Zima W Siedlisku | Autor: Janusz Majewski

Okazuje się, że aby napisać dobrą książkę, nie trzeba być pisarzem od urodzenia. Janusz Majewski, autor Siedliska oraz Zimy w Siedlisku jest znany jako reżyser. W 1998 roku nakręcił serial o tym samym tytule (z fantastyczna rolą Anny Dymnej), który szybko stał się hitem – przedstawił w nim najpiękniejsze pejzaże i widoki polskich Mazur. Swoje doświadczenia z mazurską przyrodą oparł na realnych zdarzeniach – wraz z żoną postanowił osiedlić się na Mazurach i wybudować pensjonat dla gości.

Zima w Siedlisku jest kontynuacją kultowej powieści Siedlisko, która powstała na podstawie serialu. Rzadko zdarza się, by nakręcony serial zainspirował twórcę do stworzenia fabularnej fikcji. W powieści poznajemy dalsze losy rodziny Kalinowskich – Marianny i Krzysztofa, którzy prowadzą pensjonat we wsi Panistruga oraz ich dzieci – Jacka i Katarzyny.

Główną bohaterką cyklu jest Marianna Kalinowska, której życie przewraca się do góry nogami. Jej najukochańszy mąż ginie w wypadku samochodowym, zderzając się z TIRem. Chociaż codziennie w wypadkach ginie wiele ludzi, dla Marianny świat przestał istnieć po tym, jak pochowała swojego towarzysza życia. Niegdyś artystyczna, ciekawa świata i pełna pasji kobieta pod wpływem tragedii zamyka się w sobie, dopuszczając do siebie jedynie dzieci i panią Helenkę – gospodynię. Wszystko, co do tej pory znała, umarło razem z Krzysztofem. Mieli przed sobą świetlaną przyszłość, mnóstwo planów związanych z rozwojem pensjonatu, a niefortunny zbieg wydarzeń zmienił wszystko. Marianna otacza się wspomnieniami z ich wspólnej przeszłości, tracąc kontakt z rzeczywistością. Niedługo po pogrzebie Krzysztofa odkrywa, że ukrywał przed nią chorobę.

Przyjaciele i rodzina Marianny nie spoczywają na laurach, pomagają jej oswoić się z pustką, którą kiedyś wypełniał mąż. Sąsiadki Marianny zabierają ją do jej ulubionego klubu, Jacek i Katarzyna zapraszają do Warszawy. Proces oswajania się ze stratą ukochanego partnera jest długi i bolesny. Marianna zastanawia się również nad zamknięciem pensjonatu, nad którym pracowali oboje. Czy uda jej się otrząsnąć z tragedii, która ją spotkała?

Głównym wątkiem fabularnym jest walka Marianny o odzyskanie codzienności, ale nie brakuje również wydarzeń i wątków humorystycznych, związanych z wnukiem i dziećmi bohaterki. Język Majewskiego jest lekki, przyjemny dla odbiorcy i bardzo obrazowy – ze szczególną starannością i precyzją autor opisał mazurski klimat.

Jednym z czynników, który niewątpliwie uatrakcyjnia fabułę powieści, jest duża doza życiowego prawdopodobieństwa – z pozoru fikcyjne wydarzenia mogą mieć miejsce w życiu każdego czytelnika. Sytuacja, w której znalazła się Marianna oraz sposób, w jaki sobie z nią radzi może być swego rodzaju autoterapią dla osób po podobnych przeżyciach. Należy także zwrócić uwagę, że studium bólu kobiety po utracie partnera, opisywane jest z męskiej perspektywy, co może budzić sprzeczne emocje wśród czytelniczek.

Nie brak również opinii, że cykl powieściowy jest ponownym przykładem fikcji fabularnej o życiu na mazurach, nie wnoszącym nic nowego do polskiej literatury. Nie ma nic bardziej mylnego – to właśnie codzienność, zwykła proza życia sprawia, że fabuła powieści jest atrakcyjna.

Książkę polecam każdemu, nie tylko fanom serialu, choć niektórych czytelników może zachęcić do zapoznania się z filmowym pierwowzorem cyklu.