Hotel Magnifique | Autor: Emily J. Taylor

  Sięgając po tę książkę, wiedziałam, że nieco igram z ogniem. Swoje lata już mam i literatura młodzieżowa nie robi na mnie aż tak dużego wrażenia jak kiedyś. Jednak ostatnio przeczytałam tyle bardzo trudnych emocjonalnie książek, że postanowiłam zrobić wyjątek i sięgnąć po jakąś młodzieżówkę. Tym bardziej, że słyszałam sporo dobrego o tej książce.

Główną bohaterką jest Jani. Siedemnastoletnia dziewczyna pracuje w garbarni i opiekuje się młodszą siostrą Zosą. Ich mama umarła. O ojcu zbyt wiele nie wiadomo. Jani chce wyrwać się ze swojej codzienności. Okazja nadarza się, gdy w mieście pojawia się Hotel Magnifique. To magiczne miejsce, które przemieszcza się. Każdego dnia zatrzymuje się w innym miejscu. Żeby się do niego dostać, trzeba być pracownikiem albo mieć zaproszenie. Jani i Zosa nie mają jednak pieniędzy, by być jego gośćmi. Pojawia się jednak okazja, by uzyskać tam zatrudnienie. I tu więcej o fabule mówić nie będę, żeby nie spoilerować. Raczej też nie czytajcie opisu z tyłu książki, moim zdaniem za dużo mówi.

Kiedy przeczytałam opis tej książki, hotel skojarzył mi się z Grimmauld Place 12 z „Harry'ego Pottera”. Tyle że tamten dom nie zmieniał miejsca, w którym stał, ale też nie każdy mógł się do niego dostać.

Od razu powiem, że starszych czytelników może irytować Jani. Jej siostra jest 13-latką, która uważa, że sama może o sobie decydować, jest dorosła i nikt nie będzie jej mówił, co w życiu ma robić. Wiele nastolatek takich jest, sama taka byłam, więc ona mi nie przeszkadzała. Ale Jani czasem niemiłosiernie grała mi na nerwach. Gdyby nie inni bohaterowie, którzy jej ratowali pośladki, to marnie by skończyła. Wolałam Zosę. Całkiem nieźle wykreowany jest też Bel.

Fabuła książki w wielu aspektach nie zaskakuje, można domyślić się pewnych rozwiązań. Na przykład nie zdziwiło mnie to, co się stało, gdy Jani dostała się do hotelu. Jeszcze zanim pewne rzeczy się wydarzyły, pomyślałam sobie, że będą jaja, jak stanie się to samo, co w jednej z części przygód Pottera, gdy ktoś próbował oszukać magię. No i się nie pomyliłam. Podejrzewam, że jeśli ktoś ma na koncie więcej fantastyki, to przewidzi niektóre rozwiązania. Nie chcę jednak bardziej spoilerować.

Moim zdaniem siła tej powieści tkwi w relacji sióstr. Fakt, Jani mnie irytowała, ale rozumiałam ją, gdy w grę wchodziła Zosa. Sam pomysł na magiczny hotel nie był zły, chociaż niespecjalnie oryginalny. Były też dziury fabularne. Jako nastolatka pewnie przymknęłabym na nie oko. Teraz trudno mi to zrobić.

W trakcie lektury miałam czasem skojarzenia z Potterem. O dwóch wspomniałam, ale było ich więcej. Jednak nie zarzucam autorce tego, że kopiowała pomysły, żebyśmy się dobrze zrozumieli. Po prostu widziałam podobne wątki. Widziałam, że w recenzjach pojawiały się inne tytuły, z którymi ludziom się ta książka kojarzyła. U mnie to był zdecydowanie „Harry Potter”.

To nie była zła książka. Miała swoje niedociągnięcia, ale czytało się ją szybko. Pozwoliła mi złapać oddech między trudniejszymi książkowymi pozycjami. Jako nastolatka pewnie bym się nią zachwyciła. A, i na koniec wspomnę o jednej rzeczy. Nie jestem okładkową sroką, ale ta to jest majstersztyk, zdecydowanie przykuwa uwagę wśród innych książek stojących w księgarni na regale.