Życie Po Mężczyźnie | Autor: Hanna Samson

Hanna Samson to psychoterapeutka, pisarka, feministka. Jej najnowsze dzieło "Życie po mężczyźnie" to opowieść o potrzebie znalezienia własnej tożsamości, o trudzie jej budowania, samotności i starzeniu się.

Główna bohaterka to kobieta 55+, dojrzała, po przejściach. Ma za sobą trudne dzieciństwo naznaczone despotyczną matką oraz dwa nieudane małżeństwa. Jest wstydliwa i zastraszona - podobnie jak jej ukochany pies boi się wszystkiego. Źródeł braku pewności siebie szuka w ciągłym poniżaniu i poczuciu zagrożenia w dzieciństwie, gwałcie dokonanym przez wychowawcę na obozie, nękającej ją nerwicy wegetatywnej czy przeświadczeniu, że rodzice z pewnością woleliby inną córkę... Niekiedy trudno pojąć jej zachowanie, np. wtedy gdy sika na dywan we własnym pokoju (ze zwierzęcej przyjemności, chęci wymknięcia się spod panowania rodziców, potrzebie znaczenia swojego terenu???), wychodzi za mąż za alkoholika, zdając sobie sprawę, jak będzie wyglądało jej życie czy popełnia zbrodnię(?)... Bohaterka powieści spędza dużo czasu na wsi, w swojej chatce razem ze swoim psem, gdzie siedząc bezczynnie jest napastowana złymi myślami. Dlatego pisze, odnajdując przy tym względny spokój, a jak sama przyznaje: "W wiejskiej rezydencji jestem poza światem. Nie mam internetu, gazety, telewizora. Jestem jak Ewa w raju, tyle że bez Adama i po przejściach" (str.75)...

Proza Hanny Samson jest ciekawa i najeżona problemami czyhającymi na wiele spośród nas, kobiet. Autorka nie daje tutaj gotowych odpowiedzi, ale ukazuje dojrzewanie głównej bohaterki do tego, by poczuć się wartościową i pełnoprawną osobą, zdolną żyć pełnią życia. Dużo tu sytuacji i przemyśleń bliskich każdej kobiecie. Do tego dodajmy przykładowo: zmienność nastrojów, rozkojarzenie, natrętne wspomnienia, obawa przed przemijaniem, starzeniem się oraz ludźmi. To także powieść o miłości do psów, z którymi jest się bardzo blisko (Puma jest namiastką wymarzonej córki Kasi) oraz o zbrodni doskonałej. Wyraźnie wyczuwalny jest humor i ironia. Podobał mi się początek tej powieści, kiedy autorka opisywała poranek swojej bohaterki - powolnie, bardzo sugestywnie i niezwykle prawdziwie (czuć było, że to kobieta pisze o kobiecym przeżywaniu świata). Potem jakby narracja nabiera tempa i stopniowo się rozkręca, lecz jej rytm pozostawał dla mnie zbyt monotonny. Może w tym właśnie ukryty jest jej sens, by sprawiać wrażenie momentami nudnawej opowieści snutej przez zranioną, doświadczoną boleśnie kobietę? Taką, która nic nie musi, przeskakuje bezkarnie z jednej myśli na drugą, wstydzi się swoich posunięć, paradontozy i swojej całej historii. Być może, ale mnie to do końca nie przekonało. Czułam się zmęczona tym ciągłym chaosem i miałam wrażenie, jakby niewiele z tej lektury we mnie zostało. Raziły mnie wplatane co pewien czas wulgaryzmy, bo nie zawsze widziałam ich sens - owszem miały zastępować słowa, gdy one nie były w stanie nieść ładunku emocjonalnego, ale czasem wartościowsze są trzy kropki na końcu zdania niż sztucznie rzucone przekleństwo. Żałuję, bo książka zapowiadała się naprawdę obiecująco. Polecam szczególnie kobietom po przejściach, szukającym inspiracji do swojej nowej, oby lepszej rzeczywistości.

„Przez całe dzieciństwo i młodość pisałam pamiętnik i nic z tego nie zostało dla potomnych, choć bardzo się zmagałam ze swoim życiem i inni mogliby mieć z tego pożytek, to chociaż napiszę na starość. Pamiętnik z czasów zanikania. Literatura postmenstruacyjna. Adresowana do kobiet 55+, do których mało co na świecie jest adresowane poza kursami dla bezrobotnych i reklamą kleju do protez. Osoby poza targetem pism dla kobiet. Bezpłciowe, wykluczone, niewidzialne prządki codzienności, do których i ja coraz bardziej się zaliczam, co przyjmuje ze smutkiem i ulgą." s.69

Hanna Samson – polska pisarka, psycholog i dziennikarka. Pracowała w miesięczniku „Twój styl" prowadząc dział psychologi. Obecnie pracuje w czasopiśmie „Sens" i „Business Class. Jest autorką ośmiu powieści m.in. „Zimno mi, mamo", „Pułapka na motyla", „7 opowiadań o miłości i jedno inne", „Miłość. Reaktywacja", „Wojna żeńsko-męska i przeciwko światu", „7 grzechów przeciwko miłości". Jej najnowsza powieść „Życie po mężczyźnie" to przejmująca i dojrzała powieść o kobiecie szukające swojej tożsamości. Kobiecie, która ponad połowę swojego życia ma już za sobą, teraz próbuje się z nim rozliczyć, podsumować – monolog kobiety po przejściach.

Jej życie nie należało do łatwych. Despotyczna matka, życie w ciągłym lęku, zastraszana do tego brak przyjaciół. Inni wykorzystywali jej nieśmiałość. Nieumiejętność odmowy. Udawali jej przyjaciół potem dotkliwie raniąc. Nie potrafiła krzyczeć, wzywać pomocy, nawet gdy została zgwałcona przez wychowawcę na kolonii. Dwa nieudane małżeństwa i brak dziecka którego tak bardzo pragnęła.

Swoje wspomnienia zaczyna spisywać, gdy spędza samotnie czas w wiejskim domku. Towarzyszy jej tylko pies i kotłujące się w jej głowie wspomnienia. „Długo szukałam swojego głosu. Bo jak mówić, to własnym głosem, a nie tym, który inni za ciebie wymyślili i tylko masz go użyć. Nie tak łatwo go znaleźć, kiedy się jest kobietą jak wszystkie wychowaną do grzeczności. Bo wtedy zaraz myślisz, co inni sobie pomyślą, i rezygnujesz. Swój głos znalazłam teraz, gdy nie ma komu mnie słuchać, ale bardziej dlatego że nie zależy mi, co pomyślą. Bo niby czemu miałabym się tym przejmować? W wiejskiej rezydencji jestem poza światem. Nie mam internetu, gazety, telewizora. Jestem jak Ewa w raju, tyle że bez Adama i po przejściach." s 75