Solitaire | Autor: Alice Oseman

  Pewnego dnia po prostu trafiamy, tak całkowicie po prostu. Zaczyna się normalny, standardowy dzień, idziemy do pracy czy szkoły i… Jest! Ten jeden człowiek, który zmienia nasze życie. Możemy go od razu rozpoznać, trochę tak jak zakochanie od pierwszego wejrzenia, ale możemy też całkowicie nie zwrócić na niego uwagi. Ale on jest i będzie naszą metaforyczną bratnią duszą. Jednak czy to na pewno takie łatwe?

Tym razem nie Charlie, nie Nick tylko… Tori Spring, czyli znana pewnie większości siostra właśnie Charliego. Tori jest wyjątkowa, specyficzna w jak najbardziej pozytywnym wydaniu. Mająca własne zasady i własne postrzeganie świata. Jest gotowa wspierać swoich bliskich i czasami sprawiać, że czują się zażenowani. Jednak wraz z pojawieniem się w jej życiu Michaela Holdena wszystko się zmienia. Jak teraz wygląda świat Tori Spring?

Myślę, że decyzja o przeczytaniu tej książki jest dla wszystkich jasna. Tak, tak, czytałam komiksy Alice Oseman i tak jak duża część czytelników jestem nimi na swój własny sposób oczarowana. Poprzez postacie Charliego i Nicka Alice Oseman stworzyła świat, który jest naszym światem, ale pełnym akceptacji, tolerancji i zrozumienia potrzeb innych. Oczywiście to wszystko nie było takie proste i niosło ze sobą wiele trudnych chwil, niemniej w ostatecznym wydźwięku moje serce zostało poruszone, a młode – nie tylko młode – osoby mogą dostrzec samego siebie w tej opowieści. Właśnie dlatego pojawiła się we mnie ciekawość, jak Alice Oseman odnalazła się w prozie. Jak moje wrażenia?

Cieszę, że się jest tutaj postać Tori Spring i jest Michael Holden. Wiem, że chronologia pisania przez autorkę swoich dzieł jest troszkę inna niż ja czytam, niemniej uwielbiam Tori i byłam bardzo ciekawa jej przyjaciela. Już właśnie w „Heartstopperze” chciałam dowiedzieć się o nich więcej i ta pozycja literacka jest dla mnie rodzajem odpowiedzi na moją potrzebę. Więc pomysł na całość jak najbardziej mnie kupił.

Stylistycznie książkę czytało mi się naprawdę przyjemnie. Jest prosta w odbiorze, co jest jak najbardziej przystające do literatury młodzieżowej. Nie irytuje, nie jest infantylna, ale czyta się szybko i łatwo się odnaleźć w tym, co przedstawia. Mam poczucie, że właśnie takie powinny być powieści młodzieżowe – nie zniechęcić czytelnika trudnym słownictwem czy stylistyką, zarazem dać tę radość z czytania literatury.

W postaci Tori i w innych bohaterach wiele osób może odnaleźć samych siebie. Są to postacie wielowymiarowe, skomplikowane i pełne najróżniejszych emocji. Łatwo pominąć osoby, które nie do końca są popularne w takim szkolnym znaczeniu. Łatwo pominąć osoby, które mają barwną osobowość, barwne wnętrze, ale niekoniecznie na co dzień każdemu chcą to ukazywać. Gdzieniegdzie z pewnymi elementami utożsamiałam się i czułam radość, że dostaję taką możliwość. W końcu jest tak wiele osób, które dzięki takim historiom mogą iść do przodu ku lepszej w subiektywnym odczuciu przyszłości.

„Solitaire” okazało się czymś dość odmiennym od „Heartstoppera” i też odmiennym od tego, czego się spodziewałam. Jednak jest to jak najbardziej na plus całości i jest pewnego rodzaju uzupełnieniem tego świata. Dlatego mimo że coraz rzadziej czytam literaturę młodzieżową i coraz częściej ją krytykuję, to na pewno sięgnę po inne powieści autorki i na pewno jeszcze nieraz i nie dwa powrócę do samego komiksu i do „Soliaire”.