Zwyczajni Święci Polacy | Autor: Małgorzata Król

  Autorka pisze o świętości jako czymś zwyczajnym, ludzkiej przyzwoitości. Dla niej jest oczywiste, że bycie świętym nie domaga się szczególnych, nadzwyczajnych aktów heroizmu. To bardzo ludzkie podejście do tematu. Takie przyziemne.

W książce czytamy o ludziach, jacy poświęcili życie Bogu. To znaczy postanowili żyć według jego dobrych zasad. Docenili ich wartość, podążali za nimi wytrwale i to jest ta szczególna łaska, która ich życiorysy wyróżniła jako niezwykle piękne, inspirujące, budujące, dające przykład.

Nie znaczy to, że autorka nie pisze o wielkich postaciach, które poświęciły wiele i wykazały się ogromną determinacją. To wymagało wielkich sił, ofiarności. Niemniej zarazem pokazuje ludzi bardzo zwyczajnych, prostych. Ich świętość to podejmowanie codziennych trudów. Co więcej, ci ludzi ufali, że przez życie prowadzi ich Pan Bóg. To wspaniałe świadectwa, jakie zostają dla ludzi różnych czasów. To duchowe dziedzictwo, każdy taki życiorys oddany Bogu.

Recenzja może brzmi bardzo poważnie, choć jest prosta – nawet porusza się po aspektach dostojeństwa, ma takie cechy ten przekaz. Takie jest życie świętych ludzi. Niemniej jeśli przypatrzeć się bliżej, przecież każdy z tych życiorysów miał swoje słabości, czasami nawet więcej. Chodzi o to, jaki kierunek człowiek obierze ostatecznie, jakie zasady przyjmie za swoje, jak się ukształtuje. Ci ludzie także się stawali.

Właśnie jak pisze autorka, przez ciągłe odpowiadanie na wyzwania ci święci ludzie stawiali się sobą. Podejmowali trudy, to ważny aspekt ich świętości. Nie uciekali przed problemami, ale trudzili się. Odnajdywali w  tym wolę Bożą. Jest to szczególna postawa, bo łatwiej się załamać, zniechęcić, zrezygnować, popaść w nałogi, destrukcyjne szukanie ulgi, bunt, opór, zamknąć się na innych, świat, na to, co piękne i wzniosłe.

Książka, co uderzające jest w dużej mierze opowieścią o prostocie. Przecież przyjęcie życia, świętego – domaga się ufności, by nie prowadzić wielkich sporów z Bogiem. Tak nie dojdzie człowiek do świętego życia, bo nie może wszystkiego zrozumieć, a choćby sens doświadczanych cierpień jest w stanie wydobyć po długich latach. W takich okolicznościach zaufanie, szukanie w tym woli Boga może okazać się zbawienne, pchać do działania. W rzeczywistości trudy wznoszą człowieka, rozwijają. Bez ich doświadczenia trudno mówić o tym, że życie staje się święte, z  codzienności wynosi się ponad codzienność.

Jak pisze autorka o świętych życiorysach – jest w nich taka gorliwość, takie postanowienie pójścia za zasadami Bożymi i dopominanie się o nie w świecie swoim życie, bez względu na cenę, jaka potrafiła być bardzo duża. Ceną było nade wszystko cierpienie, swoje życie. To wysoka stawka, ale w oczach Boga wielki dar, przemieniający, dający drogowskazy innym. Przecież nie wszystko koncentruje się na teraz. Już dziś zaczyna się jutro, jego kształt.

Książka wpisuje się w dzisiejszą, mocno promowaną narrację – świętość jest powołaniem każdego człowieka, każdy jest w stanie ją osiągnąć. Bez nacisku na ten akcent życiorysy świętych stają się nam odległe i nie chcemy ich czytać. To może zdawać się stratą czasu. Tymczasem publikacja taka jak ta pokazują człowieczeństwo świętych, ich zmagania. Nikt nie rodzi się idealny, odporny na zło, ale z zadatkami grzeszności. Istotą sprawy jest, aby przełamywać swoją naturę, otworzyć się na łaski Boże, jakie to szare, codzienne życie, pośród jego trudów wznoszą, uświęcają, dają siłę do dobrej egzystencji, wbrew wszystkiemu i tu otwiera się przed człowiekiem potencjał świętości.

Książce dają pięć gwiazdek.