U Progu Mroku | Autor: Norbert GóraTomasz Siwiec

  „U progu mroku” to niewielka objętościowo pozycja, a dokładnie zbiór ośmiu opowiadań autorstwa dwóch osób – Norberta Góry i Tomasza Siwca. Każdy z panów napisał po cztery opowiadania.

Tytuł dobrze wprowadza nas w tematykę zbiorku. Wkraczamy bowiem w obszar mroczny, niewidoczny dla racjonalnego oka, ukryty w cieniu i trudny do wyjaśnienia. Podobnie okładka, która już na starcie stara się nas przygotować na spotkanie z czymś niesamowitym - cmentarne bramy na tle nocnego nieba nie pozostawiają wątpliwości, że za chwilę przekroczymy próg mroku i towarzyszącego mu strachu. Mamy więc, gdy już ten próg przestąpimy, naprawdę wiele atrakcji! Chociażby niespodziewane wizyty zapomnianych, za to bardzo niebezpiecznych dawnych znajomych, z którymi spotkań już nie oczekiwaliśmy. Widzimy postacie, których w danym miejscu i czasie nie powinno być tam, gdzie się pojawiają. Osoby, niby dobrze znane, nagle przeobrażają się – i niestety, nie jest to zmiana na lepsze. Natomiast w innych przypadkach z niesamowitego i budzącego grozę źródła możemy otrzymać pomoc i wsparcie.

Spotykamy się też z postaciami czysto demonicznymi, niepozostawiającymi żadnych wątpliwości, że na pewno nie są typowymi sąsiadami. Podsumowując - widzimy to, czego widzieć nie powinniśmy, słyszymy to, czego nie powinniśmy słyszeć. Do tego czas przedziwnie zakrzywia się, zakręca i nakłada na siebie, a wszelkie zasady funkcjonowania naszego świata biorą, mówiąc dosadnie – w łeb!

Trzeba jednak koniecznie zauważyć, że to nie jest świat bajek czy niesamowitych baśni. Punktem wyjścia każdej historii zawsze jest nasze codzienne, współczesne i jakże normalne życie. Dopiero po chwili okazuje się, że w tej normalności następuje jakieś drobne rozdarcie, małe pęknięcie, przez które wolno zaczyna się sączyć coś, co już normalne w naszym odczuciu nie jest. Coś nam się nie zgadza, coś nas zaczyna zastanawiać, lekko straszyć, a czasem po prostu gwałtownie przerażać. Podoba mi się taki sposób zaskakiwania czytelnika, który za każdym razem wspólnie z bohaterem opowiadania zastanawia się, co się dzieje, co tu się właśnie wydarzyło?

Opowiadania są napisane bardzo lekko, co sprawia, ze czyta się je szybko i przyjemnie. W niektórych z nich oprócz grozy pojawia się także sympatyczny humor, a wtedy strachowi często towarzyszy uśmiech. Z kolei inne są nostalgiczne, smutne i bardziej nastrojowe. Wydaje mi się, że te zabawne są autorstwa Norberta Góry, a smutne i refleksyjne Tomasza Siwca, choć absolutnie nie chciałabym panów w żaden sposób szufladkować - być może to tylko moje wrażenie, albo jest tak tylko w tym konkretnym zbiorze. Tak, czy inaczej zbiór uważam za udany i wart uwagi. Myślę też, że jest on może nawet bardziej skierowany do młodego czytelnika, który na ogół chętniej daje się ponosić wyobraźni i łatwiej niż sceptyczny dorosły ten próg mroku przekracza.

Dodam jeszcze, ale to już całkowicie osobista uwaga, że ogólnie rzecz biorąc opowiadania nie są moją ulubioną formą, tym bardziej, kiedy mnie zainteresują, a tak szybko trzeba żegnać się z bohaterami. Są dla mnie zwyczajnie za krótkie i często pozostawiają po sobie pewien niedosyt. Dlatego zachęcam autorów, (oczywiście, jeśli jeszcze tego nie robili) - do zmierzenia się z dłuższą formą, bo to, że umieją pisać ciekawie i zajmująco, to sprawa pewna.