Garabandal. Przesłanie Nadziei | Autor:

  Wszyscy kojarzą Fatimę jako teren objawień maryjnych, nawet jeśli nie znają szczegółów przesłania. Wydarzenie miało miejsce w 1917 roku w małej portugalskiej wiosce. Czwórka dzieci, z których dwoje zostało kanonizowanych, przekazała światu treść orędzia, zwanego Tajemnicami. Pierwsze dotyczy dusz grzeszników w piekle, następne przepowiada wojny światowe, głód i prześladowania wiernych. Mowa też o Rosji i jej nawróceniu. Treść ostatniej, przeznaczonej początkowo tylko „dla papieży” i spoczywającej w archiwach Watykanu upubliczniono dopiero w 2000 roku. Zawiera wizję III wojny światowej, nawiązuje do zamachu na Jana Pawła II i zapowiada świetlane losy potężnej Polski. W odróżnieniu od przesłania z Garabandal to jedyne, oficjalnie i formalnie zatwierdzone przez kościół katolicki objawienia. Chociaż i w Portugalii, i w Hiszpanii powtarza się ten sam schemat: dzieci, wizje, Matka Boska, ekstaza, przesłanie, cuda i nawrócenia.

Książka księdza José Luisa Saavedry, mimo podniosłego, lekko dewocjonalnego tonu, stara się skrupulatnie przedstawić okoliczności zajścia, historyczne zaplecze i następstwa tego zdarzenia.

Punktem wyjścia jest próba metodologicznego ujęcia zjawisk nadprzyrodzonych i umieszczenia ich na osi nauk teologicznych. Stąd w początkowych rozdziałach liczne cytaty i dolne przypisy. Akademicki styl odzwierciedla początkową intencję publikacji powstałej jako część pracy doktoranckiej autora.

We wstępnych ustępach czytelnik może zapoznać się z klimatem San Sebastian de Garabandal. Poznać lokalne niuanse, odnieść się do wspomnieniowych opisów rzucających światło na zwyczaje i obyczaje wioski, o której stało się głośno dopiero w latach sześćdziesiątych. Saavedra zapowiada, że „prześledzimy wydarzenia dzień po dniu” i nie jest gołosłowny. Znaczną część książki zajmuje szczegółowa, pełna detali relacja z przebiegu wydarzeń z 18 czerwca 1961 roku oraz ich kontynuacja trwająca do 13 listopada 1965 roku. Wtedy to miało miejsce pierwsze objawienie. Cztery dziewczynki - Conchita González, Maria-Dolorez Mazon, Jacinta González i Maria-Cruz González ujrzały postać Maryi w asyście aniołów i scenografii rodem z przedstawień malarskich: wśród grzmotów i jasności. Zanim jednak dochodzi do tego ewenementu autor skupia się na biografiach dzieci i ich codziennych rytuałach. Rozdziały te przypominają trochę fabułę bajki. Mają swój rytm i prostą formę podawania informacji. Narracja też zdecydowanie odbiega od naukowego stylu. Zawiera dialogi, emocjonalne zwroty, elementy baśniowego uniwersum. Ekstazom towarzyszy niezwykła odporność na ból, obrażenia, ba! Nawet kłucie, bicie i przypalanie, będące częścią eksperymentu komisji badawczej zakładającej fałszywość fenomenu. Autentyczności mają dowieść liczne cytowane relacje świadków, wśród których nie tylko wierni i Straż Obywatelska, teolodzy, ale i lekarze.

W dalszym toku Saavedra przedstawia fizjologiczne aspekty ekstazy. Powołując się na ekspertyzę neuropsychiatryczną wylicza, miedzy innymi, utratę zdolności czucia, „woskową” plastyczność mięśni, brak odruchu źrenicznego, odporność na zmęczenie, do tego zmianę ciężaru ciała, czy lewitację. Przywołuje także reakcje zgromadzonych, uzdrowienia (przykładowo: odzyskanie wzroku, wyjście ze śpiączki), i nawrócenia. Raporty medyczne informują również o aktach jasnowidzenia oraz telepatii, których nie sposób racjonalnie wytłumaczyć.

Przepowiednie dotyczą trzech kluczowych punktów. Początkowe Ostrzeżenie niesie profetyczne wizje przyszłych losów ludzkości, roztacza wizję komunizmu, panowania Rosji i masonerii. Mimo mrocznego klimatu i grozy daje też nadzieję. Pokuta i podtrzymywanie wiary przyniesie darowanie win, spełnienie próśb. Jest w tym silny pierwiastek warunkowości zdarzeń. Drugim elementem jest zapowiedź wielkiego Cudu ze świadectwem widomych znaków. Ostatni etap to Kara.

Końcowe rozdziały książki poświęcone są przytoczeniu oficjalnego stanowiska kościoła katolickiego. Wspomniano o próbach wyciszenia cudu, zakazu pielgrzymowania do miejsca objawień, powoływania komisji śledczych i ostatecznych oświadczeń zakładających „otwartość” i ponowną analizę źródeł.

Część Garabandal dziś, datowana na rok 2019, to zebranie współczesnych, reprezentatywnych aktów nadprzyrodzonych, głównie niewytłumaczalnych naukowo przypadków medycznych.