Trylogia Arturiańska Tom 3 Excalibur | Autor: Bernard Cornwell

Bernard Cornwell, to jeden z angielskich pisarzy powieści historycznych i thrillerów, o którym prawdopodobnie słyszał już każdy. Jego książki święcą triumfy na blogach, a sam autor nie spoczywa na laurach, tylko pisze kolejne teksty.

Excalibur, to już trzeci, ostatni z tomów Trylogii arturiańskiej o legendarnym mieczu, mającym właściwości, sprawiające, że każdy chciał wejść w jego posiadanie oraz o jego właścicielu - Królu Arturze. Na podstawie legendy pamiętającej czasy celtyckie, powstało wiele książek i filmów, jednak w ostatnich latach to właśnie publikacje Cornwella są najpopularniejsze i najchętniej czytane.

N trylogii jest Derfel, jeden z wojowników króla Artura, postanawiający spisać jego historię. Historię, powiedzmy szczerze w wielu miejscach odbiegającą od tej powszechnie znanej. Tom trzeci to tom wielu zmian. Rebelia Lancelota zostaje stłumiona, a Artur musi zadecydować na kim oprze swoje zamiary¬- na pogańskim czarowniku Merlinie czy w dalszym ciągu na chrześcijanach. Dodatkowo państwo celtyckiego władcy atakują Saksoni, a największy pośród Druidów twierdzi, że Królestwo zostało opuszczone przez bogów. Zakończenie trylogii może bardzo zaskoczyć czytelników, znających dwa poprzednie tomy.

Pierwsza rzecz na którą zwróciłam uwagę podczas lektury, to całkowita zmiana języka w porównaniu do tomów wcześniejszych. Wynika to z tego, że część III posiada innego tłumacza niż tomy poprzednie, a co za tym idzie - całkowicie zmienia się styl. Zimowy Monarcha i Nieprzyjaciel Boga utrzymane były w tonie języka współczesnego, w Excaliburze mamy do czynienia już ze stylizacją na język średniowiecza. Delikatną, jednak zauważalną. Dodatkowo tekst przepełniony jest zdrobnieniami, wielokrotnie w ogóle nie pasującymi do treści i postaci.

W książce tej odnajdziemy wiele opisów bitew, zwycięstw, porażek. Będziemy świadkami śmierci wielu ze znanych z dwóch pierwszych tomów postaci. Sceny batalistyczne są dynamiczne, Cornwell nie powiela schematów.

Książkę czyta się jednym tchem, autor ma niezwykły dar oddawania realiów epoki. Dla -fanów legendy o królu Arturze oraz powieści historycznych, ta pozycja będzie jak znalazł. Przypuszczam jednak, że także i pozostali znajdą w niej coś dla siebie. Cornwell powoli staje się nazwiskiem samym robiącym sobie renomę. Warto więc przekonać się na czym polega jego fenomen. Polecam.

„Excalibur" to ostatni tom Trylogii Arturiańskiej. Najważniejszy, bo poznamy w nim odpowiedzi na pytania, które nurtowały czytelnika od pierwszego tomu. Od trzeciego tomu tej wyjątkowej historii nie można się oderwać. Jest (o ile to możliwe) jeszcze lepszy od dwóch poprzednich. Fenomenu Cornwella nie da się opisać w paru słowach, z każdym tomem trylogii zaskakuje coraz bardziej, ale... o tym trzeba się przekonać na własne oczy!

„Powoli, niczym uspokajające się wody stawu, Brytania osiągała spokój." Król znowu bezpiecznie zasiada na tronie, Artura tytułują cesarzem, rebelia Lancelota została krwawo stłumiona, a sam książę ukrył się w Vencie. Ale jak łatwo można się domyślić, był to spokój pozorny. Widmo wojny Brytów z Saksonami wisi ciężko w powietrzu. Merlin zgromadziwszy wszystkie Skarby Brytanii ma zamiar wezwać bogów – są dla wielu jedynym ratunkiem od plagi Saksonów i chrześcijan, mają przywrócić stary ład.

„Jeśli bogowie przybędą, nie będzie więcej zarazy, strachu ni wojny."

„Excalibur" jest podzielony na 4 części: „Ogniska na Mai Dun" (w święto Samain ma odbyć się ważny rytuał do którego potrzebne są pewne ofiary...), „Mynydd Baddon" (nazwa bardzo ważnego miejsca, w tym rozdziale wojna wybuchnie na dobre), „Klątwa Nimue" (zaskoczy w wybraniu obiektu, który Nimue przeklnie a i koniec będzie wyjątkowy...), „Ostatni czar" (śmiem twierdzić, że to najważniejszy rozdział książki). Narracja w dalszym ciągu została w rękach Derfla Cadarna – najlepszego włócznika Dumnonii, przyjaciela Artura, ucznia Merlina – i wbrew pozorom jest on najważniejszą postacią w tej książce. I tak jak w poprzednich tomach – czytelnik będzie mógł zapoznać się ze spisem postaci i miejsc, które nieznacznie się zmienią.

Wreszcie dowiemy się dlaczego Derfel nie ma lewej ręki... w jaki sposób ją stracił. Poznamy również śmierć Artura i pozostałych najważniejszych postaci. Książę ponownie się ożeni. Weźmie sobie za żonę siostrę Izoldy – Argantę. Jednak jego serce zawsze będzie należało do Ginewry. Czy słabej armii Artura uda się pokonać napierających zewsząd wrogów? Na dodatek cesarz stanie przed poważnym pytaniem: czy dalej wspierać pogan? Czy może przyjąć Boga chrześcijan? Co byłoby nie do pomyślenia dla wielkiego druida – Merlina, który nie może uwierzyć w to, jak bardzo zmieniła się Brytania. Nie zabraknie również zdrad, oszustw, chęci wzbogacenia się i zdobycia władzy. A opisy wojen i walk zaspokoją każdego fana batalistycznych wątków. A więc kto doprowadził do upadku Dumnonii...?

