Christine | Autor: Stephen King

"Christine" jest chyba jedyną książką Mistrza, w którym operuje on prostym, lakonicznym językiem. Kiedy czytałam ją po raz pierwszy miałam nieodparte wrażenie, że jest to typowa młodzieżowa opowiastka traktująca o nastolatkach i ich nieistotnych problemach. Ale w miarę czytania szybko zmieniłam zdanie, ponieważ to King, a jak wiadomo ten pisarz nie tworzy książek o tak płytkiej tematyce. "Christine" jest przede wszystkim powieścią o dorastaniu, wielkiej przyjaźni, miłości oraz trudach życia w środowisku, które cię nie akceptuje, które pomiata tobą na każdym kroku. Ta powieść dobitnie udowadnia nam, że szkolne problemy nastolatków nie zawsze są tak mało istotne, jak wydawało by się na pierwszy rzut oka - czasem życie w liceum jest zwykłą walką o przetrwanie. Szczególnie dla ludzi, którzy zawsze uznawani byli za frajerów. Niby temat nie jest niczym odkrywczym - w końcu mieliśmy już multum zarówno powieści, jak i filmów poruszających taką problematykę, ale gdyby King poprzestał tylko na tym to nie nazywałby się King. Te wszystkie problemy dorastania są tylko tłem dla właściwych wydarzeń powieści, których centrum stanowi czarno-biały plymouth fury z 1958 roku.

"A potem, pod koniec wakacji, Arnie zobaczył po raz pierwszy Christine i od razu się w niej zakochał. [...] Zakochał się na amen. Mogłoby to nawet być zabawne, gdyby nie było takie smutne i gdyby tak szybko nie stało się okropne. Byłoby śmiesznie, gdyby nie było tak źle. A jak źle było? Od samego początku bardzo źle. A zaraz potem zrobiło się jeszcze gorzej."

W horrorach od zawsze śmierć niosło całe mnóstwo szkaradnych postaci, czy rzeczy nieożywionych, ale rzadko zdarza się, żeby mordercą był (czy w tym przypadku była) samochód. Christine jest żądną krwi maszyną, która opanowała do perfekcji metody samoregeneracji. Ten samochód jest siedliskiem trupów, w których otoczeniu zaczyna obracać się Arnie - mięczakowaty nastolatek, który nie cieszy się powodzeniem wśród swoich rówieśników. Arnie oddaje wszystko Christine, oddaje jej swoją duszę i serce, a w zamian plymouth dzień w dzień powoli, po kawałku go niszczy. Niszczy wszystko, co było w nim najlepsze i upodabnia go do dawnego właściciela samochodu z piekła rodem, który do najprzyjemniejszych nie należał. "Christine" jest przede wszystkim opowieścią o patologicznej miłości do samochodu, która szybko zamienia się w czystą obsesję, a ta z kolei prowadzi do licznych tragedii.

"Arnie miał mnie, potem zaś miał Christine. Leigh pojawiła się później."

Tym razem Stephen King postawił na liczne dialogi. W jego książkach często można spotkać obszerne opisy zarówno miejsc, sytuacji, jak i bohaterów. Ale tym razem pisarz postanowił zminimalizować je całkowicie, przedstawiając nam tę historię przede wszystkim za pomocą dialogów. Dzięki temu książkę łatwo się czyta, ale również nie umniejsza to siły rażenia tej pozycji. King nie zrezygnował z sugestywnego przedstawienia psychologicznego aspektu naszych bohaterów. Relacje pomiędzy Dennisem, głównym bohaterem powieści, jego przyjacielem Arniem i ich wspólną dziewczyną Leigh ukazane sa niezwykle dokładnie i zwięźle. Używając minimalnego zasobu słów Kingowi udało się nakreślić bardzo wyrazistych bohaterów, z którymi możemy bez problemu się utożsamiać. No i rzecz jasna jest jeszcze Christine. Autor poświęcił jej chyba najwięcej miejsca w tej historii, a zrobił to w tak przerażający sposób, że niejeden czytelnik po tej lekturze inaczej spojrzy na jakikolwiek samochód. Używając prostego języka King wręcz rani nas opisami nie tylko Christine, ale również rozkładających się trupów w niej zamieszkująch oraz co chyba jest nieodłączną częścią jego powieści serwuje nam kilka naprawdę wzruszających, życiowych kawałków.

Myślę, że ta książka spodoba się głównie chłopcom zakochanym w swoich samochodach - może być dla nich też niejaką przestrogą. Ale również płeć żeńska znajdzie tu wspaniałe obyczajowe kawałki dające do myślenia i wzruszające. A wszystko to skąpane jest w iście przerażającym, horrorowym sosie.