Wersja dla osób niedowidzących
O Książkach I Nie Tylko
- Do Bridgertonów mam podejście dość niejednoznaczne. Pierwszy tom nie do końca mnie do siebie przekonał, drugi zaś okazał się moją ogromną miłością. Przyznaję, że nie po drodze mi było jeszcze z pozostałymi częściami, jednak nie przeszkodziło mi to w tym, by poznać z marszu tom ósmy tego cyklu. Historia Lucy i Gregory’ego obiecywała mi dobrą zabawę - czy tak się właśnie stało? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie w tej recenzji.
Gregory Bridgerton zdecydowanie wyróżnia się na tle innych mężczyzn. W przeciwieństwie do nich on wierzy w miłość - prawdziwą i taką do końca życia. Wierzy również, że gdy spotka właściwą kobietę na swojej drodze, od razu ją rozpozna. Pech chciał, że gdy się to już dzieje, piękna Hermiona okazuje się zakochana w kimś innym. Gregory może jednak liczyć na pomoc najlepszej przyjaciółki kobiety – Lucy, która chcąc chronić koleżankę przed fatalnym związkiem, pomaga Gregory’emu w zdobyciu jej serca. Wszystko zaczyna się komplikować, a miłość, która miała być tak prosta w obsłudze, okazuje się płatać coraz większe figle. Komu w końcu odda swoje serce młody Bridgerton i komu skradnie je on sam?
Po lekturze tej powieści doszłam do wniosku, iż Bridgertonowie mają w sobie jakąś moc, która skutecznie pochłania moją uwagę i po prostu dostarcza dobrej rozrywki (nawet jeśli główni bohaterowie niekoniecznie gdzieś mi leżą). Jeśli nie mam okazji – to trudno mi zmotywować się do przeczytania kolejnego tomu cyklu, ale kiedy już to zrobię, czuję się tak, jakbym wróciła do domu. Choć brzmi to śmiesznie, bo przecież za mną dopiero trzy książki z całej serii, to wiem już, że jak najszybciej muszę nadrobić pozostałe tytuły.
Teraz pozwólcie, że zacznę od kilku słów na temat głównej bohaterki, czyli Lucy. Postać ta bardzo przypadła mi do gustu, choć w teorii miała być tą “brzydszą” przyjaciółką, to w praktyce okazała się bardzo sympatyczną, zabawną, inteligentną młodą damą, której po prostu nie potrafiłam nie polubić. To jest ten typ bohaterki, która z początku nie obiecuje za wiele, ale kiedy już czytelnik zdoła poznać ją bliżej - po prostu jest nią oczarowany.
Gregory z kolei na początku wydał mi się dość... roztargniony i taki niekoniecznie wiedzący, czego tak do końca chce od życia. Owszem, wierzył w miłość i takowej poszukiwał, a jednak w tym wszystkim było bardzo dużo bałaganu i takiego chaosu, co mnie nie za bardzo do siebie przekonało. Czytając Ślubny skandal, odniosłam również wrażenie, że autorka jednak bardziej skupiła się na postaci Lucy oraz jej historii (co zasadniczo nie powinno mnie wcale dziwić).
Julia Quinn zdecydowanie zadbała tutaj o to, by ten taki niby zwyczajny romans historyczny stał się czymś troszeczkę więcej. W efekcie w pewnym momencie otrzymałam akcję rodem z najlepszej powieści sensacyjnej, a napięcie sięgnęło najwyższej granicy - przyznaję, mało brakowało, a główny zwrot akcji wyrwałby mnie ze szpitalnych kapci. Umówmy się, to już znaczy wiele. Po moich słowach można więc wnioskować, że książka bardzo przypadła mi do gustu i wcale nie będzie to dalekie od prawdy. Pochłaniałam tę powieść w ekspresowym tempie i dostarczyła mi ona niesamowitej przyjemności i takiej ulgi w chorobie.
Ślubny skandal to bardzo dobry tom serii o Bridgertonach i choć nie przebija historii Kate i Anthony’ego, to jednak nie mogę mu odmówić tego, że świetnie mi się go czytało. Jeżeli lubicie romanse historyczne, w których dzieje się dużo więcej poza głównym romantycznym wątkiem - to koniecznie sięgnijcie po tę pozycję.
