Chmurka | Autor: Paulina Kamińska

Chmurka...
Nadal zamyślona patrzę na książkę i zastanawiam się, czy tytuł jest jedynie pseudonimem bohaterki, czy może kryje się za tym coś bardziej skomplikowanego, czy ma on nam coś przekazać. Z początku wydawało mi się to bardzo oczywiste, jednak przeczytawszy zakończenie, poczułam, że może jest to przenośnia.

Jedno jest jednak pewne, to nie jest zwyczajna lekka książeczka, jak się na początku wydaje, o nie, to jest coś znacznie więcej!

Dwuletni związek Anki nagle się kończy. Po pierwszym szoku dziewczyna zaczyna jednak dostrzegać, jak bardzo męczyła się przy Tomku. Życie bez niego okazuje się dużo milsze, niż się tego spodziewała. No a poza tym Anka ma przecież troje oddanych przyjaciół oraz Olgę, tę najbliższą osobę.

Nagła zmiana daje jej tak wiele możliwości i sprawia, że świat znowu jest pełen kolorów! Czasem jednak różowe okulary za bardzo zmieniają obraz rzeczywistości...

Wyśmienita opowieść o życiu, a co mnie najbardziej ucieszyło- żadnych paranormalnych postaci! Książka od początku była bardzo miła i przyjemna. Do tego wspaniała główna bohaterka, oraz jej spojrzenie na współczesny feminizm. W dodatku pisana z humorem i pomysłem. Dla mnie po prostu rewelacja.

Powieść pisana łatwo przyswajalnym językiem, autorka nie pomija wielu opisów przyrody, a bardzo często zajmuje się również ocenianiem ludzi. Stosuje wiele porównań, oraz przenośni. Nie wyjaśnia nam do końca pewnych spraw i każe się tylko domyślać rozwiązania, co z pewnością również wpływa na odbiór książki przez czytelnika. Dodatkowo pani Paulina Kamińska wykreowała naprawdę ciekawe postacie, bardzo różnorodne.

Wszystkie wydarzenia oglądamy oczami Anki, Chmurki, która przechodzi raczej smutny etap w życiu. Ma jednak oddanych przyjaciół, w tym Wiolkę, zagorzałą feministkę, która jednak bardzo zmienia się pod wpływem nowo poznanego chłopaka, i Kamila, z którym zna się od 7 lat i razem odkrywają co ich tak naprawdę łączy. Najważniejszą postacią jest tu jednak Olga, najbardziej oddana i najbliższa sercu Anki osoba.

Podczas gdy Anka jest zajęta sobą, przeżywaniem rozstania z Tomkiem i zastanawianiem się nad życiem, nie dostrzega jak bardzo potrzebują jej również przyjaciele. Anka jest osobą bardzo rodzinną, ale równocześnie ma swoje sekrety. Bardzo ciepło odbieramy również jej młodszą siostrę Karolinkę, oraz Olgę. Cała historia jest bardzo barwna i naprawdę miło się czyta. Bardzo ciekawa jest również opinia Anki na temat poglądów feministycznych najlepszej przyjaciółki. Autorka bardzo sprawnie obala wiele feministycznych poglądów dzisiejszych czasów tak, że aż z zaciekawieniem czytałam kolejne wypowiedzi Chmurki.

Chmurka jest bardzo ciepłą powieścią, dzięki której można się na chwilę oderwać od rzeczywistości. Nie jest lekturą nudną, ba, powiedziałabym, że bardzo wciągającą! Jedynie żałowałam, że była taka krótka, chętnie przeczytałabym więcej o Ance i Oldze.

Książka była raczej lekka i przyjemna.. aż do zakończenia. Do teraz trzęsę się gdy sobie to przypominam i choć przez całą książkę domyślałam się jak dramatyczne może się ono okazać, nie spodziewałam się tego, co zafundowała nam autorka. Naprawdę wstrząsające. Z początku byłam w szoku, jednak potem ogarnęło mnie głębokie wzruszenie. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak zareagowałam na książkę. Po jej przeczytaniu nie mogłam zasnąć, a co jakiś czas samotna łza spływała po moim policzku. Ale to nie była łza smutku, raczej łza wzruszenia.

„Szli w stronę nieśmiało się pojawiającej tęczy..."

„Chmury latają cały dzień po niebie i nie mają żadnych kłopotów"

Sięgałam po książkę Pauliny Kamińskiej dość niepewnie, jednak i tak byłam pozytywnie do niej nastawiona. Niewiele znalazłam jej recenzji, więc kierując się opinią mojej koleżanki nawet ucieszyłam się na myśl o przeczytaniu tej pozycji. Spodziewałam się ciekawej i zaskakującej powieści, ale nie to otrzymałam. Czuję się odrobinę zawiedziona, jednak i tak jest kilka rzeczy które działają na korzyść tej powieści.