Jeszcze większą rolę odegra metafizyka, która w niektórych momentach może się jednak wydać odrobinę uciążliwa. Przyznam, że momentami książka bardzo mnie przygnębiła – chyba za bardzo lubię dobre zakończenia.

Odniosłam wrażenie, że Trylogia Arturiańska specjalnie historię Artura ma wplecioną w historię życia Derfla, co czyni książki wyjątkowe i ciekawe. Godne polecenia. Od razu polubiłam postać Derfla, tak misternie wykreowaną i żałuję, że moja przygoda z tą trylogią już się zakończyła. Autor wszystkie ważniejsze wątki wyjaśnił, więc nie sądzę, by można było liczyć na kontynuację... Na dodatek zakończenie jest naprawdę pesymistyczne... i zaskakujące. I to chyba jest właśnie największy plus Cornwella – bazując na dostępnych źródłach historycznych i swojej wspaniałej wyobraźni, przedstawił ponurą Brytanię, taką jaka naprawdę była na przełomie V i VI wieku.

Jeśli szukacie wyjątkowej lektury, która przeniesie Was w kunsztownie wykreowany świat, pełen zadziwiających wydarzeń, niespodziewanych zwrotów akcji i wyjątkowych opisów – to Trylogia Arturiańska została stworzona właśnie dla Was. Porównałam również okładki zagraniczne i muszę pochylić czoła dla Instytutu Wydawniczego Erica za przygotowanie najlepszych okładek dla trylogii Cornwella. A fanów zapraszam również na oficjalną stronę: http://TrylogiaArturianska.pl

'Excalibur', autorstwa angielskiego pisarza, Bernarda Cornwella, to już trzecia, a zarazem ostatnia możliwość spotkania księcia Artura na kartach Trylogii Arturiańskiej. Jest to trzecia część trylogii, zaraz po 'Zimowym Monarsze' i 'Nieprzyjacielu Boga'. Ponownie mamy przyjemność przeżyć przygodę z Derflem, który opowiada nam historię Brytanii, Arturem, Ginewrą i Merlinem. Po przeczytaniu 'Excalibura' odczułam pewien smutek, że to już koniec całej przygody, ale zaraz potem zebrałam się w garść i odstawiłam go na półkę, gdzie imponująco prezentuje się z poprzednimi częściami, i razem tworzą majestatyczną trylogię, miłą nie tylko dla oka, ale i serca - bo jestem pewna, że kiedyś na pewno do nich powrócę.

W tej części Derfel kończy swą opowieść o Arturze i dziejach Brytanii. Ponownie akcja rozgrywa się na przełomie V i VI wieku. Wciąż trwają spory o religię, gdyż chrześcijaństwo szerzy się i szerzy, a niezadowoleni tym poganie i druidzi próbują je wyplenić ze swych ziem. Merlin ma już wszystkie Skarby Brytanii uzbierane w jednym miejscu, teraz jedynie czeka na dogodny moment, by wezwać swych prastarych bogów, którzy mają stoczyć walkę z bogiem chrześcijan. W 'Excaliburze' wyjaśnia się wiele wątków, które ciągną się od poprzednich części. Osłodą wojennych opisów są dla czytelnika dzieje Derfla i jego rodziny. Dowiadujemy się, dlaczego wojak Artura stracił lewą dłoń, poznajemy przebiegłość i nieczułość Nimue. Niesamowicie pozytywnym bohaterem był dla mnie w tej części Merlin, który pomimo swej zgryzoty i madrości bawił mnie swą ironią. Niestety, skończył jak skończył i nikt już tego nie odwróci, ale cóż poradzić.

W 'Excaliburze' zapałałam dosyć dużą sympatią do Ginewry, któa w poprzednich częściach nie budziła we mnie pozytywnych odczuć. Jednak w ostatnim tomie Trylogii Arturiańskiej się to zmieniło, i chwała za to. Polubiłam jej postać za to, że potrafiła przyznać się do winy, i szczerze tego żałowała. Była jedyną 'kolorową' postacią w całej trylogii - niczym nie przypominała cichutkiej, mizernej Ceinwyn. Po prostu wyróżniała się z tłumu, ot co. Wielki plus dla Cornwella za tę postać. Według mnie, 'Excalibur' to najlepsza część z całej Trylogii Arturiańskiej. I stwierdzam to nie dlatego, że była to ostatnia część i musiałam pożegnać się z bohaterami, ale dlatego, że część trzecia jest absolutnie najciekawsza, autor snuje w niej wiele ciekawych wątków, a także dokańcza sprawy z poprzednich części.

Bernard Cornwell stworzył niesamowitą Trylogię Arturiańską, która na pewno zapadnie każdemu czytelnikowi głęboko w pamięć. Dzisiaj, w czasach XXI wieku, gdy na rynku 80% książek jest o wampirach i innych zmiennokształtnych, a 18% to marne obyczajówki itp., (pozostałe 2% to oczywiście mój ukochany Stephen King, haha), niespotykaną rzeczą jest spotkać tak dobrą książkę historyczną z domieszką fantastyki. Na zawsze pozostanie mi sentyment do tego autora - bo to właśnie on nauczył mnie kochać książki historyczne, za którymi wcześniej nie przepadałam. Polecam gorąco.