Państwo 1 | Autor: Damian Jackowiak

  Antyutopia to specyficzny gatunek literacki, nie każdemu odbiorcy przypadnie on do gustu. To czarna wizja świata w niedalekiej przyszłości. Autor opierając się na otaczającej go rzeczywistości, oceniając ją krytycznie snuje pesymistyczny obraz przyszłych czasów. W powieści "Państwo 1" przenosimy się w całkiem niedaleką przyszłość do roku 2056. 

Mamy bohaterów, mamy fabułę, są dialogi, ale tej książki nie czyta się jak powieść. To w pierwszej części raczej relacja, reportaż, zapis kronikarski. Suche fakty bez emocji. Idealnie to jednak pasuje do treści. Państwo nie pozwala na emocje, tutaj ma wszystko być pod linijkę, zgodnie z literą prawa w Państwie nie ma miejsca na własną interpretację.

Część druga podzielona została na 3 fragmenty, gdzie uwaga zostaje skupiona na poszczególnych bohaterkach. Zdecydowanie więcej tutaj dialogów, chociaż pojawiają się też obszerne opisy. To przede wszystkim jednak historia kobiet, które zostały podporządkowane przez Państwo. Prawo zostało stworzone by ograniczyć ich prawa, by sprowadzić je do roli żony i matki, podrzędnej istoty która nie ma nic do powiedzenia.

Pani S. żona przy mężu, troszczy się o dom, gotuje, sprząta usługuje mężowi. Małżeństwo nie może mieć dzieci, ale osobiście im to nie przeszkadza, po prostu wypracowali sobie taki schemat dnia, który nie pozwala za bardzo na rozmyślanie o tym co dzieje się wokół nich. Sytuacja się zmienia gdy Pan S. zaczyna starać się o awans. Państwo musi sprawdzić kandydata, musi wiedzieć czy postępuje on zgodnie z prawem i czy tego samego wymaga od żony.

Emilia kobieta samotna, pracuje w prywatnej restauracji, mieszka w wynajętym pokoju w ośrodku dla osób takich jak ona. Kobieta bez męża nie ma prawa do własnego mieszkania, właściwie nie ma prawa do niczego, jest marginesem społeczeństwa. Emilia chce jednak żyć, decydować o sobie, chodzić po mieście z podniesioną głową, jednak nie ma obrączki, jest więc łatwym celem. Kobieta zostaje zgwałcona, nie interesuje to jednak systemu, przecież sama się o to prosiła. Efektem gwałtu jest ciąża, za jej przerwanie grozi kara śmierci. Emilia już raz umarła, została odarta z godności, poniżona, upokorzona wielokrotnie. Czy znajdzie się ktoś kto pomoże kobiecie? Wyciągnie do niej rękę?

Klara skorzystała z usług Biura Matrymonialnego, system skojarzył ją z Brunonem, mężczyzną nieśmiałym i przeciętnym. Jednak on zauważa bezwzględność systemu, chciałaby się z niego wyrwać. Dziewczyna nie może ufać najbliższym, już jako dziecko boleśnie przekonała się jak działa Państwo. Granica jest szczelna nie ma szans na ucieczkę, ale może we dwoje ta opcja byłaby bardziej realna? A może to gra Państwa, prowokacja by w miarę wcześnie rozpoznać i wyeliminować niebezpieczny dla nowego porządku element? 

Historia przedstawiona na kartach powieści robi wrażenie. Do czego zdolni są politycy by przeforsować swoje ustalenia, nowe prawo. Ciche przyzwolenie społeczeństwa, powolne wprowadzenie zmian. Głosy sprzeciwu zostały stłumione w zarodku. Czy to znaczy, że nie powinno się buntować, powiedzieć stop gdy wprowadzone prawo osiąga poziom absurdu? Stoimy na krawędzi, właśnie teraz sporo od nas zależy, bo jeśli nie ockniemy się teraz, możemy obudzić się w świecie, w którym naprawdę kobiety nie będą miały wiele do powiedzenia. Książka Damiana Jackowiaka jest jak kubeł zimnej wody, jest przestrogą, ostrzeżeniem, wielkim czerwonym wykrzyknikiem.