Końce Świata | Autor: Peter Brannen

  Książka „Końce świata” Petera Brannena opowiada dokładnie o tym, co sugeruje tytuł, o końcach świata, kataklizmach, które na przestrzeni miliardów lat wstrząsały naszą planetą i pięć razy doprowadziły ją niemal do totalnej zagłady. Cóż, niemal, czyli można zakładać, że kolejnego nie ma się co bać, bo znowu sobie jakoś poradzimy. Otóż właśnie możemy sobie nie poradzić, bo może nam przytrafić się dokładnie to, co ogromnej ilości gatunków, na których pozostałości wciąż trafiają archeolodzy i pasjonaci w rodzaju autora tej pasjonującej książki, może więc przytrafić się nam, że zwyczajnie i nieodwracalnie wyginiemy. A żeby tej wizji dodać mocy, wystarczy wspomnieć, że prawdopodobnie jesteśmy właśnie świadkami początku czegoś, co w przyszłości (być może za kilkaset milionów lat) zostanie określone mianem szóstego końca świata.

Praca Brannera jest więc nie tylko fascynującą wyprawą w zamierzchłą przeszłość, ale także rodzajem przestrogi dla gatunku ludzkiego, który w ostatnim czasie zatracił się w eksploatacji zasobów naturalnych i działalności powodującej ponadnormatywną emisję gazów cieplarnianych.

„Jedną z rzeczy, jakie towarzyszą wymieraniu, jest, jak obserwujemy, bardzo gwałtowny poziom dwutlenku węgla – wyjaśnił Olsen. Znowu to samo.”

Faktycznie, brnąc przez prahistoryczne epoki i czytając o zdarzeniach sprzed setem milinów lat, trudno nie zrymować ich ze współczesnymi problemami klimatycznymi, jakie zostały nazwane i zebrane podczas sławetnej konferencji ONZ z 2015 roku, która została zwieńczona tak zwanym porozumieniem paryskim. Wciąż mamy więc szansę uniknąć kolejnego końca, do którego sami byśmy się istotnie przyczynili, ale naprawdę niewiele trzeba, by Ziemia jaką znamy przestała istnieć.

„Końce świata” nie są jednak lekturą przygnębiającą, choć można w niej natknąć się na takie opinie:

„Spytałem, jaki jest najgorszy scenariusz dla ludzkości.

- Wydaje mi się, że najgorszy scenariusz jest taki, że zakwasimy oceany, zabijemy wszystkie koralowce i wszystkie zamieszkujące je duże zwierzęta i cóż, skończymy w świecie szlamu.”

Cóż, można popaść w melancholię i nurzać się w tego typu wizjach, całość tej pracy zdecydowanie jednak należy odbierać jako apologię nauki, pochwałę dążenia ludzi do poznania prawdy o samych sobie i świecie, który nas otacza. Peter Brennen nie jest nudnym akademikiem snującym zawiłe wywody hermetycznym językiem. To młody dynamiczny dziennikarz naukowy, specjalizujący się między innymi w astrobiologii, paleontologii i biologii ewolucyjnej. Jego publikacje były szeroko komentowane i podobnie jak niniejsza praca inspirowały i pobudzały do własnych poszukiwań. Bogata i szeroka bibliografia zamieszczona na końcu książki z całą pewnością może w tym pomóc, ale udowadnia też, że mamy do czynienia z solidną naukową pracą, a nie błahym tekstem rozrywkowym obliczonym na wzbudzenie taniej sensacji.

Rzecz napisana jest jednak bardzo swobodnie, może więc trafić nie tylko do wyrobionego czytelnika, ale przede wszystkich do młodych osób, które być może będą musiały sięgnąć po dodatkowe wyjaśnienia przy niektórych pojęciach, ale z całą pewnością ulegną klimatowi tej fascynującej pracy i dadzą się jej porwać, jak pasjonującej powieści katastroficznej. Czytając o pięciu największych masowych wymieraniach, do których dochodziło przez setki milionów lat na naszej planecie, czytelnik zwyczajnie nie ma prawa poczuć znużenia. Nie musi też popaść w przygnębienie, wszak po każdym z opisywanych końców, następował jakiś początek. Zazdroszczę tym, którzy lekturę tej kapitalnej pozycji maja jeszcze przed sobą, ja zwyczajnie nie byłem w stanie się od niej oderwać i pewnie będę do niej jeszcze wracać.