Kobiety Mojej Duszy | Autor: Isabel Allende

  Jak napisać autobiografię, żeby czarować czytelników? Isabelle Allende odkryła ten sekret. Jej „Kobiety mojej duszy” to idealny przykład tego, jak pisać o sobie i o swoim życiu, aby jeszcze bardziej rozkochać w sobie każdego, kto po tę pozycję sięgnie. Jednak kłamstwem i sporym uproszczeniem byłoby napisanie, że jest to tylko autobiografia. Nic z tych rzeczy. Allende wykorzystuje swoje własne doświadczenia, historię jej rodziny oraz swojego kraju i jego społeczeństwa do pokazania nam jak wygląda życie kobiet w przeszłości, w teraźniejszości – i jak może wyglądać w przyszłości.

Pretekstem idącym za treścią „Kobiet mojej duszy” są – jak nazywa je autorka – dobre wiedźmy. To one są osią historii, którą chce nam przekazać. Pod tą mistyczną nazwą kryją się wszystkie kobiety, które Allende spotkała w swoim życiu i które wywarły na nią wpływ – od jej matki, po idolki, autorytety aż po zmarłą córkę. W pewnym sensie oddaje im głos, zostawiając trochę czystej kartki do zapisania.

Książka Isabelle Allende to także opowieść o feminizmie i feministkach, o ich walce – która trwa zresztą nadal. „Nie przesadzę jeśli twierdzę, że feministką byłam już w wieku przedszkolnym, jeszcze zanim zetknęła się z tym pojęciem moja rodzina”. Tymi słowami autorka rozpoczyna swoją opowieść. I tutaj trzeba trochę opowiedzieć o niej samej. Isabelle Allende urodziła się w 1942 roku w Peru, lecz z pochodzenia jest Chilijką – i to właśnie Chile jest dla niej zawsze tłem i przyczynkiem do powieści. Tak jest i tym razem. Bo jej pochodzenie wywarło ogromny wpływ na parcie w walce o prawa kobiet. Bycie feministką w tamtych czasach, w tamtym kraju nie mogło być najłatwiejsze. Jak można wywnioskować z jej opowiadania – najlepsze co mogła zrobić kobieta to szybko i dobrze wyjść za mąż. Allende jednak nie była przekonana czy to jest droga dla niej.

„Patriarchat jest niczym skała. Feminizm jest jak ocean. […] I tak jak ocean, feminizm nigdy nie milknie” – fragment, który zapadł mi najbardziej w pamięć po lekturze. Bo nie spotkałam się jeszcze nigdy z tak prawdziwą i oddającą rzeczywistość definicją feminizmu. Jednak ta idea jest rozumiana przez Allende w inny sposób, niż postrzegają to inni – „nie chodzi o to, co mamy między nogami, a o to, co mamy między uszami”. Autorka rozumie ten ruch mniej jako bunt fizyczny, a bardziej postawę filozoficzną, jako walkę z władzą mężczyzn, walkę o sprawiedliwość i równe traktowanie wszystkich. Wszystkich, czyli kobiet, osób queer i osób uciskanych w jakikolwiek sposób.

Realia życia kobiet, jakie przedstawia Allende w swojej historii, zwłaszcza na przykładzie swojej matki Panchity i lekcji, jakie dawała swojej córce, sprawiają, że zaczyna się rozumieć postawę pisarki. Panchita nigdy nie była feministką, chociaż to właśnie jej sytuacja, kiedy zostawił ją mąż na lodzie, była zapalnikiem dla małej Isabelle, żeby walczyć z patriarchatem. Matka autorki zresztą nie przepadała za ideami, za którymi podążała jej córka – w końcu wszystko można „załatwić elegancko, po cichu”, co jest zdecydowanym przeciwieństwem feminizmu.

Jeśli więc zastanawiacie się, czy warto sięgnąć po „Kobiety mojej duszy”, obawiając się, czy autobiograficzna forma przypadnie wam do gustu, to podpowiem: zdecydowanie sięgnąć. Chociażby dlatego, żeby zobaczyć, jak pięknie można pisać o sobie i swoim życiu, ale również po to, żeby zobaczyć, jak silne mogą być kobiety.