Opowiadania I Wiersz | Autor: Zdeněk Svěrák

  Panie Okienko, gazu – a raczej, panie szofer, gazu, do dechy pan ciśnij. Bo samolot nie poczeka, a wieziesz pan gwiazdę kina, ba, gwiazdę wielkiego ekranu, a to co? Korek? (o Mateczko Przenajświętsza z jakiegokolwiek lotniska). Dobrze, że jedzie przed nami auto, to trzymaj się pan jego, bo ono też na objazd widać się kieruje. No, a to co? Dlaczego stoimy, panie Okienko?

Stoimy, bo ów samochód stanął pod domem i wysiadła z niego dama (nader urodziwa) i wyskoczyły siedzące z tyłu dzieciaczki (najważniejsze, żeby nie miała męża). Bo ona, ta kobieta, toż to syrena piękności – pan Okienko oniemiał lecz pozbierał się w trymiga. To Anezka, czego dowiedział się potem, po kursie taksówki, popijając u niej kawusię i pożerając ją wzrokiem.

„- (…) pragnę pani. (…) Teraz pani pragnę, Anezko...

-Ta pańska niecierpliwość. Jest pan naprawdę uroczy, Okienko! (…) Ale miłość to nocny motyl. Nie lata przed południem. Dobranoc.

-O której wyleci nocny motyl?

-Dziś jeszcze nie wyleci – szepnęła.”

Może i dobrze, bo dysk mi wypadł. A kroplówka z czymś ekstra wywołała nocne halucynacje. Widzę nocą gwiazdy na suficie, niebo całe... Ale w hotelu na suficie? Jak widać, można wszystko. Można nawet „tatę pomylić ze Złotym Słowikiem”, czyli Karel Gottem, choć tata – wypisz wymaluj wygląda, jak on, jednak ma ucho drewniane. No, ale podobieństwo można przecież wykorzystać dla własnych korzyści. Gott to, Gott tamto. Sława to same plusy, no i ta gęba. Jak oryginał.

Karela Gotta można by nawet za darmo oprowadzić po zamku, gdzie każdy szabruje kamień katowski. Przewodnik baja historie, stula głupoty, o których tylko on wie, a turyści nie. Ale słuchają go z rozdziawionymi gębami i – co najistotniejsze – słuchają. Ba, nawet sami dopowiadają dalsze legendy, oczywiście nieświadomie. Przewodnik jednak dla zysku nakręca owe zamkowe perypetie i podkolorowuje fantazyjnie, bo kto mu udowodni, że to banialuki. Kto mu powie, że tak nie było? A w ogóle, kto wie, jak było, jak nikt z tamtych już nie żyje? Historia sama się nakręca i tworzy, a on tylko ją przekazuje...      

„(...) świat różowy i świat niebieski przenikają się wzajem w postaci cząsteczek, niby dwa roje pszczół, i że kiedy niebieska pszczoła zderza się z różową, następują cuda. Wszystko to ma coś wspólnego z czasem”.

Mój zlepek z tych opowiadań to też poniekąd legenda zamku... Tfu, recenzja i nie zamku, a książki. Wspaniałej powieści, jedynej i niesamowicie wręcz wciągającej.

Czytanie sprawia frajdę. Od początku do samego koniuszka. Odkrywasz tu specyficzny klimat, który cię pociąga, ciekawi i jednocześnie bawi. Odnajdziesz tu różnych ludzi, będziesz świadkiem wielu sytuacji, czasem komicznych, a wszystko to tworzą proste zdania. Wyczytane słowa Zdenka Sveraka zapisujesz w sobie i wracasz do nich myślami, samoczynnie. Wracasz do bohaterów, do ich przygód i śmiesznych konsternacji w jakich postawiło ich życie. I choć opowiadania mają różne zabarwienie emocjonalne, to w każdym niemalże odnajdziesz i śmiech i pokorę wobec tego, co się od życia dostało. Nikt nie narzeka. Ktoś powie, że „Czeskie Knedliczki już tak mają”. Może i mają, a my, jeśli nie mamy, możemy się nauczyć.