Czarny Świat | Autor: Dorota Ostrowska Maciesiak

  Książka jest mroczna, nawet bardzo. Wywołuje zdziwienie i niepokój. Generuje niesmak oraz rozgoryczenie. Sprawia, że masz ochotę tam pójść i zrobić porządek. Ale... W tym całym potoku słów brakuje mi akapitów. Spieszczenia, zwłaszcza już pod koniec opowieści wpędzają w poczucie infantylizmu, braku powagi w całej tej sytuacji głównej bohaterki. No i w rezultacie dowiaduję się, że kunszt pisarski wynika z blogowania i pewnych tego typu naleciałościach.

Książka bardzo ważna i bardzo potrzebna. Obejmuje swym zasięgiem wszechobecne zjawisko alkoholizmu i przemocy domowej oraz wchodzi w sferę molestowania seksualnego i pedofilii. Czasami nie rozumiałam co autorka miała na myśli, jakieś oderwane od kontekstu myśli i odnośniki.

Wstawki wierszowane zwróciły moją uwagę. Bardzo dogłębnie opisywały ból i rozczarowanie.

Zastanawiające, że każdy z nas rodzi się pod jakąś gwiazdą. Jedni pod szczęśliwą a inni pod patologiczną. Asia miała cały szereg nieszczęść. Czy to możliwe, że one ją ukształtowały? Czy Asia faktycznie nie musiała się uczyć i była taka wybitna? W sumie coś miała, m. in. talent do nauki.

Asia mi czasami imponowała. Tylko czasami. Tym, że była świadoma tego co się dzieje wokół niej oraz jej ogromnie wysokiego poczucia własnej wartości. Antropolog i psycholog mógłby się wypowiedzieć na ten temat, czy to w ogóle możliwe? Nie jestem specjalistą, ale często deficyty w domu rodzinnym generują deficyty tożsamościowe członków rodziny. Asia nie pałała żądzą zemsty czy nienawiści. Tam rodzeństwo wzajemnie się wspierało, kochało, trzymało ze sobą. Taka solidarność w bólu i krzywdzie.

Akcja tej książki dzieje się w latach PRL. Nie ma dokładnie przytoczonego okresu. Wiadomo, że było wtedy ciężko. Poziom edukacji naszego społeczeństwa też nie był wysoki a alkoholizm destrukcyjny stanowił normę. Z tym, że jest to kwestia dyskusyjna. Uzależnienia były, są i będą. O tyle dobrze, że obecnie tam, gdzie alkohol i dzieci tam istnieje szansa uratowania małoletnich przed przemocą i autodestrukcją dorosłych. Ale ojciec czy matka bez względu na to jacy są - to jednak rodzice. Dzieci oczekują od nich jakościowej miłości. Współczuję Asi z całego serca i naprawdę zastanawiam się skąd czerpała siłę.

Asia miała powodzenie u mężczyzn. Była atrakcyjna i butna. Podobała im się a dziewczęta były o nią zazdrosne. Tylko, że ostatecznie źle wybrała. W sumie skąd miała się nauczyć miłości? Prawdziwej, opartej na szacunku?

Zdarzały się wątki lub myśli, których nie rozumiem. Jakieś metafory, urwane zdania. Może to taki styl autorki skłaniający do ustalania własnych scenariuszy wydarzeń? Nie do końca mi się to podoba.

Książkę polecam, bo zwraca uwagę na kilka skrajnych destrukcji jak i tych powszechnych. Może nie jest napisana na wysokim poziomie, ale stanowi potencjał i wartość. Każdy czytelnik wysnuje własne wnioski. Mi nasuwa się za to pytanie: czy Asia naprawdę istnieje?