Wersja dla osób niedowidzących
Grażyna
- Autorkę książki 'Wpadki zdiagnozowanej wariatki" poznajemy w chwili, gdy targana skrajnymi emocjami dokonuje niezrozumiałej dla otoczenia czynności rozbicia młotkiem świeżo wybudowanej w jej ogrodzie ścieżki. Miała być zupełnie inna, niż zrobił ją fachowiec, więc bohaterka książki włożyła wiele wysiłku, któremu towarzyszła furia, żeby ją unicestwić. Efektem tego było załamanie nerwowe, po którym trafiła do szpitala. Tam, jednocześnie ze strachem ale i z ulgą (bo wreszcie została zdiagnozowana), dowiedziała się, że cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową.
Akcja książki dzieje się w Republice Południowe Afryki , bo tam trafiła autorka podążając za swoim drugim mężem. Na okładce widzimy adnotację, że jest to powieść obyczajowa a w opisie - "Nie jest poradnikiem objaśniającym, na czym polega ChAD".
Książka składa się z wielu dość krótkich rozdziałów, które po przeczytaniu wstępu możemy dawkować sobie w różnej kolejności, w zależności od tego , co nas pociąga. Miłośnicy afrykańskiej przyrody i wycieczek po rezerwatach pełnych dzikich zwierząt zainteresują się fragmentami zatytułowanymi "Weź pigułkę". Bohaterka książki doszła bowiem do wniosku, że najlepszym lekarstwem na problemy związane z huśtawką nastrojów towarzyszącą ChAD-owi jest kontakt z naturą, który pozwala jej się wyciszyć i złapać tyle równowagi, ile się da a takich warunkach.
Mimo, że diagnoza oznacza chorobę, z którą się trzeba zmagać do końca życia za pomocą odpowiednio dobranych leków, przynosi jednocześnie ulgę. Wiadomo już skąd się biorą impulsywne, nieprzemyślane decyzje, potrzeba intensywnego działania jak i okresy obniżonego nastroju, kiedy na nic nie ma siły. Ta świadomość i przemyślana decyzja o leczeniu pomagają czytelnikom zrozumieć zaburzenia, które obrosły wieloma szkodliwymi stereotypami. Autorka stara się skupić na zabawnych stronach swojej przypadłości, opisując tytulowe "wpadki" związane z pomyłkami wynikającymi z roztargnienia (i skutków ubocznych leków) a także efekty jej nadmiernej aktywności, którą nie zawsze da się skierować na pożyteczne tory.
Sporo tam wspomnień z terapii, omawiania z lekarzami bieżących problemów a także opisów pobytu w "Przystani" - czyli szpitalu psychiatrycznym , który pozwala jej odpocząć po najbardziej męczących przeżyciach i przeczekać skutki zmiany leków. Te realia południowoafrykańskie mogą być dla polskich czytelników nieco frustrujące, bo różnią się znacznie od tego, co mają do dyspozycji na miejscu. I nie jest to klinika prywatna, tylko dla pacjentów objętych ubezpieczeniem zdrowotnym. Także podejście do osób z zaburzeniami jest tam inne. Jedyną osobą, która ma problem z tym, że bohaterka przebywa w szpitalu, jest jej mąż - Polak. Podobnie bywa, gdy jedzie na wakacje do Polski i usiłuje tłumaczyć swojej rodzinie, zmagającej się z podobnymi problemami zdrowotnymi, potrzebę fachowej diagnozy i leczenia. Jej jak najlepsze intencje i chęć niesienia pomocy spotykają się z różnymi reakcjami. Daje to czytelnikowi sporo do myślenia, o tym jak inne może być podejście otoczenia do chorej osoby i jak duże to ma znaczenie dla jego terapii.
Czytając o różnych "wpadkach" bohaterki książki , poznajemy przy okazji życie w Republice Południowej Afryki, a szczególnie w jej stolicy, gdzie nie można żyć bez samochodu, bo komunikacja zbiorowa nie istnieje. Skutki zgubienia kluczyków od auta, gdy trzeba wracać np. od lekarza bywają więc doktkliwe. Chyba, że ...zapomni się o tym, że przyjechało się taksówką ! I jak teraz z tego wybrnąć ? Na szczęście, jak większość osób z ChAD-em, bohaterka jest osobą twórczą, więc i z tym sobie poradzi.
W książce poznajemy "Czadowe życie " w lekki, zabawny sposób a jednocześnie tak, by poznać je i zrozumieć. Może dzięki temu pomożemy komuś bliskiemu albo i ... sobie.