Anka zostaje rzucona przez swojego chłopaka Tomka. I to po dwóch latach szczęśliwego związku. Jednak czy na pewno takiego szczęśliwego? Dziewczyna po pierwszym szoku i łzach zauważa, że przy swoim starym chłopaku straciła swoją osobowość i stała się kimś zupełnie innym. Wszyscy wokół niej to widzieli tylko nie ona. Teraz na jej twarzy coraz częściej gości uśmiech, a życie zdaje jej się o wiele milsze niż wcześniej. Świat staje się na powrót pełen kolorów, jednak niekiedy górę bierze szara i smutna rzeczywistość.

Postacie niekiedy mnie drażniły. Na przykład Anka, główna bohaterka, denerwowała mnie, bo obwiniała się o wszystko co działo się jej bliskim, niestety strasznie z tym przesadzała. Jednak poza tym była inteligentna, spokojna i dobra dla innych. Po zerwaniu zaczęła także nabierać pewności siebie i stała się ciekawą towarzyszką przy czytaniu. Najbliższą jej osobą była Olga, którą darzyła siostrzaną miłością. Poznajemy ją dość dobrze, jednak widać, jedyny że tajemniczy wątek jest właśnie z Olgą związany. Przy jej osobie mieliśmy wiele niedopowiedzeń i niedokończonych zdań. Co do reszty osób rzuciło mi się w oczy, że nie mieliśmy także opisanych niektórych ważnych postaci, jak na przykład Kamila, który przecież, także odegrał swoja rolę.

Fabuła była niepokojąco nudna. Skupialiśmy się tylko na głównym wątku, który prowadził nas do wielkiej niewiadomej. Jednak akcji nie było w ogóle, a w większości zdarzenia były mocno nużące. Byłoby to nawet wyjaśnione, jednak powieść ta nie skupia się całkowicie na emocjach, a właśnie na życiu Anki. Dopiero pod koniec czytelnik zaczynał dostrzegać coś pozytywnego w fabule, gdy wszystko się zmienia, jednak znów nie radykalnie, gdyż byliśmy do tego przygotowywani przez całą książkę. Właśnie zakończenie bardzo mnie wzruszyło, aczkolwiek to co powinno być zaskoczeniem, zostało przez mnie przed czasem rozszyfrowane i nie doznałam szoku, który powinien temu towarzyszyć.

Plusem tego utworu było poruszenie kilku ważnych problemów, z którymi zmaga się dzisiejsza młodzież, lecz nie tylko ona. Przyjaciółka Anki popadła w anoreksję i widzimy wyraźnie jej konsekwencje. W pewnym sensie przygotowuje nas to do czegoś podobnego co mogłoby się przydarzyć każdemu z nas. Kolejnym, jeszcze częściej spotykanym problemem jest nietolerancja wśród rówieśników lub co gorsza rodziny. Brak wsparcia ze strony bliskich może doprowadzić do poważnych zmian jak i kłopotów, co nie kończy się zwykle za dobrze, a co idealnie zobrazowała pani Kamińska. Ponadto główna bohaterka ciągle roztrząsa zachowania innych ludzi, a my mamy przybliżone to, co kieruje ich do tego lub innego rodzaju czynów.

Autorka posługiwała się prostym i zrozumiałym językiem. Nie utrudniał on w żadnym stopniu czytania, jednak nie było w nim także nic szczególnego. Pani Paulina nie wprowadzała do swego działa zbyt wielu emocji, miała niekiedy kłopoty z zaciekawieniem czytelnika. Także te niedopowiedzenia i tajemnica, którą próbowała rozsiać, nie frapowała i była niekiedy nawet zapominana. Ponadto niektóre zdania zdradzały aż za wiele, również ujmując trochę tajemniczości.

Nie do końca wiem jak odebrałam „Chmurkę". Mimo niewielu stron i tak mi się dłużyła i nie potrafiłam się w nią wciągnąć. Zaś samo zakończenie nie jest jeszcze wystarczającym powodem by po nią sięgnąć. Poruszane w niej aspekty życia trafiły do mnie, jednak to nadal za mało. Według mnie ta pozycja należy do lektur przeciętnych, do przeczytania na jeden raz, gdy nie ma się nic do roboty. Polecam ją niewymagającym czytelnikom i może także tym bardziej ambitnym, jednak tylko jeżeli mają za dużo czasu i nie mają jak go wygospodarować.