Arabska Żona Tom 2 Arabska Córka | Autor: Tanya Valko

"Arabska córka" to kolejna książka Tanyi Valko. To kontynuacja bestselleru "Arabska żona". Tanya Valko to pseudonim absolwentki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Była ona nauczycielką w szkole polskiej w Libii. Następnie przez długi okres czasu była asystentką ambasadorów RP. Obecnie mieszka w Arabii Saudyjskiej. Autorka napisała kilka książek o Libii, a także o zdrowym stylu życia.

Główną bohaterką książki jest młoda dziewczyna, pół Polka i pół Libijka. Jej życie od samego początku układa się niewesoło. Mając zaledwie kilka lat, zostaje przymusowo oddzielona od matki i rozpoczyna wieloletnią tułaczkę po różnych zakątkach świata. Najpierw udaje się ze swoją libijską rodziną do Ghany, potem wraca z babcią do Trypolisu. Po paru latach ucieka przed despotycznym ojcem do Jemeny. Tam znajduje przyjaźń i swoją wielką miłość. Jednakże los znowu się do niej nie uśmiechnął. Wraz z mężem musi uciekać do Arabii Saudyjskiej. Czy bohaterka będzie wreszcie szczęśliwa i bezpieczna? Czy znajdzie swoją matkę? Po odpowiedzi zapraszam do książki.

"Arabska córka" to powieść o codziennym życiu w krajach muzułmańskich. Nie jest ono łatwe. W szczególności młode dziewczyny mają trudne życie. Tradycja, przepisy, rodzina i mężczyźni nie chcą się wyłamać, zmienić. Na porządku dziennym są małżeństwa z przymusu, morderstwa.. Jednak główna bohaterka umie poradzić sobie w takich warunkach. Chce żyć na własnych zasadach, sama wybrać męża. Udaje się to. Osobiście uważam jednak, że autorka trochę za despotycznie ukazała libijskie społeczeństwo. Owszem nie jest tam różowo, ale też bez przesady. Dziwi mnie to tym bardziej, że sama mieszkała tam przez kilkanaście lat. Jednakże jako powieść czyta się to dobrze.

Książka została napisana prostym językiem. Wszystkie obcojęzyczne słowa zostały dokładnie wytłumaczone, dzięki czemu nie problemu ze zrozumieniem. Podoba mi się też okładka powieści. Zdecydowanie zwraca na siebie uwagę. Książka ma 380 stron, ale wszystko dzieje się tak szybko, że to w ogóle nie przeszkadza.

Powieść "Arabską córkę" polecam wszystkim. To dobra lektura na weekend czy długi wieczór. Sądzę, że spodoba się przede wszystkim kobietom. A mężczyźni powinni ją przeczytać by zrozumieć, że kobiet nie należy traktować jak przedmiot. A także żeby zrozumieć, że nie wszyscy muzułmanie to terroryści.

Tanya Valko. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego ukrywająca się pod pseudonimem. Swoją wiedzę na temat opisywanych przez siebie krajów zdobyła będąc nauczycielką w Szkole Polskiej w Libii oraz asystentką ambasadorów RP. Mieszka w Arabii Saudyjskiej. Choć jest autorką wielu książek, sławę przyniosła jej dopiero bestsellerowa Arabska żona, której kontynuacją jest najnowsza powieść Tanyi – Arabska Córka.

Chciałoby się rzec – znowu to samo. Jednak by odnieść się do samej fabuły, przypomnę o czym traktowała część pierwsza. Tytułową arabską żoną jest Dorota, która w szkole średniej poznaje Ahmeda i która zachodzi z nim w ciążę. Mimo złego nastawienia otoczenia do ich znajomości, Ahmed poślubia młodą dziewczynę. Razem wyjeżdżają do rodziny muzułmanina, gdzie pokazuje on swoją prawdziwą naturę. Dręczona Dorota po pewnym czasie przestaje wytrzymywać złe traktowanie.

Po wielu perypetiach i przedstawieniu obrazu stereotypowej arabskiej rodziny i sytuacji kobiet, docieramy do punktu, w którym swoją historię przedstawia córka Polki. – tu też zaczyna się Arabska Córka. Marysia [Miriam] w wieku sześciu lat zostaje oddzielona od matki. Przyczyną rozłąki jest ojciec – który pobitą matkę swoich dzieci wywozi w odludne miejsce, a pozostałych informuje o jej domniemanej śmierci. W spisku pomaga mu siostra.

Rozpoczyna się pełna dramatycznych rozstań i decyzji historia. Matka Ahmeda zabiera swoje wnuczki i ucieka do swojej drugiej córki. W międzyczasie Dorocie udaje się zbiec i podejmuje heroiczną próbę odzyskania córek, zwieńczoną jedynie połowicznym sukcesem.

Marysia rozpoczyna tułaczkę, znajduje przyjaźń i miłość, jednak jest narażona także na terror oraz zwolenników ortodoksyjnego islamu. Nie potrafi zaznać spokoju ani odzyskać matki...

Książka pokazuje czytelnikowi tradycyjny obraz muzułmańskiej rodziny – rodziny stereotypowej, w której kobiety są poniżane, bite, często także mordowane, lecz w której znajduje się jednostka decydująca się na zmianę swojego losu i za wszelką cenę do niej dążąca. Niosąca nadzieję dla innych kobiet w podobnej sytuacji i uczulająca na tragiczne wydarzenia wciąż mające miejsce w Arabii. Jest obrazem między innymi kultury ghańskiej, jemeńskiej, a także historią o miłości. Jest wreszcie kolejną pozycją otwierającą oczy – nam, kobietom europejskim. Nam, kobietom nie muszącym żyć w ciągłym strachu i bólu, w przypadkach skrajnych mogących szukać pomocy w wielu miejscach, u wielu specjalistów.

Choć rynek przeżywa wysyp książek o tematyce kultury muzułmańskiej, warto po nie sięgać od czasu do czasu, by przypominać sobie, jak wielkie mamy szczęście żyjąc tu gdzie żyjemy i jak bardzo potrzeba pomocy ludziom żyjącym gdzie indziej.

Polecam do refleksji.