Alberta Już Nie Ma | Autor: Andrzej Korczak

Zbiór nastrojowych wierszy Andrzeja Korczaka jest zaproszeniem czytelnika do samopoznania, zachętą do podjęcia poszukiwań własnego miejsca w życiu i celu, który mógłby nadać mu sens. Wiele w nich odniesień do różnych religii, w których autor co prawda widzi wartości, ale jednocześnie podkreśla, że wpierw człowiek powinien w sobie szukać odpowiedzi na fundamentalne pytania, nauczyć się żyć w zgodzie z samym sobą. Mądrość, prawda, szczęście i miłość drzemią ukryte w człowieku, z czego często nie zdajemy sobie sprawy błądząc po omacku, gnając w bezrozumnym pędzie przez życie zagubieni w codzienności.

W utworach Korczaka można odczuć ludzkie zagubienie, nieustanne oczekiwanie, ale też pragnienie poznania istoty Boga i poszukiwanie samego siebie. Traktują one głównie o przemijaniu jako nieodłącznym składniku ludzkiego życia, nie unikają także metafizycznych rozważań o tym, czy człowiek i wszystko, co dla niego ważne, wzniosłe i piękne to tylko zabawka w ręku Siły Wyższej, czy też źródło i kres wszystkiego.

Refleksje poety są poruszające i skłaniają do podjęcia własnych przemyśleń na temat ludzkiej i boskiej natury. Oszczędna forma i bogata treść oraz melancholijny nastrój sprzyjają zadumie, a jednocześnie odprężają i budzą delikatny egzystencjalny niepokój. Warto sięgnąć po tomik wierszy Andrzeja Korczaka i dać ponieść się myślom, które i tak prędzej czy później nas dopadają. Łatwiej stawić im czoło przy subtelnym wsparciu wartościowej poezji.

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Miniatura.

Tomik Andrzeja Korczaka otwiera wiesz będący odpowiedzią na tytuł zbiorku – podmiot liryczny snuje opowieść o Albercie, w czasie, gdy tego już nie ma. Wspomina na jego cechy charakterystyczne, na osiągnięcia szczególne.

Wiersz ów determinuje resztę woluminu, na który składają się teksty, będące w dużej mierze właśnie historiami kogoś o kimś, poetyckimi quasi-narracjami, wcale nie krótkimi.

Znajdziemy tutaj teksty traktujące o wewnętrznej przemianie w imię miłości i nadziei; noszeniu masek zależnych od okoliczności, w jakich właśnie się znajdujemy, zlewających w jedno wszystkich zgromadzonych na karnawale życia; szukaniu własnej prawdy; ziemskich bożkach determinujących nasze życie, takich jak praca, szefostwo, doradcy podatkowi; o życiu będącym dojrzewaniem do ostatecznych wersji samych siebie; o potrzebie ciszy, która oderwie nas od trosk i gonitwy, napełniając serca szczęściem; o tym, że pełnię mamy w sobie, że nie musimy gromadzić mądrości ukrytych w przedmiotach; o tym, że na nic zdadzą się wszystkie religie świata, jeśli nie znajdziemy w sobie miłości; o cielesności - nad nimi wszystkimi góruje Bóg, sprawujący pieczę nad stworzeniem, Bóg będący obecny w życiu podmiotu lirycznego, który to od wiersza do wiersza, od słowa do słowa, dokonuje duchowej destylacji. Pragnie tym samym zachęcić odbiorcę do wędrówki w głąb siebie w poszukiwaniu Stworzyciela, w poszukiwaniu kwintesencji siebie samych.

Tekstami, które na dłużej wyryły się w moim sercu i stały się wycinkami ulubionymi (choć mogę chyba powiedzieć, że cały zbiorek uplasował się a gronie mi najbliższych), są te zacytowane przeze mnie poniżej, z którymi pragnę Was zostawić, i którymi chcę zachęcić Was do lektury:

I na cóż Tobie całe stosy książek?!
Sam jesteś Słowem, które nie przemija!(...) [1]

(...)Bóg jak kobieta
reaguje tylko na siłę pragnienia
na wierność
Wszystko inne jest śmieszne. [2]

[1] Andrzej Korczak, Alberta już nie ma, Miniatura, Kraków 2011, s. 33
[2] Tamże, s.30.