat. Wielu pisarzy światowej klasy go wykorzystało, ale Anders de la Motte też poradził sobie z nim znakomicie. Stworzony przez niego Geim to świetne źródło rozrywki. Odważnie napisana powieść o wciąż aktualnym przesłaniu, gdzie z jednakową siłą intryguje nas zarówno sama akcja, jak i kreacja bohaterów.

Henrik to raczej mało sympatyczny gość. W głębokim poważaniu ma co dzieje się z jego „ofiarami", a najlepszego kumpla traktuje co najmniej protekcjonalnie. Mimo to polubiłam tego nieudacznika. Jest w nim jakiś trudny do opisania urok, który sprawia, że HP nawet w leśnej głuszy potrafi wpakować się w zabawne tarapaty.

Nie wiem, czy do tego typu twórczości pasuje określenie „dojrzałość", jednak książka jest naprawdę dobrze przemyślana, a autor świadomy celu jaki chce osiągnąć. Jestem bardzo mile zaskoczona tą lekturą. Znakomita historia, wybiegająca dużo dalej niż klasyczne pojęcie skandynawskiego kryminału. Serdecznie polecam.

Obecna technologia pozwala umożliwia nam rozrywkę na wielu poziomach. Od dawna znane są gry wideo, później pojawiły się komputery, Internet, telefony komórkowe – które oprócz poważnych zadań, są też źródłem zabawy. Nadchodzi czas na coś zupełnie nowego. Oto [Geim].

Henrik Pettersson, w skrócie HP, znajduje eleganckiego smartfona, z którym postanawia się zaprzyjaźnić. Telefon okazuje się wyjątkowy – nie tylko zna imię nowego właściciela, ale też proponuje mu grę. Oczywiście istnieją pewne zasady, z których pierwsza najważniejsza głosi, że o Grze nie można mówić osobom trzecim. Mężczyzna traktuje to jak zabawę, pierwsze zadanie uważa za dowcip (na to w sumie wygląda), jednak po jego wykonaniu pojawia się kolejne. I jeszcze kolejne. Każde jest coraz trudniejsze, ale czego nie robi się dla pierwszego miejsca w rankingu?

Równolegle śledzimy losy Rebecci, ambitnej funkcjonariuszki. Pnie się po stopniach kariery, ale jej życie uczuciowe leży w gruzach. Początkowo jej związek z HP jest niejasny – czytelnik ma jedynie świadomość, że jakiś istnieje. Sytuacja zmienia się dopiero po wyjątkowo niebezpiecznej misji zleconej HP przez Grę. W jej efekcie Rebecca prawie ginie, a gość trafia do więzienia i wyjawia policjantowi prawdę. Dopiero teraz jego problemy się zaczynają: złamał przecież pierwszą najważniejszą zasadę. Musi uciekać, ale Gra ma agentów chyba wszędzie...

Przyznaję, nie spodziewałam się takiego rozwinięcia akcji. Kilkanaście pierwszych kartek dało mi błędne wrażenie co do zawartości pozostałych. Dość naiwnie oczekiwałam od razu zadań typu „zabij", „wysadź", „zniszcz", tymczasem zaczęło się od znaczniej bardziej trywialnych poleceń. Po pewnym czasie główny bohater nie tylko odwraca się od Gry, ale próbuje ją zniszczyć. On sam, Rebecca i jego przyjaciele znajdują się na celowniku nieznanych (i licznych) zabójców. Autor dobrze obmyślił Grę, jej strukturę, zasięg, możliwości. Można odnieść wrażenie, że jej użytkownicy poruszają się wokół nas. Do tego dochodzi sugestia, jakoby Gra stała za znakomitą większością przestępstw popełnionych przez nieznanych sprawców, z nieznanych przyczyn, zaginięć w niewyjaśnionych okolicznościach... Jeszcze kilka dni po skończonej lekturze zastanawiałam się, ile tego było prawdą.

Autor nie starał się upiększyć języka używanego przez swoich bohaterów. Dialogi pełne są kolokwializmów, przekleństw, zachowania niejednokrotnie wulgarne i niewłaściwe. Dzięki temu książka zyskuje na realizmie. Anders de la Motte stosuje kilka form opisu, nie tylko zwyczajną narrację trzecioosobową. Znajdziemy tu również wspomnienia, a także fragmenty czatów. Lekturę tych ostatnich wspominam najprzyjemniej, głównie przez bardzo swojskie emotikonki, akronimy i taki... „czatowy" sposób rozmowy. Kolejny plus do realizmu. Dołóżmy jeszcze wszechobecne laptopy, Internet, nowoczesne telefony komórkowe i mamy najprawdziwszą sensację dwudziestego pierwszego wieku.

Niestety, bohaterowie nie należą do takich, których z łatwością można polubić. Rebecca zachowuje się jak niedostępna królowa lodu, natomiast HP to przerysowany luzak. Niczym się nie przejmuje, w lodówce i głowie hoduje pustkę, przejmuje się jedynie sobą. Nie można mieć wszystkiego – ciekawy pomysł i duża doza realizmu nie do końca rekompensują brak sympatycznych protagonistów.

Nie sądziłam, że [Geim] tak mnie wciągnie i poruszy. Właściwie całą książkę przeczytałam z zapartym tchem. Historia jeszcze się nie skończyła, powstały dwa kolejne tomy i – jeśli ukażą się w Polsce – bez najmniejszego wahania się w nich zagłębię. Tymczasem polecam [Geim] każdej osobie przepadającej za kryminałem i opowieściami z dreszczykiem. Strzeżcie się białych smartfonów – każdy może okazać się kluczem do Gry. Czy jesteś gotowy podjąć to ryzyko?