Tektonika Uczuć | Autor: Éric Emmanuel Schmitt

Do lektur Erica- Emmanuela Schmitta podchodzę ostrożnie, z dystansem. Wciąż pozostaję pod urokiem „Oskara i Pani Róży" nie zapominam jednak o słabszych utworach.

Tektonika uczuć poniekąd mnie zaskoczyła. Spodziewając się prozy otrzymałam utwór dramatyczny, liczyłam na miłość dostałam bliżej niezidentyfikowane uczucie.

Dziwna była ta miłość Diane i Richarda. Kochają się tak, że tchu brak. Diane chcąc usłyszeć od Richarda deklarację dozgonnej miłości postanawia go podejść i oświadcza, że jest nim znudzona. O dziwo, ku jej zdziwieniu kochanek przytakuje i przyznaje, że on sam nie jest pewny swych uczuć. Chwilę później zgodnie stwierdzają, że są sobą zmęczeni, choć w skrytości ducha nadal nie mogą bez siebie żyć. Rozstają się, mimo, że żadne z nich tego nie chce. Wielka miłość miała przerodzić się w dozgonną przyjaźń a przeistoczyła w nienawiść.

Rozbita Diane knuje intrygę angażując Rodicę i Elinę, do niedawna prostytutki, które w zamian za dach nad głową i okazaną pomoc pragną się zrewanżować. Diane przedstawia im swoją wersję zdarzeń, ze śmiertelnie chorym Richardem w roli głównej i z nią jako troskliwą i oddaną, pragnącą dla swego przyjaciela odrobiny szczęścia w tych ostatnich chwilach życia.
Elina pełna współczucia godzi się grać rolę zauroczonej i zakochanej w Richardzie. Trzymająca rękę na pulsie i pociągająca za sznurki Diane jeszcze nie wie, że sprawy wymkną się spod kontroli i przybiorą zupełnie inny obrót.

Zadziwiające, jak ta niewielka objętościowo książeczka nasączona jest tyloma emocjami. Tu miłość miesza się z nienawiścią, żal z rozpaczą, zazdrość z tęsknotą.
Z ogromną przyjemnością obejrzałabym ową sztukę na deskach teatru.

„Tektonikę uczuć" czytało mi się dobrze, jednak bez większych rewelacji. Nie przeniosłam jej treści na życie osobiste, nie doszukałam drugiego dna i ukrytego przesłania. I trochę nie rozumiem tych podchodów, drobnych kłamstw i gry w imię...? No właśnie w imię czego? Bo przecież nie miłości...Chociaż? ...

In the name of love
What more in the name of love

„Tektonika uczuć" to kolejne moje spotkanie z Érickiem -Emmanuelem Schmittem. Ten francuski powieściopisarz i dramaturg swoją pierwszą książkę napisał w wieku...11 lat! W ciągu ostatnich lat stał się jednym z najpoczytniejszych pisarzy. Jego książki tłumaczone są na 35 języków.

Schmitt jest również twórcą teatralnym i właśnie „Tektonika uczuć" została napisana w takiej konwencji (znajdujemy tutaj podział na role oraz opis scenografii).

Głównym bohaterami sztuki są Richard i Diane. Para szaleńczo w sobie zakochana, która bardzo ciężko znosi najmniejszą choćby rozłąkę. W wyniku pewnych niedomówień Richard i Diane postanawiają zakończyć swój związek. Wciąż zakochany mężczyzna próbuje odzyskać kobietę i za radą matki Diane, pani Pommeray postanawia się jej oświadczyć. Kobieta także obmyśla pewien plan działania, postanawia wynająć prostytutkę, Elinę, aby ta rozkochała w sobie Richarda.

Rozpoczyna się pełna emocji i zawirowań gra, w której przewagę zdobywa to jedna to druga strona. Bohaterowie zbliżają się do siebie, by po chwili znów się oddalić. Czy uda im się wyjaśnić wszystkie wątpliwości i szczerze porozmawiać o swoich uczuciach?

Autor jest bardzo dobrym obserwatorem. Stworzył postacie autentyczne, nie są one w żaden sposób przerysowane. Schmitt pragnie uwypuklić tutaj złożoność relacji międzyludzkich nie tylko tych w związkach. Każda bowiem relacja z drugim człowiekiem niesie pewne tajemnice, pewne kłótnie i pewną trudność.

