Dzieci Adama Tatarak | Autor: Walt Whitman

„Oto najulotniejsze liście moje – a przecież najtrwalsze,
Tu, w cieniu, skrywam moje myśli, sam z nimi się nie zdradzam,
A przecież one zdradzają mnie bardziej niż wszystkie moje inne wiersze"*

Walt Whitman to amerykański poeta żyjący w XIX wielu, nazywany był „poetą demokracji", a nawet „amerykańskim Szekspirem". Jego twórczość wywarła znaczący wpływ na filozofię transcendentalizmu i na pokolenie głoszące idee nonkonformizmu, indywidualizmu i swobody twórczej. Ruch hipisowski równie sprawnie odnalazł w wersach Whitmana umiłowanie piękna, wolności i przyrody.
Za najważniejszy i sumie najbardziej kontrowersyjny utwór w twórczości Whitmana uważa się zbiór wierszy zatytułowany „Źdźbła trawy", wydany w 1855 roku. Poeta bardzo śmiało sobie w nim poczyna, nawiązuje do czystego erotyzmu, pulsującej natury, czy do pierwotnych seksualnych instynktów. Jakkolwiek by nie było Walt Whitman to poeta, którego prace zasługują na uwagę.

W moje ręce wpadł ciekawy tomik, a właściwie dwa tomiki w jednym, gdyż wydawnictwo Miniatura sprawiło niespodziankę miłośnikom poezji, a także wszystkim zainteresowanym twórczością Whitmana i wydało w jednej książce dwa zbiory wierszy, poematów „Dzieci Adama" i „Tatarak". Ta pozycja jest wyjątkowo ciekawa, ponieważ jest dwujęzyczna, obok wiersza w rodzimym języku mamy pierwowzór w języku angielskim, dla osób szlifujących język czy też dla ludzi studiujących filologię angielską tudzież pasjonatów czytania w oryginale, ta lektura to nie lada gratka.

Przejdę jednak do meritum, czyli do wierszy. Uprzedzam, że nie jestem specem w kwestii poezji, owszem, czytam i lubię, treść obieram emocjami, jeśli coś powoduje moje rozdygotanie wewnętrzne, dotyka mnie w sposób głęboki i przejmujący uznaję to za utwory bliskie ideału.

Z dorobkiem Whitmana zetknęłam się po raz pierwszy i muszę przyznać, że niełatwo czyta się jego prace. Pozycja wydawnicza zawiera kilkadziesiąt poematów i wierszy o różnej tematyce, i długości, napisanych białym wierszem, bez rymów i akcentów. Autor stosuje częste powtórzenia, zaczyna wersy jednym i tym samym wyrazem, treść utworów sprawia wrażenie bałaganu, totalnego chaosu, ale... wiersze Whitmana są nowatorskie, wyprzedzają swój czas, zaskakują, szokują, niekiedy zawstydzają i wywołują lekki rumieniec. Autor jest doskonałym obserwatorem, widać w jego pracach, że uwielbia ludzi, nie dzieli ich na lepszych i gorszych, propaguje miłość wraz z jej wszystkimi aspektami. Nie ogranicza się tylko do miłości heteroseksualnej czy delikatnych wyznań miłosnych. Epatuje zmysłowością i głębokim, gorącym erotyzmem.

„Włosy, łono, biodra, zgięcia nóg, niedbale opuszczone ręce, splatane,
moje i jej, wszystko rozwarte,
Odpływ pali przypływem, przypływ pali odpływem, ciało miłości
nabrzmiewa i boli rozkosznie.
Nieskończenie obfita, przejrzysta fontanna gorejącej miłości, dreszcz
szału, spazmatyczna biel upojnego soku" **

Poeta chwali człowieka jako istotę duchową i fizyczną, która powinna żyć w zgodzie ze sobą i z naturą, głosi ideę wolności, równości i miłości braterskiej. Jego wiersze są dynamiczne, wiele fragmentów napawa optymizmem, radością i wielką energią.
Wiersze Walta Whitmana to szerokie spojrzenie na czas i przestrzeń, jest narratorem takim jakim w danej chwil chce być, jest kochankiem, nauczycielem, farmerem czy też integralną częścią wszechświata. Jego prace w czytaniu nie są łatwe, jednak są niekonwencjonalne, oryginalne i odkrywcze, z całą pewnością warto je poznać. Polecam.

Trudno ocenić coś co wymyka się ze schematu, poza tym nie jestem odpowiednią osobą do wystawiania oceny pisarzowi uznawanemu za największego amerykańskiego poetę.
Moja końcowa nota to ocena samego wydania 6/6

*"Tatarak" - „Oto najulotniejsze liście moje" str. 59
** „Dzieci Adama" - „Opiewam ciało elektryczne" str. 21