Filary Ziemi | Autor: Ken Follett

"Filary ziemi" to ponoć najsłynniejsza powieść Kena Folletta. Zachęcona dobrymi opiniami postanowiłam zapoznać się z tą lekturą w najbliższym czasie, lecz kiedy w końcu wpadła w moje ręce, trochę mnie przeraziło to grube tomiszcze. Jawiło się ono w moich oczach jako długa, mozolna i toporna lektura. I to o czym? O budowie średniowiecznej katedry w jakimś małym, angielskim miasteczku Kingsbridge. Biadoląc i wzdychając zabrała się za czytanie ... i już po kilkudziesięciu stronach nie mogłam wyjść z zachwytu nad wspaniałością tej książki.

"Filary ziemi" to powieść historyczna, której akcja toczy się w średniowiecznej Anglii. Nie jestem w stanie przybliżyć jej fabuły w kilku zdaniach. To tak jakbym chciała w kilku zdaniach przedstawić czyjeś życie. O tym właśnie jest książka; o życiu i pracy, wzlotach i upadkach kilkunastu osób na przestrzeni blisko 40-tu lat. Przewracając kolejne karty powieści mogłam poznać między innymi opata Philipa, przedsiębiorczego i zaradnego mnicha; Toma Budowniczego - potężnego mężczyznę, którego życiowym celem i marzeniem było wybudowanie wspaniałej katedry; Jacka – młodzieńca o płomiennorudych włosach, obdarzonego niezwykłą inteligencją; Alienę, której upór i dążenie do obranego przez siebie celu są godne naśladowania. W książce oczywiście natknęłam się również na czarne charaktery, które swoim postępowaniem wzbudziły u mnie prawdziwą niechęć. I tak Waleran Bigot pragnął przede wszystkim władzy i próbował ją zdobyć w każdy, nawet najbardziej nikczemny i podły sposób, a William Hamleigh był bezwzględnym i mściwym rycerzem, który traktował innych z wyższością i okrucieństwem.

Bohaterowie to ogromny plus tej powieści. Są niezwykle dopracowani, żywi i barwni. Możliwość śledzenia ich życia i przygód, przez tak długi okres zawarty w książce, sprawiła, że mogłam z nimi dorastać jak również starzeć się. Cieszyć wraz z nimi, kiedy odnosili sukcesy lub smucić się w chwilach, kiedy ponosili porażki. Stali się mi bardzo bliscy ... lub wręcz przeciwnie - zapałałam prawdziwą antypatią do czarnych charakterów.

Jeśli chodzi o język jakim napisana jest książka, jest on piękny i bogaty, jednak niekiedy przesiąknięty fachową terminologię z zakresu budownictwa i opisami kolejnych etapów budowy świątyni. Bałam się, że te elementy powieści znudzą mnie po pewnym czasie i zniechęcą do czytania, jednak nic takiego się nie stało. Autor opisuje to wszystko w tak bardzo przystępny, zrozumiały i nietresujący sposób, że oczami wyobraźni widziałam jak katedra w Kingsbridge pnie się w górę, nabierając coraz piękniejszych kształtów, a kolejne elementy budowli trafiają na swoje miejsca.

Dialogi zawarte w książce były spójne i poprowadzone bardzo dobrze, a akcja to mknęła do przodu, to zwalniała, dając chwilę wytchnienia. Niekiedy jednak, moje zainteresowanie fabułą bywało wystawiane na poważną próbę przez przydługie rozważania głównych bohaterów, ciągnące się czasami przez kilka stron. Jednak te dłużyzny gubią się przy ogólnej ocenia treści.

Muszę przyznać, że powieść pana Folletta w pełni zasługuje na tak dobre oceny. Jest to doprawdy piękna, wzruszając i interesująca opowieść z wątkiem historycznym w tle. Na jaj kartach miłość, przyjaźni i chęć stworzenia czegoś pięknego przeplata się z okrucieństwem, nienawiścią i bezwzględnymi intrygami. Gorąco polecam zapoznać się z tą pozycją. Naprawdę warto.