Pieśń O Windei. Książęce Przymierze | Autor: Wojciech Tułaza

  Jest to książka, po którą sięgnęłam przede wszystkim dlatego, że to polska fantastyka osadzona w czasach starosłowiańskich. Jak wszyscy wiemy, naszego rodzimego fantasy jest stosunkowo mało i pozostawia wiele do życzenia, dlatego po każdą taką książkę sięgam z nadzieją, że w końcu to będzie coś przyjemnego. A tutaj - ze szczerym sercem muszę przyznać - warto zajrzeć. Bardzo piękną sprawą tej książki jest wykreowany świat. Starosłowiański klimat, bohaterowie wyjęci z przedchrześcijańskiej słowiańszczyzny i aura mitologii. Nawiązania do mitologii słowiańskiej są bardzo wyraźne - widać co i jak. Więc jeśli ktoś zna nasze rodzime mity, to czeka go wiele smaczków; a jeśli ktoś dopiero poznaje wierzenia naszych przodków, to muszę przyznać, że to nawet całkiem dobry start.

Oprócz bogów słowiańskiego panteonu - Peruna, Welesa, Swaroga, Mokosz czy Roda; dowiadujemy się również na temat klasycznych stworzeń mitologii słowiańskiej: Mamuny, Leszego, Nocnicy czy Południcy i wielu innych. Mitologia jest wpleciona w fabułę w sposób niezwykle naturalny i przyjemny w odbiorze. Towarzyszy nam od początku, do samego końca, ponieważ wiara jest bardzo ważna dla każdego z bohaterów, którzy szukają w bogach swojego oparcia. Do tego nie brakuje też opisów różnych rytuałów, zaklęć czy nawet hierarchii kapłańskiej. Szczególnie na początku opis tradycji słowiańskiej związany z Nocą Kupały bardzo mi się spodobał i pozytywnie nastawił mnie do dalszej części książki.

Zanim jeszcze o akcji, to chcę zwrócić uwagę na wydanie książki - z zewnątrz jest oczywiście wszystko pięknie i ładnie, natomiast pierwszą rzeczą, na którą zwróciłam uwagę jest duża czcionka tekstu. Na początku ciężko było mi się do tego przyzwyczaić, bo przez duży rozmiar liter strasznie szybko się czytało. Jednak czytając kolejne rozdziały uświadomiłam sobie, że ta książka nadawałaby się do czytania dla dzieci i młodzieży - niektóre sceny opisane są dość pobieżnie, co nie wpływa na odbiór dzieła, ale znacząco cenzuruje. Sądzę, że jest to rzecz warta zaznaczenia.

Jeśli chodzi o akcję, to mówiąc krótko jest dosyć bogata. Dzieje się naprawdę sporo - nawet początek nie trwa długo i przez wydarzenia wprowadzające to niemal przebiegamy. Ciągle coś się dzieje - klimat wojny i uchodźstwa bijący od dwóch głównych bohaterów, braci - Dragomira i Isdariela, którzy swoje kolejne przygodny przeżywają równolegle - jest mocno wyczuwalny, że niemal można w nim zobaczyć odbicie codzienności. I dzieje się naprawdę sporo, gdyby tak chcieć odłożyć tę książkę w jakimś spokojniejszym momencie, to od pięćdziesiątej strony już takiego nie znajdziemy, będzie to dopiero epilog.

Fabuła jest po brzegi wyładowana różnymi wydarzeniami, wątkami i akcją, przez co naprawdę podczas tej lektury ciężko jest się nudzić. Mimo to pozostaje po lekturze pewien niedosyt - duża czcionka i nagromadzenie akcji sprawiają, że czyta się to ekspresowo, a wciąż zakończenie pozostawia spore pole do popisu. Niektóre wątki zostały zamknięte, a niektóre, wspomniane w fabule wciąż czekają na dokończenie. Mam wrażenie, że to dopiero pierwsza część serii - i jeśli tak jest, to czekam na kolejne.

Słowem końca, nie mogę nie polecić tej książki - pełna nawiązań do słowiańskiej mitologii, zwrotów akcji i wydarzeń jest lekturą bardzo ciekawą. Polska fantastyka, a szczególnie ta oparta na motywach starosłowiańskich, dopiero zdaje się rozkwitać, ale jest to książka z którą warto się zapoznać. I duży plus - nie posiada dokładnych ograniczeń wiekowych; lektura całkiem przyjemna, nawet jak na poruszane treści. Dlatego też naprawdę polecam chociaż podarowanie tej książce szansy.