Polskie Mięso, Czyli Jak Zostałem Weganinem I Przestałem Się Bać | Autor: Jaś Kapela

  W ramach "Serii z morświnem" od wydawnictwa Krytyka Polityczna ukazał się również tytuł autorstwa Jasia Kapeli dotyczący… polskiego mięsa. Jest to kolejny reportaż traktujący o temacie weganizmu, po jaki sięgnęłam w ostatnim czasie. Chociaż od jego premiery minęło już kilka lat, to jednak jest to pozycja warta uwagi. Autor był mi już wcześniej znany za sprawą powieści "Dobry troll", jaką wydał w 2015 roku. Po jego tamtejszych działaniach zastanawiałam się, jaką formę przyjmie "Polskie mięso". Nie wiedziałam czy mogę nastawiać się na rzetelny reportaż, czy może będzie to pozycja utrzymana w kpiąco - sarkastycznym klimacie. Przeglądając zasoby internetu, utwierdziłam się w przekonaniu, że nie ja jedna prowadziłam rozważania na ten temat. I podobnie, jak w tamtych przypadkach, Jaś Kapela zaskoczył pozytywnie. Chociaż nie wiem czy jest to trafne sformułowanie, biorąc pod uwagę tematykę książki.

W moim literackim życiu bywają momenty, w których skupiam się wyłącznie na jednym zagadnieniu. Staram się wówczas przeczytać kilka, a czasami nawet kilkanaście, tytułów rozkładających dany problem na czynniki. Przed "Polskim mięsem" miałam więc styczność z pozycjami o niemal identycznej tematyce i różnorodnym spojrzeniu.

W takich sytuacjach, o tym czy dany tytuł się spodoba czy nie, decydują głównie niuanse. Wyróżnikiem u Kapeli jest połączenie. Treści poparte statystykami i badaniami uzupełnione zostały wywiadami z osobami, które "mają coś do powiedzenia" w danym zakresie. Trzeba mieć jednak na uwadze, że część tekstów w swojej pierwotnej formie ukazała się już wcześniej jako felietony na portalu prowadzonym przez wydawnictwo.

Chyba już tak się przyjęło, że większość reportaży poruszających temat aktywizmu, dzieli się na części. Podobnie jest tutaj - pierwszy etap książki został scharakteryzowany hasłem: jak zostałem weganinem. Mieści się w nim rozwinięcie utartych skojarzeń, w tym m.in. męskiego mięsa. Gdyby się nad tym zastanowić, faktycznie bardzo często niejedzenie mięsa jest określane jako niemęskie. Mężczyzna kojarzy się z siłą, również tą pozyskiwaną z jedzenia. Nie brakuje odniesień do religii i tradycji. Część druga to powielenie tytułu książki. Wydaje mi się, że to etap, w którym wpływ autora jest najintensywniej odczuwalny. Znajdziemy w nim m.in. relacje z pracy w ubojni. Historia ta opowiada nie tylko o cierpieniu zwierząt, ale też o relacjach między pracownikami, które według opisów są mocno kontrowersyjne.

Ostatni etap, czyli "jak przestałem się bać" fragmentami nieco odbiega od reszty książki. Autor porusza kwestie wycinki drzew (w kontekście Puszczy). Rozważa drogę do dziennikarskiego śledztwa. W tym fragmencie znajdziemy również osobiste doświadczenia Kapeli. Jeden z rozdziałów poświęcony został w pracy w kurniku. Łapanie drobiu „zajęło” kilkanaście kolejnych stron. Niektóre z przemyśleń są zaskakujące, ale polecam zapoznać się z nimi bliżej w trakcie samodzielnej lektury. Ostatecznie zebrane t doświadczenia znalazły swoje miejsce na stronach tej książki, ale nie powstał niestety żaden materiał wideo, a taki był cel pisarza. Po kurniku na nowo powraca temat uboju, ale również z perspektywy pracy i doświadczeń samego Jaśka. Tę część czyta się jak pamiętnik, chociaż podejrzewam, że opisywanych wydarzeń, autor zupełnie pamiętać nie chce. Ostatnie kilkanaście stron stanowi kontynuacja rozważań na temat tego, w jakim kierunku podążamy jako ludzkość.

„Polskie mięso” nie jest lekturą łatwą, aczkolwiek nie chodzi o to, żeby zawsze było przyjemnie, ale by wywołało emocje. Ten tytuł to robi.