Sedno Rzeczy | Autor: Sōseki Natsume

  Kinnosuke Natsume, czyli jeden z najwybitniejszych pisarzy japońskich XX wieku, znany pod pseudonimem Soseki, to pierwszy autor z Azji, z którego twórczością miałam okazję się zapoznać.

Powieść „Sedno rzeczy” z 1914 roku jest jednym z najważniejszych dzieł Natsume Sosekiego. Autor analizę psychologiczną głównych postaci zestawił z wydarzeniami historycznymi, których był świadkiem – końcem ery Meiji, czyli wielkiego przełomu w dziejach Japonii. Narratorem książki jest młody chłopak, student uniwersytetu w Tokio, który przedstawia swoją znajomość ze starszym mężczyzną, którego nazywa Sensei (Mistrz). Ów mężczyzna jest zagadkowy, cichy i stroni od ludzi. Chłopaka ciekawi i pociąga styl życia mężczyzny: dlaczego wybrał izolację od świata i życie samotnika?Odpowiedź otrzyma dopiero w obszernym liście, w którym Sensei przedstawia powód swoich moralnych rozterek.

Pierwsza myśl, która przychodzi mi do głowy po przeczytaniu książki to zaskoczenie. Soseki z pewnością posiadał zdolność szeroko pojętego rozumienia i dostrzegania problemów ówczesnych czasów. Przedstawia te problemy w sposób subtelny poprzez cechy i zachowania bohaterów. Ostatecznym tematem powieści jest miłość i moralność. Moje wspomniane zaskoczenie kryje się w sposobie napisania powieści, który absolutnie wciąga czytelnika, w intrygujących rozważaniach oraz pewnej uniwersalności. Autor nie daje nam zakończenia – pozostaje ono jedynie domysłem. Ciekawość zostaje pobudzana z każdą kolejną stroną, aż na końcu czeka na nas jedynie własna interpretacja. Czy ten zabieg działa na plus w odbiorze całej książki? Moim zdaniem tak. W tym właśnie tkwi sedno rzeczy tej wyjątkowej powieści.

Warto zaznaczyć również, że książka została podzielona na trzy części: „Sensei i ja”, „Rodzice i ja” oraz „Sensei i jego testament”. Ta ostatnia część jest obszernym listem napisanym przez Mistrza do studenta i to właśnie ona była dla mnie najciekawsza. Jednak list daje nam wiele odpowiedzi, a nadal zagadką jest podstawowa sprawa – dlaczego student tak bardzo zainteresował się Sensei? Na to pytanie odpowiedź nie pada. Fascynacja rozpoczęła się bowiem w sposób nietypowy, bardziej zewnętrzny. Kogo lub co może odzwierciedlać postać studenta? Po lekturze w umyśle kłębią się te i inne pytania. Takie właśnie książki uważam za bardzo wartościowe, bo zmuszają do refleksji, a jedno pytanie rodzi kolejne.

„Sedno rzeczy” to jednak nie tylko niesamowity urok, ale również towarzyszący mu mroczny cień całej historii. Cień, który nie opuszcza człowieka i pozostaje z nim aż do momentu ostatecznego. Dla każdego z nas tym cieniem będzie inne wydarzenie czy człowiek, który jest naszym osobistym mrokiem. Pytanie na ile można sobie z tym cieniem poradzić i czy da się go w drodze życia zgubić. Tutaj właśnie odpowiedź jest zaskakująco prosta – wszystko zależy od indywidualnej psychiki jednostki oraz relacji z innymi. Soseki porusza więc problem nie tylko moralności i miłości, ale również stanów depresyjnych i ogólnie problemów człowieka z własnym umysłem. Z jednej strony czasy się zmieniają, ale problemy pozostają takie same, co nadaje tej powieści charakter uniwersalny.

Lektura powieści Natsume Soseki’ego to wspaniała, ale zarazem trudna podróż w głąb siebie jak i dostrzegania emocji naszych bliskich. Na mnie wywarła duży wpływ, chociaż pozostawiła po sobie nutę smutku. Z pewnością częściej będę sięgać po niedocenianych przeze mnie wcześniej pisarzy literatury japońskiej oraz inne książki Kinnosuke Natsume.