Dzień, W Którym Umilkły Głosy | Autor: Claire BergmanKen Steele

  Świat idzie do przodu, a my - ludzie, mamy coraz większe możliwości rozwoju. Niestety nadal są tematy, o których wiemy niewiele. Nie wynika to jednak z braku badań, ale jest skutkiem wciąż funkcjonującego tabu. O chorobach psychicznych mówi się za mało. Funkcjonują gdzieś na marginesie naszego życia i dopóki nie zostaniemy zmuszeni do głębszego zapoznania się z tematem, omijamy go. Nasz stosunek sprawia, że bardzo często osoby doświadczające schorzeń psychicznych czują się odizolowane i niezrozumiane. Czynniki te natomiast w znaczącym stopniu wpływają na proces leczenia i funkcjonowanie takiej osoby w społeczeństwie. To błędne koło, z którego tylko nielicznym udaje się uciec.

Ken Steele w wieku 14 lat zaczął słyszeć głosy w głowie. Przekonywały go o jego beznadziejności i nakłaniały do popełnienia samobójstwa, utwierdzając w przekonaniu, że zawodzi on oczekiwania wszystkich dookoła. Początkowo rodzice nastolatka starali się zignorować przypadłość syna. On sam właściwie nie rozumiał co się z nim dzieje. Jedyna osoba, z którą mógł porozmawiać, czyli babcia będąca zresztą mocno religijną, przekonywała chłopaka, że to, czym doświadcza go życie spowodowane jest wpływem diabła. Nietrudno się więc dziwić, że nastolatek próbował w kościele odnaleźć antidotum na swoje problemy. Jedno z wypowiedzianych duchownemu zwierzeń zaowocowało pierwszą wizytą w szpitalu, z którego zresztą na żądanie odebrał go ojciec. Być może rodzice bali się wytykania palcami, być może chcieli oszczędzić synowi cierpienia. Jednak dolegliwości Kena nie ustępowały, a wręcz z wiekiem zaczęły się nasilać. Kryzysowe sytuacje sprawiły, że ostatecznie chłopak opuścił dom rodzinny i udał się w świat w poszukiwaniu pracy. Na wiele lat dla rodziny problem głosów w jego głowie przestał istnieć. Został z nimi sam. Kolejne życiowe niepowodzenia w głównej mierze spowodowane chorobą popchnęły go między innymi do prostytucji. Na swojej drodze spotykał ludzi, którzy wykorzystywali sytuację. Wielokrotnie wymagał hospitalizacji ze względu na swoje liczne próby samobójcze. Stosowano wobec niego różne terapie, a niektóre z nich okupione były wieloma negatywnymi efektami ubocznymi.

Czytając tę pozycję, niejednokrotnie miałam poczucie, że wielu ludzi już dawno poddałoby się w walce o samego siebie. Ken mimo licznych wzlotów i upadków starał się ze wszystkich sił normalnie funkcjonować. Z czasem był już na tyle świadomy tego, co dzieje się w jego życiu, że sam dobrowolnie wracał na leczenie.

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie jego zagubienia w tamtym momencie. Ostatecznie udało mu się odnaleźć osoby, które tchnęły w jego życie nadzieję. Zmiana leczenia sprawiła, że w końcu dzięki lekom głosy umilkły. Bohater nie potrafił jednak przez długi czas sam w to uwierzyć. Już jako mężczyzna, wyszedł na życiową prostą. Natomiast gdzieś w głowie po skończonej lekturze towarzyszyła mi myśl, że gdyby jego otoczenie zupełnie inaczej zareagowało na początku, nie doświadczyłby w swoim życiu takiej ilości cierpienia i trudu walki. Czy naprawdę dla jego rodziców w tamtym momencie było ważniejsze to, jak zostaną postrzegani przez społeczeństwo ? I o ile dramatyczna historia Steele’a rozgrywała się przed przeszło czterdziestoma laty, to jednak mam poczucie, że nawet teraz wciąż są osoby odrzucone przez swoje rodziny, właśnie ze względu na dotykające ich choroby psychiczne.

"Dzień, w którym umilkły głosy" to książka warta uwagi. Po brzegi wypełniona emocjami, zwłaszcza tymi negatywnymi. Uważam jednak, że każdy powinien poznać perspektywę osoby chorującej i to, z jakimi problemami mierzy się we współczesnym świecie.