Kawa I Papieros, Czyli Poranek Po Bardzo Ciężkiej Nocy | Autor: Damian Łukowiak

        Cichy, biały poranek, a w radiu dźwięki bożonarodzeniowej piosenki. Wszyscy to znamy, kojarzymy w licznych filmów, powieści, w końcu też z własnego życia. Czas Świąt, a więc kochamy wszystko i wszystkich, z uśmiechem na twarzy stroimy choinkę i wybieramy się na ostatnie, spóźnione, jak co roku, poszukiwanie świątecznych prezentów, jakby to one właśnie były istotą, najważniejszym elementem Bożego Narodzenia, choć bożonarodzeniowej celebry z pewnością są.  W tym dniu trzeba być szczęśliwym, presja jest bardzo silna, uśmiech wykrzywia więc naszą twarz, siłą rozciągany mięśniami, jak najszerzej w ten radosny czas, choć w oczach wcale go nie widać: Marry Christmas!

        Co jednak, gdy w środku czujemy wszystko za wyjątkiem świątecznej euforii, gdy dobija nas proza codzienności, niespełnione uczucie, nagłe zwolnienie z pracy, albo… tak, coś jeszcze gorszego… utrata dachu nad głową w środku mroźnej, nowojorskiej zimy?! To właśnie spotyka grupę przyjaciół zamieszkujących wspólnie spory, zaniedbany loft. Tworzą zgraną paczkę, zawsze mogą na siebie liczyć, znają swoje mocne i słabe strony i akceptują je w całej rozciągłości. Są jak rodzina. Nie, SĄ RODZINĄ, najlepszą, znacznie wspanialszą niż ta prawdziwa, u której próżno by szukać wsparcia.

        Cudowna książka, coś pomiędzy serialem „Przyjaciele”, a filmem „Bridget Jones”, z dużym wykorzystaniem pomysłowości, ale przede wszystkim niepowtarzalnego klimatu najlepszych amerykańskich sitcomów. W trakcie lektury chce się momentami klaskać na wzór offowej publiczności, gdy padają ostrzejsze czy okraszone mocnym dowcipem puenty. Język jest współczesny, z wykorzystaniem wszystkich skrótów i używanego żargonu, sięgający po odniesienia do gier, popularnych bohaterów, znanych młodzieży, wszelkich znaków dzisiejszej powszechnej kultury, także tej w sieci. Autor żongluje słowami niczym magik, wyciągając z kapelusza wciąż nowe zaskoczenia, zabawne skojarzenia i romantyczne wstawki, cięte riposty i wzruszające wyznania. Takie jest właśnie życie, to mieszanka smaków, często wybuchowa.

        Bardzo nowoczesna, medialna w formie, czysto rozrywkowa formuła, która pod wierzchnią warstwą słownych potyczek, cytatów z popkultury (genialnych – samo ich odczytywanie jest niemałą frajdą!), ciepła i niekiedy nawet czułości, jaką emanują przyjacielskie relacje, kryje też całkiem sporo ważnych, trudnych kwestii, które w realnym świecie bywają przyczyną prawdziwych dramatów. Relacje międzypokoleniowe, niełatwe, pogmatwane, rozmijanie się oczekiwań rodziców i pragnień ich dorosłych już dzieci. To niezrozumienie, brak minimalnej chęci do wysłuchania, obcość, pomimo niezaprzeczalnych więzów krwi, doprowadzają do sytuacji, w których trudno dopatrzeć się choćby jednej pozytywnej rzeczy. Czy doprawdy o to chodzi, by niszczyć wszystko, co stoi na naszej drodze do samozadowolenia, działać wbrew najbliższym osobom, jeśli tylko chcą żyć po swojemu i szukają szczęścia na własnych zasadach?

        Nasi bohaterowie reprezentują różne typy osobowości, urody, rasę, płeć i orientację seksualną. Całkiem tak, jakby w nowojorskim lofcie zebrano przedstawicieli ogółu społeczności, by na podstawie ich losów zaprezentować najważniejsze dylematy współczesnego świata. Nietolerancję, homofobię, rodzicielską tyranię i wtrącanie się (niestety bardzo sprawcze) w życie dorosłych dzieci, chcąc dalej kierować ich wyborami. Także te sytuacje dla młodych bardzo trudne i delikatne, jak uczucia, nieumiejętność zapanowania nad nimi, nieprzewidywalność, nieśmiałość w ich okazywaniu, gdy nie jest się pewnym akceptacji z drugiej strony.

        Główną, cudowną, bezapelacyjnie pierwszoplanową bohaterką jest tutaj PRZYJAŹŃ. Taka, o jakiej się marzy, rzadko mając okazję ją spotkać. Więź łącząca grupę bardzo różniących się od siebie osób, szczera, serdeczna, lojalna i stuprocentowa. Umiejętność jej szczodrego dawania i bezpośredniość odwzajemniania. Tak bardzo współgra ona z bożonarodzeniową bielą, kolędą, uściskami i pocałunkami. Jest w niej siła, która nie pozwoli grupy przyjaciół rozdzielić, będzie im dachem nad głową, pożywieniem i ciepłem domowego ogniska. W ten sposób autor mówi nam, co jest w życiu najważniejsze, a mówi to tak sugestywnie, że po prostu musimy mu uwierzyć.