W książce doskonale zarysowane są także obrazy pokazujące, jak emocje i uczucie może zaślepić, człowiek przestaje kierować się zdrowym rozsądkiem i działa impulsywnie, co nie zawsze wychodzi mu na dobre. Porywy serca są dobre, jednak należy także kierować się rozumem.

Éric-Emmanuel Schmitt porównuje uczucia i ludzkie emocje do ruchów tektonicznych płyt, które tworzą Ziemię. Uczucia przemieszczają się bowiem właśnie jak takie płyty, tworząc „emocjonalne trzęsienia ziemi i wybuchy".

Choć niektóre zachowania bohaterów mogą irytować czytelnika, polecam tę książkę, bo przecież właśnie tak wyglądają relacje między ludźmi, uczucia i emocje są nieprzewidywalne. Schmitt jest znakomitym pisarzem, który przez najtrudniejsze tematy, z którym styczność ma każdy z nas przeprowadza lekko i delikatnie z odrobiną humoru.

"Kiedy mają mówić o uczuciach, poeci często odwołują się do geografii, bo albo chcą znaleźć drogę, albo - przeciwnie - zabłądzić."

To nie jest moje pierwsze spotkanie z literaturą Erica-Emmanuela Schmitta, choć tym razem byłam bardzo zaskoczona formą i treścią dramatu. Bohaterami "Tektoniki uczuć" są Diane i Richard, dwoje młodych, zakochanych w sobie ludzi. Kochają się tak bardzo, że nie potrafią rozstać się nawet na 5 minut, zwykłe wyjście do kiosku po gazetę jest powodem wielkiej tęsknoty. Diane jednak do tej pory nie przyjęła oświadczyn mężczyzny, ma pewne wątpliwości. Namówiona przez matkę postanawia wypróbować siłę uczuć Richarda. Podczas jednej z rozmów sugeruje, że w ich związek wdarła się rutyna, że są już sobą znudzeni. Spodziewa się zaprzeczenia ze strony mężczyzny a tu zaskoczenie - on potwierdza jej wątpliwości. Zostają przyjaciółmi, choć swoje rozstanie ukrywają przed matką Diane i nadal spędzają wspólnie czas. Kobieta zdaje sobie sprawę z tego, że popełniła głupstwo, postanawia udowodnić Richardowi, że z nikim nie będzie mu tak dobrze jak z nią. Wynajmuje prostytutkę, śliczną Elinę, aby rozkochała w sobie swojego niedoszłego narzeczonego. Wmawia dziewczynie, że Richard jest chory na raka i zostało mu niewiele życia i ona jako jego przyjaciółka chce by umarł szczęśliwy i zakochany. Takie tłumaczenie nie wydaje się Elinie dziwne, w zamian za byt i mieszkanie postanawia pomóc Diane, zaczyna spotykać się z Richardem. Od tej pory możemy obserwować rozwijającą się wielką intrygę, zmiany akcji, rozterki targające młodymi ludźmi. Zakończenie też jest zaskakujące.

Autor ukazuje nam sytuacje, które w naszym życiu można też spotkać. Często ludzie "bawią" się uczuciami innych, komplikujemy proste sprawy, nie potrafimy szczerze ze sobą rozmawiać o swoich uczuciach, żyjemy w związkach a jednak obok siebie.

Tytuł książki też jest bardzo trafny. Nawiązuje do tektoniki poruszających się względem siebie płyt tektonicznych z których zbudowana jest skorupa ziemska. Ich wzajemne zderzanie się spowodowało wypiętrzenie się gór, teraz ruchy te powodują wybuchy wulkanów i trzęsienia ziemi. Tak jak w miłości, mamy dni szczęśliwe, ale wystarczy czasami mały problem a mamy do czynienia z wielkim wybuchem gniewu wobec drugiej bliskiej nam osoby. Skutki takiego wybuchu mogą być katastrofalne dla związku, tak jak katastrofalne w skutkach jest trzęsienie ziemi. Niewiele trzeba by miłość przekształciła się w nienawiść.

Nie trudno wyciągnąć morał z postępowania Diane i Richarda. Rozmawiajmy ze sobą szczerze o swoich uczuciach, nigdy się nie bawmy uczuciami innych, bo kiedyś ktoś może pobawić się naszymi.